Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009

Δε "θα ξεκουμπώσω τα φτερά μου από τα χέρια"

Κι αυτό το Σαββατοκυρίακο φρόντισε να μου αποδείξει ότι δεν μπορώ να καταλάβω τους ανθρώπους. Προφανώς και δεν είμαστε όλοι το ίδιο. Και προφανώς δεν σκεφτόματε όλοι το ίδιο. Αποδεικνύεται όμως ότι εγώ δεν έχω την παραμικρή ικανότητα να ψυχολογώ τον κόσμο. Δεν έχω ούτε διαίσθηση, ούτε κατά πως μου φαίνεται, κοινήν αντίληψη. Το μόνο που έχω είναι μια καλοπροαίρετη αντιμετώπιση των ανθρώπων. Τους εμπιστεύομαι όλους. Δε θεωρώ ότι έχω κανέναν λόγο όταν μου λέει κάποιος ότι νιώθει έτσι να πιστεύω πως νιώθει άλλως πως. Και το Σαββατοκυρίακο αυτό ήρθε να μου αποδείξει πως κακώς κάνω.
Μα παρ' όλο που την έπαθα πολλές φορές. Παρ ' όλο που βρέθηκαν πάλι άνθρωποι να με απογοητεύσουν, που δεν περίμενα. Παρ' όλο που βρέθηκαν ξανά άνθρωποι να με ρίξουν απότομα από σύννεφα που αυτοί οι ίδιοι με ανέβασαν. Εγώ την εμπιστοσύνη μου στους ανθρώπους αρνούμαι να την χάσω! Έστω κι αν αυτό σημαίνει πως θα τρώ τα μούτρα μου, ξανά και ξανά!

Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2009

"Κάτι με φέρνει, κάτι με παίρνει"

Όση έμπνευση δεν έχω για να γράψω κάτι εδώ άλλη τόση κι ακόμα πιο πολλή έχω για ζωγραφιές. Πολλές ιδέες έχω σημειωμένες που περιμένουν απλά να πάρουν μορφή. Το πρόβλημα ήταν που δεν είχα λεφτά να αγοράσω τους καμβάδες μου και τα λουλούδια που θέλω να βάλω πάνω. Κατ' ακρίβειαν δεν έχω λεφτά για τίποτα. Δεν είχα λεφτά για τίποτα γιατί σήμερα πληρώθηκα. Πρώτη φορά στη ζωή μου εμετρούσα σελινούι σελινούι για να μπορέσω να ζήσω. Βέβαια το παιδί στο κατάστημα τέχνης με συμπαθεί πολύ και πάντα μου τα βάζει όλα στη μισή τιμή. Το περιφανεύομαι στο σπίτι που δεν πολύ εκτιμούν το hobby μου και μου λένε, ναι, από τα 600 τοις εκατόν κέρδος που βγάζει από σένα παίρνει μόνο 300. Όντως είναι κλέφτης ο παλιοαλήτης αλλά με βολεύει, δίπλα στο σπίτι, είναι και το χωριό μακριά... Αλλά γενικά το έχω να με συμπαθούν. Έτσι με κάνουν να νομίζω τουλάχιστον.Οι αστυνομικοί για παράδειγμα δε με γράφουν. Δε με έγραφαν δηλαδή γιατι προχθές με έγραψε ένας. Ο παλιοαλήτης μια ώρα του κλαιγόμουν και μου λέει είσαι πολύ καλός άνθρωπος αλλά έτσι είναι η δουλειά μας να γράφουμε και τους καλούς ανθρώπους! Έτσι πήρα την πρώτη κλήση της ζωής μου αλλά πάλι φεύγοντας είχα την αμυδρή υποψία πως λίγο με συμπάθησε. Οι προηγούμενοι με συμπαθούσαν περισσότερο. Μου΄χει τύχει να μ΄έχει σταματήσει αστυνομικός για ταχύτητα και να μου πει επειδή μου χαμογελάς μπορείς να φύγεις. Να μ' έχει σταματήσει αστυνομικός με το κινητό στο χέρι να κανονίζω για καφέ και να λέει είναι κρίμα να σου κάτσει ο καφές 50 λίρες και να με αφήσει να φύγω χαμογελώντας μου συνομωτικά. Στον τελευταίο δεν έπιασε το κόλπο του χαμόγελου. Αλλά σε ένα μήνα που δεν είχα λεφτά να φάω μάλλον το χαμόγελο μου δεν ήταν τόσο λαμπερό.
Κλείνοντας αυτή την ανάρτηση της αερολογίας θα ήθελα να αναφέρω και κάτι άσχετο. Πέρσι είχα έναν γκόμενο, που στον δεύτερο μήνα που ήμασταν μαζί πήγε ένα ταξίδι στο Cape town, ερχόμενος πίσω αυτός ήταν πολύ ενθουσιασμένος. Τόσο που για μέρες ήταν ξαπλωμένος στον καναπέ του σπιτιού του, έβλεπε στο κενό και παραμιλούσε για το τι τέλεια που ήταν. Όχι δεν υπερβάλλω, για μέρες ο άνθρωπος το μόνο, μα το μόνο, που έλεγε ήταν τι ωραία που επέρασε και τι ωραία να πήγαινε να ζήσει εκεί και τι τέλεια που ήταν όλα και γιατί να είναι εδώ και να μην είναι εκεί. Ώσπου η υπομονή μου, δεν έχω και πολλή η γυναίκα, εξαντλήθηκε, επήρα την τσαντούλα μου και αποχαιρέτησα τον πλάτανο. Από τότε λες και με καταράστηκε, δεν ξέρω και γω ποιός, παντού ακούω αυτήν την χώρα. Τι μουντιάλ, τι αφιερώματα σε περιοδικά, παντού όμως, και μου φαίνεται παράξενο γιατι μέχρι πέρσι παίζει και να μην την ξανάκουσα. Το αποκορύφωμα. Προχθές πήγα σινεμά και είδα το 2012. Η γνωστή ταινία για την καταστροφή του κόσμου. Ένα πράμα θα πω και επιστρέφω στη δουλειά μου. Εκαταστράφηκε όλος ο κόσμος εχτός απο ένας τόπος. Tο Cape town!