Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2008

Και τώρα τι θα γίνω χωρίς να περιμένω

Εμαθα να περιμένω. Χρόνια περίμενα. Πάνω απο τηλέφωνα, μπροστά από υπολογιστές, πίσω απο παράθυρα...περίμενα. Αγωνίες, λαχτάρα, αχ, αυτή η αναμονή... Για να δώ το πάθος σας, απεκοίμιζα το δικό μου. Περιμένοντας. Ενα λεπτό ζητούσα. Τίποτα περισσότερο. Πώς μηδένισα τα θέλω μου...ένα λεπτό σημασίας. Και το διαθέτατε σπάνια. Κι εγώ περίμενα αυτό το ένα λεπτό. Πώς με έστελνε στους έβδομους ουρανούς... πώς με βύθιζε στα μαύρα τάρταρα. Οταν ερχόταν κι όταν δεν... Οχι απαραιτήτως αντιστοίχως ανάλογα.

Και το πρωί εκείνο... Πώς μου ήρθε! Γιατι μου ήρθε! Μήνες βέβαια το ένιωθα. Δεν άντεχα να περιμένω άλλο. Κουράστηκα. Δεν έμεινε άλλη υπομονή. Το έβλεπα εντελώς ανόφελο, ανούσιο. Και ανήθικο. Ετσι το είδα εκείνο το πρωί. Ανήθικο που με είχαν να περιμένω τόσα χρόνια.. ένα λεπτό σημασίας. Και τι φωνές εκείνο το πρωί! Μη σώσω να το έχω ποτέ ξανά εκείνο το λεπτο! Δεν το θέλω το λεπτό σας! Κανένα λεπτό πλέον! Και το πίστεψαν. Ξελαφρωμένοι και ξέγνοιαστοι, χωρίς την υποχρέωση κάποιου λεπτού, την προετοιμασία της δικαιολογίας, το κάλυμμα του ψέματος, εξαφανίστηκαν.

Και δεν έχω να περιμένω τίποτα πια.
Δεν έχω ένα λόγο να παίρνω το τηλέφωνο μαζί μου, ένα λόγο να ανοίγω τον υπολογιστή, να στέκομαι μπροστά απο το παράθυρο, να κοιτώ, να ξυπνώ, να ετοιμάζομαι, να βγαίνω, να μπαίνω, να ζώ...



"Γιατί ενύχτωσε κ' οι βάρβαροι δεν ήλθαν
Και μερικοί έφθασαν απ' τα σύνορα,
Και είπανε πώς βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.

Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις"

Περιμένοντας τους Βαρβάρους
Κ. Π. Καβάφη

Δεν υπάρχουν σχόλια: