Οποιον βρώ, όπου τον βρώ, κάθομαι και του λέω για την εγκατάλειψη μου. Το 'χω ανάγκη. Δεν ήμουν έτσι. Μα τώρα το'χω ανάγκη. Το λέω μπας και ελαφρύνει λίγο ο πόνος. Και τη στιγμή που το λέω ελαφραίνει. Γι' αυτό και θέλω να είμαι συνέχεια με κόσμο. Με όποιον να' ναι. Οποιος με καλέσει τρέχω. Τρομάζω να είμαι μόνη μου.Με τρομάζει η συνειδητοποίηση της κατάστασης μου. Με τρομάζει η αντιμετώπιση της δυστυχίας μου. Θέλω να τη μοιραστώ. Μα δεν μοιράζεται. Είναι ολόκληρη δική μου. Και όσο την αποφεύγω τόσο με βυθίζει.
Δεν βρήσκω άλλους τρόπους να διαχειριστώ το πένθος μου. Νοιώθω τέτοια απόγνωση. Ο,τι συναισθάνομαι είναι τόσο οδυνηρό. Τόσο αβάσταχτα οδυνηρό. Αδυνατώ να το πιστέψω. Δε θέλω να το πιστέψω. Διαλύομαι.
Πώς να το αντέξω..που ο πιο κοντινός μου άνθρωπος, το άλλο μου μισό, έγινε ένας ξένος. Με τι φοβερή σκληρότητα με αντιμετωπίζει! Που μου λεγε πως ήμουν η ζωή του και τον πίστευα. Και τώρα. Τι φοβερή σκληρότητα! Πώς να την αντέξω την τόσο φοβερή σκληρότητα.
Πώς αλλάζουν οι άνθρωποι. Τι τραγικές στροφές που κάνουν. Κι εγώ εδώ. Ιδια.
Δεν βρήσκω άλλους τρόπους να διαχειριστώ το πένθος μου. Νοιώθω τέτοια απόγνωση. Ο,τι συναισθάνομαι είναι τόσο οδυνηρό. Τόσο αβάσταχτα οδυνηρό. Αδυνατώ να το πιστέψω. Δε θέλω να το πιστέψω. Διαλύομαι.
Πώς να το αντέξω..που ο πιο κοντινός μου άνθρωπος, το άλλο μου μισό, έγινε ένας ξένος. Με τι φοβερή σκληρότητα με αντιμετωπίζει! Που μου λεγε πως ήμουν η ζωή του και τον πίστευα. Και τώρα. Τι φοβερή σκληρότητα! Πώς να την αντέξω την τόσο φοβερή σκληρότητα.
Πώς αλλάζουν οι άνθρωποι. Τι τραγικές στροφές που κάνουν. Κι εγώ εδώ. Ιδια.
[Η photo απο internet]
1 σχόλιο:
xmmmmm
Δημοσίευση σχολίου