Την αυτοεκτίμηση, τον εγωισμό κι αυτοσεβασμό τα έχασα μέσα στο μαύρο μου το πένθος. Αυτός με πετούσε, με έφτηνε, με ποδοπατούσε κι εγώ εκεί κλάματα και οδυρμοί, παρακάλια και ικεσίες. Να αλλάξει γνώμη. Πώς άλλαξε συναισθήματα? Ετσι να άλλαζε και γνώμη. Στις δεκάδες μηνύματα που τον βομβάρδιζα μου απαντούσε μια φορά στο τόσο. Κάτι γενικούρες. "Δεν είναι ότι δε σε αγαπώ απλά δεν γινόταν. // Κι εμένα μου λείπεις μα συνεχίζω" Κι εγώ ήλπιζα. Ενδόμυχα ήλπιζα. Σκεφτόμουν ότι είναι άδικο να χαθεί τέτοια αγάπη, τόσα χρόνια, τόσα όνειρα επειδή αυτός ήταν δειλός. Δειλός να αντιμετωπίσει ευθύνες, δειλός να αντιμετωπίσει προβλήματα, δειλός να ρισκάρει. Θα έκανα τα πάντα για να μας σώσω. Πίστευα πως άξιζε τον κόπο. Μα πίστευα λάθος.
Το τελευταίο μήνυμα που μου έστειλε ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Ενα ποτήρι που το άρπαξα το έριξα στον τοίχο, έγινε χίλια κομμάτια και δεν έκανα καν τον κόπο να τα μαζέψω. Δε με ένοιαζε να τα μαζέψω.
Το τελευταίο λοιπόν μήνυμα- μετά απο τόσα χρόνια που μου έλεγε ότι ήμουν η ζωή του- ήταν να ηρεμήσω, γιατί είχε άλλα προβλήματα στη ζωή του να λύσει-. Και ήταν σχοινίν και εκόπηκε! Δεν ξέρω γιατί. Μα δεν τον ξανασκέφτηκα ποτέ. Ξαφνικά μου πέρασαν όλα. Ούτε μίσος νοιώθω, ούτε παράπονο, ΤΙΠΟΤΑ. Δε με αφορά ο άνθρωπος. Ανεξήγητα πράματα. Πριν μια βδομάδα ένας πανικός και μια θλίψη μην ακουμπά άλλη γυναίκα. Και τώρα...ας κάνει ότι θέλει, ας ακουμπά όποια θέλει, εμένα να μην ακουμπά. Μακριά απο εμένα..κι ας κάνει ότι θέλει.
Είμαι χαρούμενη μετά απο πολλούς, πάρα πολούς μήνες. Εχει ξελαφρώσει η ψυχή μου. Ούτε που κατάλαβα πώς. Μα η κάθε σκέψη που πριν απο μια βδομάδα μου φαινόταν αβάσταχτη τώρα μου προκαλεί μια διαβολική χαρά. Πριν μια βδομάδα η σκέψη να με ακουμπά άλλος άντρας μου προκαλούσε αναγούλα, τώρα ανυπομονώ για φλερτ. Ανυπομονώ να απολαύσω κάθε στιγμή της single life μου. Αρχίζω να στέκομαι στα πόδια μου. Τα δικά μου πόδια. Κι οχι στα μακριά, άχαρα και κυρίως βρομερά δικά του.
Είναι ίσως η πρώτη φορά στη ζωή μου που νοιώθω όπως τον Καζαντζάκη. Δε φοβάμαι τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, ΕΙΜΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΛΕΥΘΕΡΗ!!!!!!!!!
Το τελευταίο μήνυμα που μου έστειλε ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Ενα ποτήρι που το άρπαξα το έριξα στον τοίχο, έγινε χίλια κομμάτια και δεν έκανα καν τον κόπο να τα μαζέψω. Δε με ένοιαζε να τα μαζέψω.
Το τελευταίο λοιπόν μήνυμα- μετά απο τόσα χρόνια που μου έλεγε ότι ήμουν η ζωή του- ήταν να ηρεμήσω, γιατί είχε άλλα προβλήματα στη ζωή του να λύσει-. Και ήταν σχοινίν και εκόπηκε! Δεν ξέρω γιατί. Μα δεν τον ξανασκέφτηκα ποτέ. Ξαφνικά μου πέρασαν όλα. Ούτε μίσος νοιώθω, ούτε παράπονο, ΤΙΠΟΤΑ. Δε με αφορά ο άνθρωπος. Ανεξήγητα πράματα. Πριν μια βδομάδα ένας πανικός και μια θλίψη μην ακουμπά άλλη γυναίκα. Και τώρα...ας κάνει ότι θέλει, ας ακουμπά όποια θέλει, εμένα να μην ακουμπά. Μακριά απο εμένα..κι ας κάνει ότι θέλει.
Είμαι χαρούμενη μετά απο πολλούς, πάρα πολούς μήνες. Εχει ξελαφρώσει η ψυχή μου. Ούτε που κατάλαβα πώς. Μα η κάθε σκέψη που πριν απο μια βδομάδα μου φαινόταν αβάσταχτη τώρα μου προκαλεί μια διαβολική χαρά. Πριν μια βδομάδα η σκέψη να με ακουμπά άλλος άντρας μου προκαλούσε αναγούλα, τώρα ανυπομονώ για φλερτ. Ανυπομονώ να απολαύσω κάθε στιγμή της single life μου. Αρχίζω να στέκομαι στα πόδια μου. Τα δικά μου πόδια. Κι οχι στα μακριά, άχαρα και κυρίως βρομερά δικά του.
Είναι ίσως η πρώτη φορά στη ζωή μου που νοιώθω όπως τον Καζαντζάκη. Δε φοβάμαι τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, ΕΙΜΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΛΕΥΘΕΡΗ!!!!!!!!!
[Η photo απο internet]
1 σχόλιο:
after him or after you?
Δημοσίευση σχολίου