"Εχει πανσέληνο απόψε κι είν' ωραία"

Αχ, όλα έπρεπε να ' ρθούν καθώς ήρθαν!

Οι ελπίδες και τα ρόδα να μαδήσουν

[...]

Ολα έπρεπε να γίνουν. Μόνο η νύχτα

δεν έπρεπε γλυκιά έτσι τώρα να 'ναι,

να παίζουνε τ' αστέρια εκεί σα μάτια

και σα να μου γελάνε.

(Μόνο, Κ. Γ. Καρυωτάκης)

Σε όσες χώρες κι αν ταξίδεψα, σε όσες πόλεις κι αν έζησα, ο ουρανός τα βράδυα δεν φαίνεται ωραιότερος απο όσο σε τούτη δώ τη γειτονιά. Σπίτια χαμηλά, σκοτεινά και χωράφια, πολλά χωράφια, γεμάτα λεμόνια, μανταρίνια (τώρα) και ελιές. Και ο ουρανός πάντα ξάστερος. Πάντα. "Είμαστε μέσα στον ουρανό" μου έλεγε η Μ. Δε μπορούσα να κατραλάβω προς τι ο ενθουσιασμός. Ετσι δεν είναι πάντα ο ουρανός? Γεμάτος αστέρια. Βαριόμουν ελεηνά τις βραδινές εκπαιδευτικές βόλτες με τους θείους απ' τα ξένα και τις διαλέξεις τους για τα αστέρια. "Αυτά εκεί τα τρία είναι η μεγάλη άρκτος". Γιατί δεν πάμε να μαζέψουμε μανταρίνια? Ξέρετε, τα δικά μας είναι κλημεντίνες. Οπως ελεηνά βαριόμουν το μάθημα της Ελεγείας στο Πανεπιστήμιο για την κόμη της Βερενίκης, που στα λατινικά έπρεπε να μάθω πώς έγινε αστερισμός. Θές μανταρίνι? Είναι η εποχή τους τώρα. Ολα τα σπίτια του χωριού μυρίζουν μανταρίνια.

Τη διαφορά την κατάλαβα στις βόλτες που έκανα στις πόλεις που η ζωή με ξενύχτησε. Εψαχνα τα αστέρια, μα τα φώτα, τα χτίρια, τα σύννεφα, πάντα τα έκρυβαν.

Εδώ έχει πάντα ξαστεριά. Πάντα. Απίστευτη ξαστεριά. Μα τους αστερισμούς δεν τους έμαθα ποτέ. Αλήθεια, εσύ τους ξέρεις? Δε συζητήσαμε ποτέ για τα αστέρια. Μόνο για μουσική έλεγες. Μόνο μουσική ήσουν. Είναι πολύ έντονη η μυρωδιά των μανταρινιών. Πλένομαι συνέχεια να φύγει απο τα δάχτυλα μου, τρώ καραμέλες να φύγει απο το στόμα μου και βάζω αρώματα να φύγει απο τα ρούχα μου.

Είναι μαγικός ο ουρανός του χωριού. Κι ειδικά απόψε με το φεγγάρι το ολόγιομο. Ολο αστέρια. Ξεφλουδίζω μανταρίνια. Μετρώ αστέρια. Μετρώ κι απώλειες.