Έχει μισή ώρα που περιμένω τον Πάνο για μάθημα κι αυτός άφαντος. Αφού είδα κι απόειδα κι ο καφές που του έφτιαξα, -γιατί πάντα τον περιμένω με ζεστό έτοιμο καφέ- πάγωσε, επήρα τον τηλέφωνο να δω που χάθηκε.
"Ου κυρία εξέχασα."
Εξέχασε λέει! Πώς γίνεται να ξεχνάς πως έχεις μάθημα? Εγώ γιατί ποτέ δεν εξέχασα πως έχω μάθημα. Εφάγαμε μισή ώρα προχθές να βρούμε μέρα και ώρα να βολεύει και τους δυο και μετά το ξεχνά? Ώρες-ώρες απορώ για την μνήμη του. Δεν έχει έτσι πράμα. Πόσο μπορεί δηλαδή κάποιος να σε γράφει στα απαυτά του. Αυτή την ουτοπία για να δώσω ένα παράδειγμα μου έβγαλε την Παναγία να τη μάθει. Κι αμφιβάλλω πάαααααρα πολύ αν το ρωτήσει κάποιος τώρα τι σημαίνει αν θα ξέρει.
Κοίταξε για να δεις. Διαβάζουμε. Σταματώ. Εξηγώ. Θεωρώ δεδομένο πως ξέρει 18 χρονών άνθρωπος τι σημαίνει ουτοπία μα δεν ξέρω γιατί, είπα να ρωτήσω.
-Ουτοπία ξέρεις τι σημαίνει, έτσι Πανούλη?
-Καλό! μ΄έναν ενθουσιασμό ο Πανούλης. Είναι το ναρκωτικό.
-Ναρκωτικό?! Έχει τέτοιο ναρκωτικό? Πού το άκουσες?
-Ξέρω το κυρία, έχει ένα σύνθημα ο ΠΑΟΚ και λέουμε το, να σου το πω?
-Ε, για πες το Πανούλη να δούμε.
Και βλέπω τον Πανούλη πρώτη φορά, έχει ένα χρόνο τώρα, ενθουσιασμένο και παθιασμένο με κάτι να απαγγέλλει ''λένε πως είσαι μια ουτοπία κι όλο με ψάχνει η αστυνομία" και κάτι τέτοια.
-Μάλιστα, λέω εγώ και κάνω πως θυμώνω. Άνοιξε τετράδια Πανούλη και να ετυμολογήσεις τώρα όλες τις λέξεις του συνθήματός του ΠΑΟΚ.
Έχουμε σπαταλήσει έτσι είκοσι λεπτά, μήπως και εμπεδώσει ο Πανούλης τι είναι ουτοπία. Το επόμενο μάθημα, να την πάλι μπροστά μας η ουτοπία.
-Τι είπαμε ότι σημαίνει ουτοπία Πανούλη?
-Ναρκωτικό.
-Ρε Πανούλη! Είκοσι λεπτά φάγαμε ρε αγόρι μου το περασμένο μάθημα να αναλύσουμε το σύνθημα του ΠΑΟΚ και λέεις μου πάλι ναρκωτικό?!
-Α ναι, τι είπαμε κυρία, θύμισε μου?
Θυμίζω τον. Και σπαταλώ ακόμα μισή ώρα να του ξεκαθαρίσω πως άλλο η ουτοπία κι άλλο το όπιο , με το οποίο υποθέτω το συγχύζει, και κουβέντα στην κουβέντα φτάνουμε στον Μαρξ και δεν έχουμε σταματημό οι σύντροφοι. Περνούν κανά δυο μαθήματα ακόμα και να το πάλι. Η ουτοπία.
-Ω!, λέω, να η ουτοπία. Για πες μου τώρα τι σημαίνει Πανούλη και κανόνισε να θυμάσαι αυτή τη φορά.
-Εεεε..
-Ρε Πανούλη σοβαρομιλάς?!
-Είμαι σίγουρος πως το είπαμε.
-Άι γαμήσου Πανούλη που μου σαι και σίγουρος και θες να μπούμε και Πανεπιστήμιο.
Γίνεται έτσι αντιληπτό πόση σημασία μου δίνει ο Πανούλης και πόσο πολύ με υπολογίζει γενικά ο Πανούλης. Να ήταν άλλη μέρα βέβαια δε θα με ένοιαζε για τον Πανούλη. Θα έπεφτα να κοιμόμουν. Αλλά τώρα έγινα Τούρκος με τον Πανούλη γιατί θα μπορούσα, Παρασκευή απόγευμα, να έπινα καφέ με τις φιλενάδες μου κι όχι να περιμένω σαν το μαλάκα τον Πανούλη. Ή ακόμα καλύτερα θα έμενα παραπάνω στο γυμναστήριο να συνέχιζα το σαλιάρισμα με το γυμναστή - α ναι και τη γυμναστική βεβαίως- κι όχι να τρέχω ιδρωμένη μες τις βροχές σαν το χαζοπούλι να προλάβω τον Πανούλη. Κι εφώναζε μου ο γυμναστής. -Πού πας δεν έκανες χέρια! -Βιάζομαι, φώναζα τρέχοντας προς την έξοδο και φώναζε κι αυτός ξωπίσω μου, -Δεν είναι σωστό πρέπει να γυμνάζεις όλο σου το σώμα. Και έκλεινε η πόρτα κι εγώ εσυνέχιζα, -Μα έχω Πανούλη!
Κι ο Πανούλης? Ου κυρία εξέχασα!