Τρίτη 25 Αυγούστου 2009

Τετάρτη 19 Αυγούστου 2009

Κάνω διακοπές..

Έχει βάλει στο facebook φωτογραφίες με τη γκόμενα του στις θάλασσες, στα νησιά, στα πανηγύρια.
Πολλή ευτυχία.



Εγώ κάνω διακοπές. Το δεύτερο μέρος των διακοπών μου για να ακριβολογώ.

Είναι που φέτος τις είχα ανάγκη όσο ποτέ άλλοτε. Είναι που οι απανωτοί χειμώνες με έκαναν να λαχταρήσω όσο ποτέ το καλοκαίρι.

Τα μετρώ τα καλοκαίρια, τα μετρώ τα καλοκαίρια της ζωής μου και δε μου βγαίνουν. Λειψά. Και φέτος.

Φέτος τα πράγματα είναι παράξενα.

Αν έπρεπε να πω με μια λέξη το τι νιώθω είναι κενή.

Ξαπλώνω στην αμμουδιά, με το αλάτι της θάλασσας στο κορμί και το βλέμμα καρφωμένο στο μπλε άπειρο.

Τα πρώτα μάτια που ερωτεύτηκα ήταν μπλε. Στην εφηβεία. 'Εγραψα εκατοντάδες ποιήματα για τα μπλε εκείνα μάτια. Στα σκουπίδια πια.

Μόλις τα θυμούμαι πια..

Μπλε, όχι μαβιά.

Έτσι το καλοκαίρι το διανύω.

Με αέρινα φορέματα, μαργαρίτες και παρέα.

Με ατελείωτες συζητήσεις και μπιρίμπα.

Με αμερικάνικες σειρές, καινούρια περιοδικά κι αγαπημένα βιβλία.

Τον συζητήσαμε πολλές ώρες τον επί πέντε χρόνια. Πολλές μαργαρίτες μετά, ζαλισμένες τον βρίσαμε και πάρα πολύ τον επί πέντε χρόνια.

Φωτογραφίες με τον έρωτα του στην παραλία να λύνουν σουντόκου. Πολλή ευτυχία λέμε.

Κενή!

Τετάρτη 12 Αυγούστου 2009

Θέλω διακοπές τώρα!

Τώρα που ζω με τον εαυτό μου βαθειά κι απόλυτα,
θέλω να μάθω ο ίδιος ποιος υπήρξα, τι σκέφτηκα,
πώς έζησα και τι είναι αυτό που συνθέτει
την μελλοντική μου απουσία
Χατζιδάκης Μάνος, Μυθολογία



Επειδή νιώθω πως είμαι ο μοναδικός άνθρωπος που δουλεύει αυτές τις μέρες στην πόλη -λες να είμαι και στη χώρα... και στον κόσμο...?-, δε με χωράει ο τόπος.
Έρχομαι στη δουλειά μου σε 15 λεπτά, όταν κανονικά μου παίρνει 35. 'Ερχομαι στη δουλειά μου πρώτη, όταν κανονικά καθυστερώ τουλάχιστον 15 λεπτά. Έρχομαι στη δουλειά μου παραπατώντας από τα ξενύχτια και τα strawberry margaritas που κατεβάζω κάθε βράδυ στα bar της πόλης, όταν κανονικά καταφτάνω φρέσκια και ξεκούραστη μετά απο 10ωρο ύπνο. Έρχομαι στη δουλειά μου ακριβώς όπως ξυπνώ, αναμαλιασμένη και άβαφτη όταν κανονικά φτάνω ντυμένη, χτενισμένη, βαμμένη στην τρίχα, γιατί είμαι και λουσού η γυναίκα. Κι όμως. Έρχομαι στη δουλειά μου να δουλέψω η εργαζόμενη όπως κανονικά μα δεν μπορώ γιατί καμιά δουλειά δεν μπορεί να ολοκληρωθεί αφού όπου τηλεφωνήσω η απάντηση είναι να πάρω σε 10 μέρες που θα επιστρέψει η Μαρία, η Γιαννούλλα, η Αντρούλλα, η Κωστούλλα από τις διακοπές.
Και δε με χωράει ο τόπος.