Τρίτη 29 Ιουλίου 2008

Θρυμμάτισμα


Είπα, θα το δεχθώ με αξιοπρέπεια
και βρέθηκα στα πόδια του να τον παρακαλώ.
Είπα, έχω τη δύναμη μέσα μου, δε θα καταρρεύσω
και δε μπορώ να σταθώ στα πόδια μου.

Πώς μπόρεσε να μου σκοτώσει όλά μου τα όνειρα και απλά να συνεχίζει?
[Η photo απο internet]

Δευτέρα 21 Ιουλίου 2008

Γιατί απολείπειν με?


Αντιμετωπίζω το μεγαλύτερο πόνο της ζωής μου. Είναι λες και βιώνω το χειρότερο μου εφιάλτη. Πόσο με τρόμαζε μόνο και μόνο η σκέψη και τώρα το ζω. ¨Ημουν σίγουρη, αυτό δε θα το άντεχα, δε θα μπορούσα, πώς θα μπορούσα να το άντεχα? Και το αντέχω.

Κανονικά ξημερώνει κάθε πρωί και πάω δουλειά και συναναστρέφομαι με όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο και γελώ και πάω και παρακάτω και ακόμα πιο κάτω για να επιστρέψω στο σπίτι όσο πιο αργά και πιο κουρασμένη. Για να κοιμηθώ αμέσως να μη μπορώ ούτε λεπτό να σκεφτώ. Και μια χαρά με ξεθεώνω και πέφτω σε λήθαργο βαθύ απο αυτόν που ούτε όνειρα βλεπεις ούτε εφιάλτες.

Μα μετά ξημερώνει. Και η ώρα που ξυπνώ είναι η χειρότερη. Το μυαλό μου είναι καθαρό, το σώμα μου ξεκούραστο και ένα βάρος ασήκωτο πλακώνει τα στήθη μου. Πώς γίνεται να μου συμβαίνει αυτό? Πώς μπορεί να μου το κάνει αυτό? Γιατί να γίνει αυτο? Δεν αναπνέω.Οχι, τελικά δεν τον αντέχω όλο αυτόν τον πόνο. Οχι. Δε μπορώ να τον αντέξω αυτό τον πόνο. Θέλω να πεθάνω. Να γλυτώσω. Γιατί δεν πεθαίνω? Πού είναι ο Καβάφης? Πού τον έβαλα τον Καβάφη?

" [...] την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανοφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος απο καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την την Αλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πείς πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς [...]
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο
κι άκουσε με συγκήνησιν, αλλ' οχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα[...]
κι αποχαιρέτα την την Αλεξάνδρεια που χάνεις."

Με ηρεμά. Και σηκώνομαι σαν ζόμπι να ετοιμαστώ και δουλεύω μηχανικά και ξεθεώνομαι ξανά, αποφεύγοντας να σκεφτώ και να μιλήσω.
[H photo απο internet]