Δευτέρα 29 Δεκεμβρίου 2008

Κι άλλα εγώ περίμενα

Νόμιζα θα μ' ακουμπούσε και θα μάτωνα.
Πρόκες στην καρδιά θα μου κάρφωνε.
Τα νύχια του βαθιά στο δέρμα μου θα έμπηγε.
Γρατσουνιές βαθιές και τσούξιμο στο σώμα περίμενα.
Χαρακιές και σημάδια.
Κόκκινο, κόκκινο παντού.
Περίμενα.

Και ήταν χάδι.
Τρυφερό.
-Και δεν απόρησα!-
Απαλό.
Και μ' άρεσε.

Κυριακή 28 Δεκεμβρίου 2008

Τίποτα

Με νύχια και με δόντια κρατιέμαι να μη σκέφτομαι τίποτα αυτές τις μέρες.
Αυτές τις τόσο φριχτά γιορτάρες μέρες σας.
Να μη σκεφτώ για να μη νοιώσω.
Το απόλυτο τίποτα. Είμαι τίποτα. Νοιώθω τίποτα. Ολα τίποτα. Ολα ή τίποτα. Τίποτα! Τίποτα!

Ανώμαλες μέρες.
Γέλια, ευτυχία, πληρότητα σε όλους σας.
Γέλια, ευτυχία, πληρότητα και σε αυτόν.
Γέλια, ευτυχία, πληρότητα χωρίς εμένα και μπορεί.
Κι εγώ μπορώ.
Χωρίς εμένα. Γιατί...
Είμαι τίποτα. Νοιώθω τίποτα. Ολα τίποτα. Ολα ή τίποτα.
Τίποτα.

Ενα κενό.
Της ύπαρξης του, της σκέψης του, του συναισθήματος του, της μνήμης του, των ονείρων του, του πόνου του.
Αφού σας λέω.
Αλήθεια.
Είμαι τίποτα. Νοιώθω τίποτα. Ολα τίποτα. Ολα ή τίποτα.
ΤΙΠΟΤΑ.

Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου 2008

Χάνοντας την πίστη

Θα 'μουνα πιστή. Μια ζωή πιστή σε σένα. Το'χα κλείσει το κεφάλαιο εκείνο. Τα λογάριασα όλα. Το ήξερες πολύ καλά πως τα λογάριαζα όλα. Το παρελθόν, το παρόν, το μέλλον. Στην αρχή συμφωνούσες. Με όλα. Αργότερα, δεν έλεγες τίποτα. Νομιζα συμφωνούσες. Με όλα. Στο τέλος, έφυγες και δεν είπες τίποτα. Αλλους λογαριασμούς θα έκανες...άλλα πλάνα ...κρυφά, φανερά. Δεν κατάλαβα τίποτα. Νόμιζα συμφωνούσες. Με όλα.

Το 'χα κλείσει το κεφάλαιο εκείνο. Θα 'μουνα πιστή. Μια ζωή πιστή σε σένα. Και κάθε βράδυ είμαι με άλλον. Αγγίγματα, χαιδέματα, υδρώτας, άρωμα, αίμα, ανάσες, βογγητά, φωνές, πόθος, πάθος. Σάρκα. Σάρκα. Σάρκα.

Θα 'μουνα πιστή. Μια ζωή πιστή σε σένα θα ήμουνα. Και είμαι σε κρεβάτια άλλα, με ακουμπούν άλλα χέρια, άλλα μάτια με κοιτάζουν με λαγνεία, άλλες φωνές μου ψιθυρίζουν πως με θέλουν κι ανατριχίλες άλλες κι άλλες ηδονές...είμαι σάρκα, μόνο σάρκα, όλα σάρκα!

Κι όμως θα 'μουνα πιστή.

Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2008

Διαβολικό χαμόγελο

Μου μιλάς. Υδρώνω.
Μου μιλάς. Χαμογελώ.
Δεν ακούω τι λες. Χαμογελώ.
Μηνύματα. Δε διαβάζω τι λες. Χαμογελώ.
Τα βράδια. Χαμογελώ.
Δε κοιμάμαι. Στριφογυρίζω στο κρεβάτι και χαμογελώ.
Μόνη μου, χαμογελώ.
Το στόμα συνήθισε στις εκπνοές. Πονάει απ'το χαμόγελο.
Σκέφτομαι.
Τι μαύρο, τι σκοτεινό, τι φριχτό που ήταν το φετινό καλοκαίρι.
Και χαμογελώ!

Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2008

"Εχει πανσέληνο απόψε κι είν' ωραία"

Αχ, όλα έπρεπε να ' ρθούν καθώς ήρθαν!
Οι ελπίδες και τα ρόδα να μαδήσουν
[...]
Ολα έπρεπε να γίνουν. Μόνο η νύχτα
δεν έπρεπε γλυκιά έτσι τώρα να 'ναι,
να παίζουνε τ' αστέρια εκεί σα μάτια
και σα να μου γελάνε.
(Μόνο, Κ. Γ. Καρυωτάκης)

Σε όσες χώρες κι αν ταξίδεψα, σε όσες πόλεις κι αν έζησα, ο ουρανός τα βράδυα δεν φαίνεται ωραιότερος απο όσο σε τούτη δώ τη γειτονιά. Σπίτια χαμηλά, σκοτεινά και χωράφια, πολλά χωράφια, γεμάτα λεμόνια, μανταρίνια (τώρα) και ελιές. Και ο ουρανός πάντα ξάστερος. Πάντα. "Είμαστε μέσα στον ουρανό" μου έλεγε η Μ. Δε μπορούσα να κατραλάβω προς τι ο ενθουσιασμός. Ετσι δεν είναι πάντα ο ουρανός? Γεμάτος αστέρια. Βαριόμουν ελεηνά τις βραδινές εκπαιδευτικές βόλτες με τους θείους απ' τα ξένα και τις διαλέξεις τους για τα αστέρια. "Αυτά εκεί τα τρία είναι η μεγάλη άρκτος". Γιατί δεν πάμε να μαζέψουμε μανταρίνια? Ξέρετε, τα δικά μας είναι κλημεντίνες. Οπως ελεηνά βαριόμουν το μάθημα της Ελεγείας στο Πανεπιστήμιο για την κόμη της Βερενίκης, που στα λατινικά έπρεπε να μάθω πώς έγινε αστερισμός. Θές μανταρίνι? Είναι η εποχή τους τώρα. Ολα τα σπίτια του χωριού μυρίζουν μανταρίνια.

Τη διαφορά την κατάλαβα στις βόλτες που έκανα στις πόλεις που η ζωή με ξενύχτησε. Εψαχνα τα αστέρια, μα τα φώτα, τα χτίρια, τα σύννεφα, πάντα τα έκρυβαν.

Εδώ έχει πάντα ξαστεριά. Πάντα. Απίστευτη ξαστεριά. Μα τους αστερισμούς δεν τους έμαθα ποτέ. Αλήθεια, εσύ τους ξέρεις? Δε συζητήσαμε ποτέ για τα αστέρια. Μόνο για μουσική έλεγες. Μόνο μουσική ήσουν. Είναι πολύ έντονη η μυρωδιά των μανταρινιών. Πλένομαι συνέχεια να φύγει απο τα δάχτυλα μου, τρώ καραμέλες να φύγει απο το στόμα μου και βάζω αρώματα να φύγει απο τα ρούχα μου.

Είναι μαγικός ο ουρανός του χωριού. Κι ειδικά απόψε με το φεγγάρι το ολόγιομο. Ολο αστέρια. Ξεφλουδίζω μανταρίνια. Μετρώ αστέρια. Μετρώ κι απώλειες.

Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008

"Ω, τι θα πείς, στενή καρδιά, στη χλωμή δύση αγνάντια?" Καρυωτάκης

Ξέρεις, μήνες τώρα ξεφυσάω. Παραβαίνοντας τους νόμους της φύσης, δεν εισπνέω, μόνο εκπνέω, μόνο ξεφυσάω. Με όλη τη δύναμη μου ξεφυσάω.Τη θλίψη απο μέσα μου φυσάω. Να βγεί. Να βγεί. Να βγεί.

Ξέρεις, μέρες τώρα κοιτώ στο κενό, με τη ψυχή μου λεηλατημένη απο τη θλίψη και προσπαθώ να καταλάβω τι μου συμβαίνει. Ανακατεμένες σκέψεις, σκόρπιοι στίχοι, κομματιασμένα όνειρα, μισοτελειωμένα βιβλία, συγκεχυμένα λόγια, καταραμμένη ποιήση, σκοτεινά τραγούδια. Ολα για τη θλίψη μου. Ολα απο τη θλίψη μου. Ειδικά και συγκεκριμένα.

Ξέρεις, για ένα πράμα είμαι σίγουρη πια.
Δε θλίβομαι για ό,τι έγινε.
Ούτε καν σαν σκέψη δεν επιτρέπω (δεν αντέχω) να περάσουν απο το μυαλό μου, πόσο μάλλον να συναισθανθώ γι' αυτά. Οχι.
Θλίβομαι που τώρα πια δεν γίνεται και δε θα γίνεται τίποτα.

Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2008

Πώς να ξεχάσω έτσι?

Παρασκευή βράδυ με τα κορίτσια βγήκαμε για μουσική. Οι τσέπες μου είναι άδειες, οι κάρτες μου υπερχρεωμένες και χρωστώ πάνω απο 500 ευρώ απο δω κι απο κεί. Μα γουστάρω άγρια live μουσική. Ξαναδανείζομαι και πάω. Νομίζω φέτος δεν έχασα παράσταση σε μουσική σκηνή ροκά που κατέβηκε για αρπαχτή στο νησί. Τους τίμησα όλους. Με τα λεφτά μου.
Ετσι και την Παρακευή. Πήγα να ταξιδέψω με τις μελωδίες τους. Πρώτο τραπέζι πίστα και στο μυαλό μου εσύ. Ο συνειρμός βλέπεις, live μουσική ισούται εσύ τώρα πια στον εγκέφαλο μου. Σε σκέφτομαι με εκείνες τις ηλίθιες πεταλούδες στο στομάχι να με γαργαλούν και να μου προκαλούν μια συνθέμελη ανατριχίλα.
Με ηδονίζει η ατμόσφαιρα του χώρου κ' οι φωνές και τα τσιγάρα και το αλκοόλ και το σκοτάδι κ' οι μυρωδιές κ' οι νότες κ' ο ήχος της κιθάρας, ο ήχος του πιάνου,ο ήχος των τυμπάνων, των τυμπάνων, των τυμπάνων, των τυμπάνων σου!
Στο τραπέζι ένα φυλλάδιο γυαλλίζει. Απλά απο περιέργια παίρνω να το δώ. Διαφημιστικό. Πληροφορία που φουλάρει τον σκληρό δίσκο μου. Τον μπλοκάρει, τον χιλιογρατσουνίζει, τον θρυψαλλοποιεί. Αδύνατο να την επεξεργαστεί. Την άλλη εβδομάδα θα έρθεις να παίξεις. Αδύνατο να το επεξεργαστώ. Η αδυναμία αντίδρασης με πνίγει.
Μα τι στο καλό έπαθαν οι πεταλούδες στο στομάχι μου!

Σάββατο μεσημέρι, αποφασίσαμε με την αδερφή μου να στολίσουμε το δέντρο. Μέρες τώρα μας τρέλλανε η μητέρα να το κάνουμε και όλο δεν βρήσκαμε χρόνο. Σάββατο μεσημέρι, ακυρώσαμε καφέδες και ύπνους, και είπαμε να τελειώνουμε με αυτό. Κάθε χρόνο τρέχω και βάζω και Χριστουγεννιάτικα τραγούδια έτσι για να είμαστε πιο πολύ στο κλίμα. Φέτος καμιά μας δεν είχε όρεξη, ούτε για στολίσματα ούτε για τραγούδια και άνοιξα για παρέα την τηλεόραση. Και πέφτω πάνω σου. Αδυνατώ να το επεξεργαστώ ξανά. Η αδυναμία αντίδρασης με πνίγει για άλλη μια φορά. Μου το χες πεί εκείνη την μέρα πώς ήρθε η εκπομπή για γυρίσματα. Δεν ήξερες πότε θα την έδειχναν. Ούτε και για την εκπομπή ήσουν σίγουρος και γω δεν ρώτησα πολλά πολλά μη φανώ αδιάκριτη. Και να 'σαι μπροστά μου, μετά απο μήνες, εκεί, να, εκεί.
Δεν αντιδρώ, παγώνω. Παγώνω, δεν αντιδρώ.
Μα τι στο καλό έπαθαν οι πεταλούδες στο στομάχι μου! Σταματάτε!

Κυριακή πρωί. Ξυπνώ με την ψυχή μου χιλιοκομματιασμένη γι άλλο ένα πρωί. Η μόνη μου σκέψη εσύ. Απανοτά χτυπήματα δυο μέρες τώρα. Ηθελα βόλτα με το αυτοκίνητο να ξεσκάσω. Μόνη μου. Ανοίγω το ραδιόφωνο. Εσύ. Αλλάζω σταθμό. Εσύ. Εσύ. Εσύ.

Παντού εσύ.
Ολα εσύ.
Δεν το κηνυγώ.
Πίστεψε με!
Μα παντού εσύ!
Και πώς να σε ξεχάσω έτσι?

Πέμπτη 4 Δεκεμβρίου 2008

Not Responding

Χτύπησα το όνομα του στο πληκτρολόγιο. Βρήσκω τη σελίδα του. Το κάνω κάθε μέρα. Ούτε που ξέρω το γιατί. Αλλη μια απόδειξη του ξεπεσμού μου. Δεν ήμουν έτσι. Δεν υπήρξα ποτέ ξανά έτσι. Είναι πια το μόνο πράμα που μπορώ να μάθω γι'αυτόν, αν άνοιξε τον υπολογιστή του... τώρα, τι σημασία έχει δε μπορώ να καταλάβω. Κρυφά, ακόμα και απο μένα την ίδια, με φοβάμαι, ελέγχω και το status του. Τι ανακούφιση που γράφει ακόμα single.

Σήμερα δε μου την ανοίγει. Αργεί πολύ... και δεν έχω υπομονή. Για τίποτα πια. Πατώ με νεύρο τα πλήκτρα. Ctrl-Alt-Delete. Μου βγάζει Not Responding. Εμένα μου λες.

Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2008

Και τώρα τι θα γίνω χωρίς να περιμένω

Εμαθα να περιμένω. Χρόνια περίμενα. Πάνω απο τηλέφωνα, μπροστά από υπολογιστές, πίσω απο παράθυρα...περίμενα. Αγωνίες, λαχτάρα, αχ, αυτή η αναμονή... Για να δώ το πάθος σας, απεκοίμιζα το δικό μου. Περιμένοντας. Ενα λεπτό ζητούσα. Τίποτα περισσότερο. Πώς μηδένισα τα θέλω μου...ένα λεπτό σημασίας. Και το διαθέτατε σπάνια. Κι εγώ περίμενα αυτό το ένα λεπτό. Πώς με έστελνε στους έβδομους ουρανούς... πώς με βύθιζε στα μαύρα τάρταρα. Οταν ερχόταν κι όταν δεν... Οχι απαραιτήτως αντιστοίχως ανάλογα.

Και το πρωί εκείνο... Πώς μου ήρθε! Γιατι μου ήρθε! Μήνες βέβαια το ένιωθα. Δεν άντεχα να περιμένω άλλο. Κουράστηκα. Δεν έμεινε άλλη υπομονή. Το έβλεπα εντελώς ανόφελο, ανούσιο. Και ανήθικο. Ετσι το είδα εκείνο το πρωί. Ανήθικο που με είχαν να περιμένω τόσα χρόνια.. ένα λεπτό σημασίας. Και τι φωνές εκείνο το πρωί! Μη σώσω να το έχω ποτέ ξανά εκείνο το λεπτο! Δεν το θέλω το λεπτό σας! Κανένα λεπτό πλέον! Και το πίστεψαν. Ξελαφρωμένοι και ξέγνοιαστοι, χωρίς την υποχρέωση κάποιου λεπτού, την προετοιμασία της δικαιολογίας, το κάλυμμα του ψέματος, εξαφανίστηκαν.

Και δεν έχω να περιμένω τίποτα πια.
Δεν έχω ένα λόγο να παίρνω το τηλέφωνο μαζί μου, ένα λόγο να ανοίγω τον υπολογιστή, να στέκομαι μπροστά απο το παράθυρο, να κοιτώ, να ξυπνώ, να ετοιμάζομαι, να βγαίνω, να μπαίνω, να ζώ...



"Γιατί ενύχτωσε κ' οι βάρβαροι δεν ήλθαν
Και μερικοί έφθασαν απ' τα σύνορα,
Και είπανε πώς βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.

Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις"

Περιμένοντας τους Βαρβάρους
Κ. Π. Καβάφη

Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2008

Η καντάδα του Χρίστου

Αχ Παναγία μου και σήμερα συντρίμμια ξύπνησα. Να δούμε πόσο θα πάει κι αυτό το πένθος. Τώρα έχω δύο λόγους να κλαίω. Και είχα πεί δε θα ξανακλάψω, μα δεν άντεξα άλλο. Τα κράτησα μέσα μου. Τα στοίβασα και πρόσθεσα κι άλλα..κι άλλα..ε, και πόσα να αντέξει αυτό το μέσα μου...έκανε έκρηξη. Εκλαψα, έκλαψα, δεν άδειασα όμως. Ετσι δεν έπρεπε να γίνει? Eίμαι καλύτερα πάντως... ώσπου να δω πως θα ξυπνήσω αύριο. Τα μισώ τα πρωινά. Το γράφω συνέχεια, μα πραγματικά τα μισώ τα πρωινά. Μαζεύεται τόσο βάρος μέσα στη ψυχή μου τα πρωινά. Ξυπνώ κι έχω τόσο βάρος μέσα μου.



Ευτυχώς είναι και ο Θηβαίος... Μου τραγουδά live για τα ένδοξα Παρίσια. Τον έχουν φέρει οι φοιτητές για το Πολυτεχνείο και κανείς δεν ήρθε.. Μα εμένα μου έφτιαξε τη διάθεση γιατί είμαι οπαδός, πιστή και μου τραγουδά ακριβώς έξω απο το παράθυρο μου. Αν ήξερε τι καλό κάνει στην καρδιά μου...αν ήξερε πως είναι μια παρηγοριά για την καρδιά μου... θα το βλεπε πως άξιζε το ταξίδι που έκανε απο την Αθηνά έστω κι αν δεν ήρθε κανείς σχεδόν να τον δει.

[Η photo είναι anisorropi]

Δευτέρα 3 Νοεμβρίου 2008

Να στριφογυρίζω και να μη με νοιάζει


Μπροστά στο γρασίδι. Κάθομαι και το κοιτώ και το μόνο που θέλω είναι να ξαπλώσω και να κυλιστώ πάνω του. Τι επιθυμίες έχω κι εγώ ώρες ώρες..μα το μόνο που θέλω απο τη ζωή μου τώρα είναι να κυλιστώ στο γρασίδι. Να στριφογυρίζω..να μη με νοιάζει τίποτα..έστω για λίγη ώρα να μη με νοίαζει τίποτα...να στριφογυρίζω... να μη με νοιάζει.
[H photo απο internet]

Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2008

Ανήφορος


Συνειδητοποίησα ότι θα δυσκολευτώ πολύ να κάνω σχέση ξανά.
Τους φοβήθηκα τους ανθρώπους..Τους φοβάμαι πολύ πια... Πώς να τους ξαναεμπιστευτώ...Πού να βρώ πίστη ξανά, πού ηρεμία, πού ασφάλεια?
Και ποιος θα με αντέξει και μένα έτσι...? Τόσο καχύποπτη που έγινα, τόσο πιεστική, τόσο ανασφαλής, τόσο ανυπόμονη, τόσο φοβισμένη...
Να μπορούσα να έβρησκα ξανά την πίστη μου...μόνο να μπορούσα...
[Η photo απο internet]

Τρίτη 21 Οκτωβρίου 2008

Ξανά


Και δεν έκλαψα ποτέ ξανά απο τότε...Δε μου επέτρεψα ποτέ ξανά να κλάψω απο τότε... Τα έκρυψα όλα..τα έθαψα βαθιά...δε νιώθω τίποτα. Ούτε που κατάλαβα πως έγινε αυτό σε μια μέρα... και ούτε που κατάλαβα αν μου πέρασε πραγματικά..και ούτε που θέλω να μάθω...

Βρήκα άλλα να ασχολούμαι..κι όσο αν έλεγα πως τώρα απλά παίζω... δεν είμαι εγώ έτσι.. δεν ξέρω.. δεν φτάνει το μήνυμα της λογικής...δεν λειτουργώ ποτέ με τη λογική όταν αφορά εμένα..γι'αυτό και τρώ τα μόυτρα μου..ξανά και ξανά..
[H photo απο internet]

Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου 2008

Αγγελος


Θεόσταλτος ήταν. Εστω αν κι αυτός συμπεριφέρθηκε έτσι. Θεόσταλτος ήταν. Μου άπλωσε το χέρι και με σήκωσε απο το πάτωμα. Μου σκούπισε τα μάτια και με έκανε να χαμογελώ. Δύο βδομάδες με έκανε να ξυπνώ με χαμόγελο... Με έκανε να συνειδητοποιήσω οτι υπάρχει λόγος να συνεχίσω. Θα μπορούσα να συνεχίσω μαζί του...ήθελα να συνεχίσω μαζί του... θα' ταν ωραία να συνέχιζα μαζί του. Μάλλον αυτός δεν ήταν ο ρόλος του στη ζωή μου. Ηρθε να μου δείξει το φώς και να φύγει. Γι' αυτό ήταν όλο τόσο μαγικά πρωτόγνωρο...Θεόσταλτος ήταν.
[Η photo απο internet]

Κυριακή 14 Σεπτεμβρίου 2008

Απογοήτευση


Τελικά ίσως φταίει ο εαυτός μου. Ενθουσιάζομαι πολύ εύκολα. Ψέματα. Πότε ξαναενθουσιάστηκα? Κι αυτό το κάνει ακόμα πιο τραγικό. Δεν ενθουσιάζομαι καθόλου εύκολα. Νομίζω πρώτη φορά μου συνέβει. Κι ήταν ωραία. Οπως περιφερόμουν με το χαζό χαμόγελο...ήταν ωραία. Μα ο ενθουσιασμός συνήθως φέρνει απογοήτευση. Πάλι καλά γιατί άλλο πόνο δεν άντεχα.
[H photo απο internet]

Τρίτη 9 Σεπτεμβρίου 2008

After him


Την αυτοεκτίμηση, τον εγωισμό κι αυτοσεβασμό τα έχασα μέσα στο μαύρο μου το πένθος. Αυτός με πετούσε, με έφτηνε, με ποδοπατούσε κι εγώ εκεί κλάματα και οδυρμοί, παρακάλια και ικεσίες. Να αλλάξει γνώμη. Πώς άλλαξε συναισθήματα? Ετσι να άλλαζε και γνώμη. Στις δεκάδες μηνύματα που τον βομβάρδιζα μου απαντούσε μια φορά στο τόσο. Κάτι γενικούρες. "Δεν είναι ότι δε σε αγαπώ απλά δεν γινόταν. // Κι εμένα μου λείπεις μα συνεχίζω" Κι εγώ ήλπιζα. Ενδόμυχα ήλπιζα. Σκεφτόμουν ότι είναι άδικο να χαθεί τέτοια αγάπη, τόσα χρόνια, τόσα όνειρα επειδή αυτός ήταν δειλός. Δειλός να αντιμετωπίσει ευθύνες, δειλός να αντιμετωπίσει προβλήματα, δειλός να ρισκάρει. Θα έκανα τα πάντα για να μας σώσω. Πίστευα πως άξιζε τον κόπο. Μα πίστευα λάθος.

Το τελευταίο μήνυμα που μου έστειλε ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Ενα ποτήρι που το άρπαξα το έριξα στον τοίχο, έγινε χίλια κομμάτια και δεν έκανα καν τον κόπο να τα μαζέψω. Δε με ένοιαζε να τα μαζέψω.

Το τελευταίο λοιπόν μήνυμα- μετά απο τόσα χρόνια που μου έλεγε ότι ήμουν η ζωή του- ήταν να ηρεμήσω, γιατί είχε άλλα προβλήματα στη ζωή του να λύσει-. Και ήταν σχοινίν και εκόπηκε! Δεν ξέρω γιατί. Μα δεν τον ξανασκέφτηκα ποτέ. Ξαφνικά μου πέρασαν όλα. Ούτε μίσος νοιώθω, ούτε παράπονο, ΤΙΠΟΤΑ. Δε με αφορά ο άνθρωπος. Ανεξήγητα πράματα. Πριν μια βδομάδα ένας πανικός και μια θλίψη μην ακουμπά άλλη γυναίκα. Και τώρα...ας κάνει ότι θέλει, ας ακουμπά όποια θέλει, εμένα να μην ακουμπά. Μακριά απο εμένα..κι ας κάνει ότι θέλει.

Είμαι χαρούμενη μετά απο πολλούς, πάρα πολούς μήνες. Εχει ξελαφρώσει η ψυχή μου. Ούτε που κατάλαβα πώς. Μα η κάθε σκέψη που πριν απο μια βδομάδα μου φαινόταν αβάσταχτη τώρα μου προκαλεί μια διαβολική χαρά. Πριν μια βδομάδα η σκέψη να με ακουμπά άλλος άντρας μου προκαλούσε αναγούλα, τώρα ανυπομονώ για φλερτ. Ανυπομονώ να απολαύσω κάθε στιγμή της single life μου. Αρχίζω να στέκομαι στα πόδια μου. Τα δικά μου πόδια. Κι οχι στα μακριά, άχαρα και κυρίως βρομερά δικά του.

Είναι ίσως η πρώτη φορά στη ζωή μου που νοιώθω όπως τον Καζαντζάκη. Δε φοβάμαι τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, ΕΙΜΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΛΕΥΘΕΡΗ!!!!!!!!!
[Η photo απο internet]

Παρασκευή 5 Σεπτεμβρίου 2008

Πονώ πολύ


θα με τρελλάνει ο πόνος. Δεν ξέρω αν ποτέ τρελλάθηκε κανείς απο τον πόνο. Αλλά εμένα θα με τρελλάνει.

Ο χρόνος περνά και ο πόνος αντί να σβήνει μεταλλάσεται. Παίρνει περίεργες μορφές μέσα μου. Τις τελευταίες μέρες έγινε ένας ανελέητος πανικός. Μου τρώει το μέσα μου. Με κατασπαράζει. Ενας σπαρακτικός πανικός που πώς να βγεί. Πώς να βγεί απο μέσα μου? Εχει εγκλοβιστεί εκεί και σιγοβράζει. Μέσα μου βράζει. Με καίει. Εχω μια φωτιά στο στήθος. Πώς να σας εξηγήσω πως έχω μια φωτιά στο στήθος!

Αν υπήρχε ένας τρόπος να μου περάσει..Πονώ πολύ. Αν έπινα κάτι και μου περνούσε? Αν έπαιρνα κάτι? Αν πέθαινα? Κατι...
[H photo απο internet]

Τρίτη 2 Σεπτεμβρίου 2008

Ματαιότης

Κάθε πρωί που ξυπνώ έχω το ίδιο αίσθημα.
Περιμένω κάποιον να με τσιμπήσει για να ξυπνήσω απο τον εφιάλτη.
Ανοίγω τα μάτια και κοιτώ στο κενό.
Ας με τσιμπήσει κάποιος να ξυπνήσω απο τον εφιάλτη.
Δε μπορεί να μην είναι εφιάλτης.
Πώς μπορεί να μην είναι εφιάλτης...
26 χρόνια δεν έχω ξαναζήσει κάτι τέτοιο. Είμαι στο κρεβάτι και δεν έχω καμιά όρεξη να σηκωθώ. Το θεωρώ εξαιρετικά περιττό. Εξαιρετικά μάταιο. Πώς να το εξηγήσω. Ποιός ο λόγος?
Δεν έχω όρεξη για τίποτα. Δε θέλω τίποτα. Δεν περιμενω τίποτα.
[Η photo απο internet]

Δευτέρα 1 Σεπτεμβρίου 2008

Η τελευταία φορά


Θυμάμαι την τελευταία φορά που τον είδα... να το ήξερε? Να ήξερε ότι ήταν η τελευταία φορά που με έβλεπε?

Ηταν χαράματα, πέντε το πρωί. Ημουν άυπνη. Οδηγούσα ήδη μια ώρα μέσα στην ομίχλη και κουράστηκα πολύ. Μου είπε να μην κατέβω στο αεροδρόμιο. Να τον αφήσω και να φύγω, είχα ακόμα μιαν ώρα οδήγημα για να επιστρέψω και χρειαζόμουν ύπνο. Δεν υπήρχε λόγος μου είπε. Απλά θα έμπαινε για επιβίβαση. Ούτε που θυμάμαι αν με φίλησε. Θα με φίλησε δεν γίνεται. Κι έφυγα. Μα αν το ήξερα πως ήταν η τελευταία φορά... αν το ήξερα... να ρουφούσα κάθε λεπτό μαζί του μην ξεχάσω τίποτα... να τον μυριζόμουν βαθιά μην χάσω την μυρωδιά του... να βυθιζόμουν για τελευταία φορα μέσα στα μάτια του... μα δεν ήξερα.

" Καλύτερα που δεν ήξερα πως εκέινη ήταν η τελευταία φορά που σας έβλεπα
Καλύτερα που δεν προαισθάνθηκα πως εκείνη ήταν η τελευταία φορά που σας έβλεπα"
(Κώστας Μόντης)

Ναι, ίσως ήταν καλύτερα. Ούτε τρόμος, ούτε δάκρυα, ούτε κλάματα. Τον κατέβασα κι έφυγα. Χωρίς να κοιτάξω πίσω. Ο δρόμος ήταν άδειος, η ομίχλη εξαφανίστηκε κι εγώ έτρεχα όσο πιο γρήγορα μπορούσα.
[H photo απο internet]

Πέμπτη 28 Αυγούστου 2008

"Αυτός ο κόσμος που αλλάζει με τρομάζει.Με τρομάζει!"


Οποιον βρώ, όπου τον βρώ, κάθομαι και του λέω για την εγκατάλειψη μου. Το 'χω ανάγκη. Δεν ήμουν έτσι. Μα τώρα το'χω ανάγκη. Το λέω μπας και ελαφρύνει λίγο ο πόνος. Και τη στιγμή που το λέω ελαφραίνει. Γι' αυτό και θέλω να είμαι συνέχεια με κόσμο. Με όποιον να' ναι. Οποιος με καλέσει τρέχω. Τρομάζω να είμαι μόνη μου.Με τρομάζει η συνειδητοποίηση της κατάστασης μου. Με τρομάζει η αντιμετώπιση της δυστυχίας μου. Θέλω να τη μοιραστώ. Μα δεν μοιράζεται. Είναι ολόκληρη δική μου. Και όσο την αποφεύγω τόσο με βυθίζει.

Δεν βρήσκω άλλους τρόπους να διαχειριστώ το πένθος μου. Νοιώθω τέτοια απόγνωση. Ο,τι συναισθάνομαι είναι τόσο οδυνηρό. Τόσο αβάσταχτα οδυνηρό. Αδυνατώ να το πιστέψω. Δε θέλω να το πιστέψω. Διαλύομαι.

Πώς να το αντέξω..που ο πιο κοντινός μου άνθρωπος, το άλλο μου μισό, έγινε ένας ξένος. Με τι φοβερή σκληρότητα με αντιμετωπίζει! Που μου λεγε πως ήμουν η ζωή του και τον πίστευα. Και τώρα. Τι φοβερή σκληρότητα! Πώς να την αντέξω την τόσο φοβερή σκληρότητα.

Πώς αλλάζουν οι άνθρωποι. Τι τραγικές στροφές που κάνουν. Κι εγώ εδώ. Ιδια.
[Η photo απο internet]

Τετάρτη 20 Αυγούστου 2008

Απο τον σκουπιδοτενεκέ


Δεν το αντέχω. Δε μπορώ να το ξεπεράσω. Οχι το γεγονός ότι έμεινα χωρίς αυτόν, μπορώ μόνη μου, είμαι αυτάρκης και ανεξάρτητη. Αυτό που δεν αντέχω είναι πως με άφησε και δε γύρισε να μου ρίξει μια ματιά. Το γεγονός ότι απλά συνεχίζει χαρούμενος. Το γεγονός ότι δεν τον ακούμπησε καθόλου η κατάσταση. Λες και του έφυγε ένα βάρος. Λες και δεν ήμουνα τίποτα γι αυτόν. Τι έκανε μαζί μου τόσα χρόνια δηλαδή? Πώς μπορεί απλά να με αντικαθιστά λες και βαρέθηκε το παλιό του τζιν και είπε να πάρει ένα άλλο. Δεν το χωράει ο νους μου. Πώς μπορεί? Κι αυτός και όλοι οι άλλοι. Πώς μπορούν?

Δε μπορώ να το ξεπεράσω. Την προδοσία και την εγκατάλειψη. Δε μπορώ να τα ξεπεράσω. Δηλαδή, τι? Εκατσε και με σύγκρινε και με βρήκε λίγη?

Ημουν έτοιμη να τα εγκαταλείψω όλα για χάρη του. Την οικογένεια, τους φίλους, τη δουλειά, τη χώρα. Ολα. Κι αυτός με πέταξε. Στα σκουπίδια με πέταξε. Χωρίς να νοιαστεί καθόλου με πέταξε. Μετά από τόσα που περάσαμε μαζί με πέταξε. Απο όσα όνειρα κάναμε μαζί με πέταξε. Χωρίς να νοιώθει τίποτα με πέταξε... κι εγω κάθομαι εδώ... στον σκουπιδοτενεκέ όπως με άφησε και δεν το πιστεύω που μπορεί. Πώς μπορεί?
[Η photo απο internet]

Δευτέρα 18 Αυγούστου 2008

"Ο ζωντανός ο χωρισμός παρηγοριά δεν έχει"


Πότε έπαψε να με κοιτά στα μάτια? Αυτο με βασανίζει τις τελευταίες μέρες. Πότε έπαψε να με κοιτά στα μάτια και δεν το κατάλαβα. Ποιά χρονική περίοδος ήταν η ψεύτικη? Ποιά απο αυτά τα 4,5 χρόνια ήταν τα αληθινά και ποιά δεν ήταν? Αν ήταν κάποια αληθινά..

Μόνο ερωτήσεις έχω. Απο εκέινη την ημέρα που με άφησε χωρίς να πεί τίποτα, μόνο ερωτήσεις έχω. Και σπάζω γιατί αν έλεγε κάτι ίσως να μην τις είχα. Δεν ξέρω. Μα δεν είπε τίποτα και μόνο ερωτήσεις έχω. Χιλιάδες γιατί μου τρώνε τον εγκέφαλο. Ισως αν έιχε πει κάτι..μα απαξίωσε και κάθομαι μόνη μου να ψάχνω απαντήσεις που δεν ξέρω σε ένα σωρό απο αμέτρητες ερωτήσεις.

Μέρα τη μέρα οι ερωτήσεις πληθαίνουν, ο πόνος θεριεύει και η θλίψη γίνεται απέραντη.
Χαμένο παρελθόν, χαμένο μέλλον, ανυπόφορο παρόν.
Πώς αλλιώς να αντιδράσω?
Με σκοτώνει που δεν έχω τρόπο να αντιδράσω.
Που δεν έχω τρόπο να ελέξω την κατάσταση.
Και είμαι στο έλεος της απέραντης θλίψης.

Είναι και που ματαιώθηκε κάθε ελπίδα. Δεν το κρύβω πως μέρες μετά ήλπιζα να αλλάξει κάτι, μα αυτός αδιαφορεί πλήρως για την ύπαρξη μου.
Η συνειδητοποίηση της οριστικότητας του τέλους κάνει τη θλίψη μου αβάσταχτη.

Προσπαθώ να μου δώσω δύναμη. Διαβάζω, συζητώ, ξεσπώ σε λυτρωτικά κλάματα, γράφω, θυμάμαι.. Θυμάμαι την Ιλίνσκαγια στο Πανεπιστήμιο όταν μας δίδασκε Καβάφη τι διαλέξεις έκανε για την αξιοπρέπεια που πρέπει να έχουμε μπροστά στο αναπότρεπτο, για την στωικότητα με την οποία πρέπει να αντιμετωπίζουμε αυτό που δεν αλλάζει. Και τα άκουγα με τέτοιο πάθος και σκεφτόμουν, μπράβο, εγώ ποτέ δε θα γίνω απο αυτές τις γυναικούλες που κλαίνε και παρακαλούν. Και την ώρα του κακού έκλαψα και παρακάλεσα. Τι αξιοπρέπεια και τι στωικότητα...
Απλά να αντέξω τον αβάσταχτο πόνο, είναι θέμα επιβίωσης, απλά να αντέξω, με οποιοδήποτε τρόπο, μόνο να αντέξω.
[Η photo απο internet]

Πέμπτη 14 Αυγούστου 2008

"Σκοτώνει, πες μου, ο χωρισμός?"-Ν.Καββαδίας


Πόσα γιατί μπορεί να γεννήσει το μυαλό μου, που λεπτό δε σταματά να σκέφτεται? Πόσα βασανιστηκά γιατί? Και αναπάντητα.

Πάνε ανάλογα με τα όνειρα που έκανα μαζί σου. Με τις υποσχέσεις που μου έδωσες. Με τον πόνο της κατάρρευσης όλων όσων πίστευα ως σίγουρα.

Μαζί με αυτά καταρρέω κι εγώ. Στο πάτωμα μέρες. Με μάτια πρυσμένα, με έναν τεράστιο κόμπο στο λαιμό και δεν αναπνέω, με μια γροθιά στο στομάχι και δεν τρώ. Κι ο ύπνος δεν έρχεται πια.

Πες μου ότι σκοτώνει ο χωρισμός σε παρακαλώ. Πες μου ότι θα γαληνεύσω. Λίγο σύντομα όμως. Πες το μου, γιατί δεν αντέχω.
[Η photo απο internet]

Hopeless


Μ'ακούς? Δεν έχω λόγια να εκφράσω τον πόνο. Νιώθω τόσα πολλά και δεν έχω τίποτα να πω. Ισως αν έβρισκε διέξοδο κάπου, να απαλυνώταν κάπως, μα δεν έχω λόγια.

Ηθελα να μ' ακούς. Σου φώναξα, σου έκλαψα, σε έβρισα. Πώς μπόρεσες? Δεν το χωράει ο νούς μου πώς μπόρεσες! Ηθελα να μ' ακούς. Να ξέρεις πως με κατάντησες, πως με απόκαμες, πως νιώθω.

Μα τι τραγική διαπίστωση. Ακούς και δε σε νοιάζει.
[Η photo απο internet]

Τρίτη 29 Ιουλίου 2008

Θρυμμάτισμα


Είπα, θα το δεχθώ με αξιοπρέπεια
και βρέθηκα στα πόδια του να τον παρακαλώ.
Είπα, έχω τη δύναμη μέσα μου, δε θα καταρρεύσω
και δε μπορώ να σταθώ στα πόδια μου.

Πώς μπόρεσε να μου σκοτώσει όλά μου τα όνειρα και απλά να συνεχίζει?
[Η photo απο internet]

Δευτέρα 21 Ιουλίου 2008

Γιατί απολείπειν με?


Αντιμετωπίζω το μεγαλύτερο πόνο της ζωής μου. Είναι λες και βιώνω το χειρότερο μου εφιάλτη. Πόσο με τρόμαζε μόνο και μόνο η σκέψη και τώρα το ζω. ¨Ημουν σίγουρη, αυτό δε θα το άντεχα, δε θα μπορούσα, πώς θα μπορούσα να το άντεχα? Και το αντέχω.

Κανονικά ξημερώνει κάθε πρωί και πάω δουλειά και συναναστρέφομαι με όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο και γελώ και πάω και παρακάτω και ακόμα πιο κάτω για να επιστρέψω στο σπίτι όσο πιο αργά και πιο κουρασμένη. Για να κοιμηθώ αμέσως να μη μπορώ ούτε λεπτό να σκεφτώ. Και μια χαρά με ξεθεώνω και πέφτω σε λήθαργο βαθύ απο αυτόν που ούτε όνειρα βλεπεις ούτε εφιάλτες.

Μα μετά ξημερώνει. Και η ώρα που ξυπνώ είναι η χειρότερη. Το μυαλό μου είναι καθαρό, το σώμα μου ξεκούραστο και ένα βάρος ασήκωτο πλακώνει τα στήθη μου. Πώς γίνεται να μου συμβαίνει αυτό? Πώς μπορεί να μου το κάνει αυτό? Γιατί να γίνει αυτο? Δεν αναπνέω.Οχι, τελικά δεν τον αντέχω όλο αυτόν τον πόνο. Οχι. Δε μπορώ να τον αντέξω αυτό τον πόνο. Θέλω να πεθάνω. Να γλυτώσω. Γιατί δεν πεθαίνω? Πού είναι ο Καβάφης? Πού τον έβαλα τον Καβάφη?

" [...] την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανοφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος απο καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την την Αλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πείς πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς [...]
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο
κι άκουσε με συγκήνησιν, αλλ' οχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα[...]
κι αποχαιρέτα την την Αλεξάνδρεια που χάνεις."

Με ηρεμά. Και σηκώνομαι σαν ζόμπι να ετοιμαστώ και δουλεύω μηχανικά και ξεθεώνομαι ξανά, αποφεύγοντας να σκεφτώ και να μιλήσω.
[H photo απο internet]