Την περασμένη βδομάδα δέχθηκα ένα τηλεφώνημα απο τα ξένα για να μάθω μετά απο ένα χρόνο τον λόγο που ο επι πέντε χρόνια γκόμενός μου με παράτησε χωρίς καμιά εξήγηση. Προφανώς και τα κορίτσια περίμεναν να περάσει καιρός και μόλις είδαν πως μάλλον είμαι έτοιμη να το ακούσω μου το ξεφούρνισαν. Τα έφτιαξε μου είπαν με μια λεφτού, που δεν ξέρει που να τα βάλει. Εντάξει, δεν αντέδρασα. Μου είχαν περάσει όλα απο το μυαλό κι ό,τι και να άκουγα πλέον δε θα μου φαινόταν παράξενο. Να, όμως, είναι άλλο να το υποθέτεις κι άλλο να είναι σίγουρο. Μια χαρά μου λένε, μια ξερόλας είναι σαν αυτόν. Ταιριάζουν πάρα πολύ. Και κλείνουμε το τηλέφωνο.
'Εχετε νιώσει ποτέ τόσα πολλά πράγματα που να μην τα χωράει το μέσα σας? Και να μη μπορείτε να τα διαχωρίσετε, να μην ξέρετε... τι έχω τώρα, θυμό, μίσος, ζήλια, πόνο, απελπισία κι άλλα, πολλά άλλα, όλα μαζί και παρ'όλα αυτά απλά να κοκαλώνετε? Καμία αντίδραση, γιατί όλα είναι πολύ λίγα, γιατί τίποτα δε θα βοηθούσε..
Προσπάθησα να το συζητήσω με τους φίλους μου. Δε με αφήνουν. Όλοι μου λένε το ίδιο πράμα: "Ακόμα ασχολείσαι? Get over it επιτέλους!!" Και μετά απορώ γιατί μου βγήκε τόσο μίζερο αυτό εδώ το blog... ΄
Κοιτάξετε να δείτε. Αυτές τις μέρες εξαιτίας του νέου μιζεριάζω συχνά. Και κλαίω ακόμα πιο συχνά. Δεν έκλαψα όμως ποτέ γιατί μου έλειψε, γιατί τον αποθύμησα, γιατί κοιμάται και ξυπνά με άλλη. Ποτέ. Κλαίω γιατί για χρόνια κάναμε όνειρα -μόνη μου προφανώς- περιμένοντας να τελειώσουμε πτυχία, μεταπτυχιακά, στρατό κι όταν έφτασε η ώρα να τα υλοποιήσουμε, στο msn, ούτε καν να με πάρει ένα τηλέφωνο, μου ανακοίνωσε πως ο κόσμος αλλάζει και τα πράματα αλλάζουν κι αυτός άλλαξε και θέλει άλλα πράματα. Αυτό. Τον πήρα τηλέφωνα, του έστειλα μηνύματα, emails, "Τι στο καλό λαλείς?" Δεν απάντησε ποτέ. Απαξίωση... Δεν κλαίω που βρήκε άλλη, μακάρι να ζήσουν τα πλάσματα ευτυχισμένα, κλαίω που δεν εθεώρησε ότι άξιζα μιαν εξήγηση. Να κάτσει να μου πεί κάτι, ξέρεις κόρη μου, επειδή εβαρέθηκα σε ήβρα άλλην, κάτι να έλεγε. Κάτι, ό,τι να ναι να έλεγε. 'Ενα ψέμα. Συγκεκριμένο όμως. Οχι να με ξεπετάξει με μια αερολογία και να εξαφανιστεί για πάντα. 'Ολα θα ήταν αλλιώς αν κάτι έλεγε. Κλαίω γιατί μου συμπεριφέρθηκε ανήθικα. Κλαίω γιατί δεν το επερίμενα ποτέ απο αυτόν. Και οχι, δεν ξέρω αν αυτό μπορέσω να το ξεπεράσω ποτέ.
Ο Σάββας μου είπε: O άνθρωπος ήταν ανάμεσα σε δύο επιλογές. Κοίτα το λογικά. Να ξεκινούσε τη ζωή του μαζί σου, άρα αυτόματα, πλην 300 χιλιάδες, δάνειο, που θα γινόταν 65 χρονών να το ξεχρεώσει και την άλλη επιλογή να ξεκινήσει τη ζωή του με δεν ξέρω κι εγώ πόσο συν, συγνώμη αλλά κι εγώ την ίδια επιλογή θα έκανα.
'Ομως ξέρετε, εγώ δε θα έκανα αυτή την επιλογή και φανταστείτε, δεν τον αποθύμησα ποτέ. Τον μπάσταρδο!