Πέμπτη 28 Αυγούστου 2008

"Αυτός ο κόσμος που αλλάζει με τρομάζει.Με τρομάζει!"


Οποιον βρώ, όπου τον βρώ, κάθομαι και του λέω για την εγκατάλειψη μου. Το 'χω ανάγκη. Δεν ήμουν έτσι. Μα τώρα το'χω ανάγκη. Το λέω μπας και ελαφρύνει λίγο ο πόνος. Και τη στιγμή που το λέω ελαφραίνει. Γι' αυτό και θέλω να είμαι συνέχεια με κόσμο. Με όποιον να' ναι. Οποιος με καλέσει τρέχω. Τρομάζω να είμαι μόνη μου.Με τρομάζει η συνειδητοποίηση της κατάστασης μου. Με τρομάζει η αντιμετώπιση της δυστυχίας μου. Θέλω να τη μοιραστώ. Μα δεν μοιράζεται. Είναι ολόκληρη δική μου. Και όσο την αποφεύγω τόσο με βυθίζει.

Δεν βρήσκω άλλους τρόπους να διαχειριστώ το πένθος μου. Νοιώθω τέτοια απόγνωση. Ο,τι συναισθάνομαι είναι τόσο οδυνηρό. Τόσο αβάσταχτα οδυνηρό. Αδυνατώ να το πιστέψω. Δε θέλω να το πιστέψω. Διαλύομαι.

Πώς να το αντέξω..που ο πιο κοντινός μου άνθρωπος, το άλλο μου μισό, έγινε ένας ξένος. Με τι φοβερή σκληρότητα με αντιμετωπίζει! Που μου λεγε πως ήμουν η ζωή του και τον πίστευα. Και τώρα. Τι φοβερή σκληρότητα! Πώς να την αντέξω την τόσο φοβερή σκληρότητα.

Πώς αλλάζουν οι άνθρωποι. Τι τραγικές στροφές που κάνουν. Κι εγώ εδώ. Ιδια.
[Η photo απο internet]

Τετάρτη 20 Αυγούστου 2008

Απο τον σκουπιδοτενεκέ


Δεν το αντέχω. Δε μπορώ να το ξεπεράσω. Οχι το γεγονός ότι έμεινα χωρίς αυτόν, μπορώ μόνη μου, είμαι αυτάρκης και ανεξάρτητη. Αυτό που δεν αντέχω είναι πως με άφησε και δε γύρισε να μου ρίξει μια ματιά. Το γεγονός ότι απλά συνεχίζει χαρούμενος. Το γεγονός ότι δεν τον ακούμπησε καθόλου η κατάσταση. Λες και του έφυγε ένα βάρος. Λες και δεν ήμουνα τίποτα γι αυτόν. Τι έκανε μαζί μου τόσα χρόνια δηλαδή? Πώς μπορεί απλά να με αντικαθιστά λες και βαρέθηκε το παλιό του τζιν και είπε να πάρει ένα άλλο. Δεν το χωράει ο νους μου. Πώς μπορεί? Κι αυτός και όλοι οι άλλοι. Πώς μπορούν?

Δε μπορώ να το ξεπεράσω. Την προδοσία και την εγκατάλειψη. Δε μπορώ να τα ξεπεράσω. Δηλαδή, τι? Εκατσε και με σύγκρινε και με βρήκε λίγη?

Ημουν έτοιμη να τα εγκαταλείψω όλα για χάρη του. Την οικογένεια, τους φίλους, τη δουλειά, τη χώρα. Ολα. Κι αυτός με πέταξε. Στα σκουπίδια με πέταξε. Χωρίς να νοιαστεί καθόλου με πέταξε. Μετά από τόσα που περάσαμε μαζί με πέταξε. Απο όσα όνειρα κάναμε μαζί με πέταξε. Χωρίς να νοιώθει τίποτα με πέταξε... κι εγω κάθομαι εδώ... στον σκουπιδοτενεκέ όπως με άφησε και δεν το πιστεύω που μπορεί. Πώς μπορεί?
[Η photo απο internet]

Δευτέρα 18 Αυγούστου 2008

"Ο ζωντανός ο χωρισμός παρηγοριά δεν έχει"


Πότε έπαψε να με κοιτά στα μάτια? Αυτο με βασανίζει τις τελευταίες μέρες. Πότε έπαψε να με κοιτά στα μάτια και δεν το κατάλαβα. Ποιά χρονική περίοδος ήταν η ψεύτικη? Ποιά απο αυτά τα 4,5 χρόνια ήταν τα αληθινά και ποιά δεν ήταν? Αν ήταν κάποια αληθινά..

Μόνο ερωτήσεις έχω. Απο εκέινη την ημέρα που με άφησε χωρίς να πεί τίποτα, μόνο ερωτήσεις έχω. Και σπάζω γιατί αν έλεγε κάτι ίσως να μην τις είχα. Δεν ξέρω. Μα δεν είπε τίποτα και μόνο ερωτήσεις έχω. Χιλιάδες γιατί μου τρώνε τον εγκέφαλο. Ισως αν έιχε πει κάτι..μα απαξίωσε και κάθομαι μόνη μου να ψάχνω απαντήσεις που δεν ξέρω σε ένα σωρό απο αμέτρητες ερωτήσεις.

Μέρα τη μέρα οι ερωτήσεις πληθαίνουν, ο πόνος θεριεύει και η θλίψη γίνεται απέραντη.
Χαμένο παρελθόν, χαμένο μέλλον, ανυπόφορο παρόν.
Πώς αλλιώς να αντιδράσω?
Με σκοτώνει που δεν έχω τρόπο να αντιδράσω.
Που δεν έχω τρόπο να ελέξω την κατάσταση.
Και είμαι στο έλεος της απέραντης θλίψης.

Είναι και που ματαιώθηκε κάθε ελπίδα. Δεν το κρύβω πως μέρες μετά ήλπιζα να αλλάξει κάτι, μα αυτός αδιαφορεί πλήρως για την ύπαρξη μου.
Η συνειδητοποίηση της οριστικότητας του τέλους κάνει τη θλίψη μου αβάσταχτη.

Προσπαθώ να μου δώσω δύναμη. Διαβάζω, συζητώ, ξεσπώ σε λυτρωτικά κλάματα, γράφω, θυμάμαι.. Θυμάμαι την Ιλίνσκαγια στο Πανεπιστήμιο όταν μας δίδασκε Καβάφη τι διαλέξεις έκανε για την αξιοπρέπεια που πρέπει να έχουμε μπροστά στο αναπότρεπτο, για την στωικότητα με την οποία πρέπει να αντιμετωπίζουμε αυτό που δεν αλλάζει. Και τα άκουγα με τέτοιο πάθος και σκεφτόμουν, μπράβο, εγώ ποτέ δε θα γίνω απο αυτές τις γυναικούλες που κλαίνε και παρακαλούν. Και την ώρα του κακού έκλαψα και παρακάλεσα. Τι αξιοπρέπεια και τι στωικότητα...
Απλά να αντέξω τον αβάσταχτο πόνο, είναι θέμα επιβίωσης, απλά να αντέξω, με οποιοδήποτε τρόπο, μόνο να αντέξω.
[Η photo απο internet]

Πέμπτη 14 Αυγούστου 2008

"Σκοτώνει, πες μου, ο χωρισμός?"-Ν.Καββαδίας


Πόσα γιατί μπορεί να γεννήσει το μυαλό μου, που λεπτό δε σταματά να σκέφτεται? Πόσα βασανιστηκά γιατί? Και αναπάντητα.

Πάνε ανάλογα με τα όνειρα που έκανα μαζί σου. Με τις υποσχέσεις που μου έδωσες. Με τον πόνο της κατάρρευσης όλων όσων πίστευα ως σίγουρα.

Μαζί με αυτά καταρρέω κι εγώ. Στο πάτωμα μέρες. Με μάτια πρυσμένα, με έναν τεράστιο κόμπο στο λαιμό και δεν αναπνέω, με μια γροθιά στο στομάχι και δεν τρώ. Κι ο ύπνος δεν έρχεται πια.

Πες μου ότι σκοτώνει ο χωρισμός σε παρακαλώ. Πες μου ότι θα γαληνεύσω. Λίγο σύντομα όμως. Πες το μου, γιατί δεν αντέχω.
[Η photo απο internet]

Hopeless


Μ'ακούς? Δεν έχω λόγια να εκφράσω τον πόνο. Νιώθω τόσα πολλά και δεν έχω τίποτα να πω. Ισως αν έβρισκε διέξοδο κάπου, να απαλυνώταν κάπως, μα δεν έχω λόγια.

Ηθελα να μ' ακούς. Σου φώναξα, σου έκλαψα, σε έβρισα. Πώς μπόρεσες? Δεν το χωράει ο νούς μου πώς μπόρεσες! Ηθελα να μ' ακούς. Να ξέρεις πως με κατάντησες, πως με απόκαμες, πως νιώθω.

Μα τι τραγική διαπίστωση. Ακούς και δε σε νοιάζει.
[Η photo απο internet]