Δευτέρα 31 Μαΐου 2010

"...τον Μάη θα καυλώσω..."

Αν έπρεπε να φτιάξω μία λίστα με τους καλύτερους μήνες της ζωής μου, αυτός ο Μάιος θα έπαιρνε σίγουρα μια από τις πρώτες θέσεις.
Κι έτσι μ ένα ηλίθιο χαμόγελο και κολλημένο στο μυαλό μου ένα στιχάκι από σύνθημα της ομόνοιας, (αυτό μου κόλλησε στο μυαλό, τι να κάνουμε τώρα) άλλαξα ό,τι μεταφορικό μέσο συνάντησα μπροστά μου -τρένο, λεωφορείο, τραμ, αεροπλάνο, αυτοκίνητο- πέρασα τρείς χώρες και σκέφτηκα με αγαλλίαση πολλές φορές πόσο στ αλήθεια όμορφος ήταν αυτός ο Μάης.
Που τα χε όλα. Και χαρά και πανηγύρια κι έρωτα κι απογοήτευση και νέες εμπειρίες και ταξίδια και δημιουργία και διασκέδαση.
Μέσα στις αμέτρητες σκέψεις που έκανα όλες αυτές τις ώρες που ταξίδευα, ήταν και τι να έγραφα για να μου μείνει στο μπλοκ.
Για το αγόρι του Μάη, για τη Θεσσαλονίκη, για τη Σόφια, για την αγαπημένη μου που έγινε μάνα, το χενς πάρτυ κι άλλα, πολλά άλλα, που έγιναν αυτό το μήνα.
Μα όταν έφτασα στο χωριό και είχα την καλύτερη υποδοχή, όλοι έλειπαν από το σπίτι και με καλωσόρισε -περιέργως γιατί ποτέ δε με χώνεψε αυτό το σκυλί- με τρελά χάδια το Μπουμπούκι-, είδα σε περίοπτη θέση μια πλακέτα, καινούριο απόκτημα του σπιτιού.

Τιμής Ένεκεν

Στον Έφεδρο Τεθωρακισμένο
(το όνομα του παπάκη μου)
της 21 Ε.Αν- Σειράς 1973Β'
Για την Ηρωική Συμμετοχή του στην Αντιμετώπιση
της Τούρκικης Εισβολής,
τον Ιούλιο και Αύγουστο του 1974.

Και πώς μετά να έγραφα κάτι άλλο. Που μου σηκώνεται η τρίχα κάθε που την αντικρίζω.

Τετάρτη 26 Μαΐου 2010

Σόφια

  

Επιστρέφω την Παρασκευή.

Κυριακή 16 Μαΐου 2010

Sex and the village

Αυτός ναι. Ο τέλειος τίτλος για να περιγράψει τη ζωή μου τον τελευταίο καιρό. Βέβαια village δεν πολύ είχε, ούτε οτιδήποτε άλλο βουκολικό να πεις είχε εκτός από μένα βεβαίως-βεβαίως, που είμαι μια χωριατοπούλα, που πάλι χωριατοπούλα εμένα δε με λες. Λες να με λες? Όχι γιατί αν είναι να με πεις θα θιχτώ. 
     Έτσι βρίζω τους μαθητές μου. Με διευκρινίσεις όμως πάντα. "Είστε χωριάτες και δεν εννοώ στην καταγωγή γιατί εγώ είμαι από τα Ακρουδάλια." Που δεν είμαι βέβαια από τα Ακρουδάλια και ούτε που ξέρω που είναι αυτά τα Ακρουδάλια κι ούτε αν υπάρχουν καν ξέρω αυτά τα Ακρουδάλια, το google πάντως δε μου τα βγάζει, αλλά εγώ έτσι λέω και να μην τους νοιάζει.
Γιατί τους νοιάζει άμα συνεχίζουν να μου σπάνε τα νεύρα και τους λέω πως θα δέσω τα βυζιά μου κόμπο? Πώς να δέσω τα βυζιά μου κόμπο, που ναι το βυζί μικρό. Φτωχά ελέη, άδικη κοινωνία, άτιμα γονίδια, ρατσιστή Θεέ, τι να πεις. 
     Το θέμα είναι οι χωριατοκαταστάσεις. Που ούτε πάλι είμαι σίγουρη αν μπορώ να τις χαρακτηρίσω έτσι και λογικά είναι ανορθόδοξο να τις χαρακτηρίσω έτσι, αλλά τις χαρακτηρίζω έτσι. Χωριατοκαταστάσεις.  
     Και μετά είναι και το σεξ. Εδώ είναι που κολλάνε οι χωριατοκαταστάσεις. Που δεν έχω όρεξη να συζητήσω εδώ. Πουθενά δεν έχω δηλαδής όρεξη να τις συζητήσω. Και δεν έχω και όρεξη να τις σκεφτώ. Και καμία διάθεση να χαλαστώ για ό,τι έγινε.
     Θέλω μόνο να έρθει η Πέμπτη. Το πρωί να δώσουμε Παγκύπριες και το απόγευμα να πάρουμε το αεροπλάνο και να φύγουμε από δω πέρα. 
   

Δευτέρα 10 Μαΐου 2010

"Μέρες Αδέσποτες"

Αυτές οι μέρες είναι όμορφες.
Και οι νύχτες το ίδιο.
Έχουν συνοδεία μουσική ethnic jazz, όπως αυτήν που έπαιζαν τα αγόρια χθες βράδυ στο Vinyl.
Έχουν συνοδεία γέλια γάργαρα, όπως αυτά του Μαρτά που καθόταν πίσω μου τις προάλλες στο Sleuth.
Έχουν συνοδεία δεκάδες φωτογραφίες με νύφες όπως αυτές που βγάλαμε, Σάββατο και Κυριακή στολισμένες σαν λατέρνες, ανταλλάσοντας ευχές.
Και στα δικά σας.
Και το τελευταίο τηλεφώνημα με την αγαπημένη μου. Κλείνω βαλίτσα και κάθομαι και περιμένω να με πιάσουν οι πόνοι.

Μου φαίνονται όλα αλλόκοτα. Κι έφτασα να απορώ.
Γιατί τόσο καιρό έδινα σημασία στα ερείπια?

Αυτές οι μέρες είναι όμορφες.
Και οι νύχτες το ίδιο.
Περπατάμε στα πάρκα της πόλης.
Μου λες να ανοίξω τα χέρια, να κλείσω τα μάτια, να νιώσω ελεύθερη.
Αμηχανίες. Και νιώθω ελεύθερη.
Κλείσε τα μάτια και θα σε οδηγώ εγώ, νιώσε μόνο τον αέρα.
Και νιώθω μόνο τον ιδρώτα. Να κυλάει.
Ξάναμμα.

Αλήθεια, γιατί τόσο καιρό έδινα σημασία στα ερείπια?