Ξέρεις, μήνες τώρα ξεφυσάω. Παραβαίνοντας τους νόμους της φύσης, δεν εισπνέω, μόνο εκπνέω, μόνο ξεφυσάω. Με όλη τη δύναμη μου ξεφυσάω.Τη θλίψη απο μέσα μου φυσάω. Να βγεί. Να βγεί. Να βγεί.
Ξέρεις, μέρες τώρα κοιτώ στο κενό, με τη ψυχή μου λεηλατημένη απο τη θλίψη και προσπαθώ να καταλάβω τι μου συμβαίνει. Ανακατεμένες σκέψεις, σκόρπιοι στίχοι, κομματιασμένα όνειρα, μισοτελειωμένα βιβλία, συγκεχυμένα λόγια, καταραμμένη ποιήση, σκοτεινά τραγούδια. Ολα για τη θλίψη μου. Ολα απο τη θλίψη μου. Ειδικά και συγκεκριμένα.
Ξέρεις, για ένα πράμα είμαι σίγουρη πια.
Δε θλίβομαι για ό,τι έγινε.
Ούτε καν σαν σκέψη δεν επιτρέπω (δεν αντέχω) να περάσουν απο το μυαλό μου, πόσο μάλλον να συναισθανθώ γι' αυτά. Οχι.
Θλίβομαι που τώρα πια δεν γίνεται και δε θα γίνεται τίποτα.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου