Πέμπτη 29 Απριλίου 2010

Οι 15 δικές μου Απριλιάτικες εμμονές

1. Ο Καβάφης του Θάνου Μικρούτσικου.

2. Ο ανθισμένος κήπος στο σπίτι στο χωριό. Χρώματα, αρώματα, (άσε τα καμώματα).

3.  Τα γαλάζια μάτια του γυμναστή που  αντικρίζω κάθε απόγευμα.

4. Τα παγωτά του Καλοπέσα. Μαστίχα, Μούρα, Καραμέλα. Όλα! Όλα!

5. Ο "Λονδρέζος ξάδερφος" που με ανακάλυψε στο facebook και οι ώρες που περνούμε στο chat.

6. Οι σαλάτες του Seven Lounge τα μεσημέρια της Παρασκευής κάτω από τον ήλιο.

7. Οι μεσημεριάτικοι καφέδες του Σαββάτου στο Coffee Way με τις αγαπημένες μου.

8. Τα μεσημέρια της Κυριακής στο Aperitivo για την Ομόνοια.

9. Το Ράδιο Αρβύλα και κυρίως τα μπράτσα του Αντώνη Κανάκη (και τα ανέκδοτα του Στάθη).

10. Το Τέσσερις του Παπακαλίατη και ειδικά ο Πάνος Μουζουράκης.

11. Τα vintage φορέματα του Flashback. 

12. Το ροζ lipstick της Yves Saint Lauren.

13. Το Fiat 500 που είναι γεμάτη η βιτρίνα της Fiat στην Γρίβα Διγενή. Ειδικά το ροζ! 

14. Βόλτες με το αυτοκίνητο τα απογεύματα για να ακούω Τάσο Τρύφωνος και Μαργαρίτα Δρούτσα στο Love radio.

15. Nα βρω ένα άτομο να με κάνει επιτέλους να γελώ.

Παρασκευή 23 Απριλίου 2010

Το έχω ξαναδεί το έργο

Όταν είναι Παρασκευή και είσαι χαρούμενος που είναι Παρασκευή κι έρχεσαι δουλειά γιατί είναι Παρασκευή και όχι Κυριακή, μα δεν έχεις τίποτα να κάνεις γιατί είναι Παρασκευή και δουλεύεις εδώ που δουλεύω εγώ όπου η Παρασκευή είναι Κυριακή, τι κάνεις?
Να σου πω εγώ τι κάνεις.
Σκέφτεσαι τα χόμπι σου και ποιά μπορείς να κάνεις στο γραφείο. Να ζωγραφίσεις λοιπόν δεν μπορείς, να πας ποδηλατάδα δεν μπορείς, να κάμεις σμιλί δεν μπορείς, μπορείς όμως να γράψεις στο μπλοκ σου και λες οκ ας γράψω.
Μα έμπνευση δεν έχεις για να γράψεις και κάθεσαι και γράφεις τότε παπαριές. Διότι ξέρεις ήδη καλά από την πείρα των 27 σου χρόνων ότι από το τίποτα οι παπαριές είναι καλύτερες. Γενικά ξέρεις πως οτιδήποτε εκτός από το τίποτα είναι καλύτερο από το τίποτα. 
Ακόμα και ο πόνος είναι καλύτερος από το τίποτα. Τουλάχιστον όταν πονάς έχεις έμπνευση να γράψεις. Με το τίποτα τι κάνεις? Τίποτα δεν κάνεις. Κι εσύ έτσι επιλέγεις συνειδητά την  παπαριά από το τίποτα.
Κι επίσης είχες βάλει σε εφαρμογή ένα άλλο σχέδιο. Για την έμπνευση. Είχες επιλέξει να εστιάσεις στα γαλάζια του μάτια. Μπας και τα ερωτευτείς. Για την έμπνευση. Και χθες το βράδυ που ξυπνούσες κάθε μια ώρα τα σκεφτόσουν. Και ένιωθες μόνο αγαλλίαση. Που υπάρχουν. 
Το ξέρεις το έργο, το χεις δει πολλές φορές και το χεις μπουχτίσει.
Αυτό θα σκέφτεσαι, όταν θα σου πετάει τα μάτια αυτός με τα μακριά μαλιά κι εσύ θα πιέζεσαι να τα κλείσεις για να ονειρευτείς ξανά τα γαλάζια μάτια.   

Δευτέρα 19 Απριλίου 2010

"Πέντε, δέκα, δεκατρείς φωτιές"

Με τίποτα δεν ξυπνούσα σήμερα. Δευτέρα γάρ εστιν.
Μετά από 40 λεπτά κουδουνίσματος του ξυπνητηριού κατάφερα κι άνοιξα το δεξί μου μάτι.
Κι αντικρίζω ένα ποντικάκι. Ναι. Ένα ποντικάκι. Από αυτά τα γκρίζα, τα χνουδωτά και την ουρίτσα.
Σημειώνω πως έχω τέσσερις βαθμούς μυωπίας και είμαι από εκείνα τα σπαστικά άτομα που κοιμούνται με τα γυαλιά μυωπίας δίπλα τους και ξυπνώντας τείνουν στα τυφλά χέρια και ψαχουλεύουν να τα βρουν. 
Δηλαδή δε θωρώ ίντσα χωρίς τεχνητή υποστήριξη.
Το ποντικάκι όμως το είδα.
Γι' αυτό και υποψιάζομαι πως δεν ήταν ποντικάκι. Μικρό, χαριτωμένο, Τόμ και Τζέρικο. Θα ήταν καλοταισμένος γιγάντιος ποντικός.
Και ήταν μέσα στο δωμάτιο μου. Δίπλα από το κρεβάτι μου.
Κι έτσι σηκώθηκα βρίζοντας.

Δε συνεννοούμαστε Θεέ μου.
Χθες βράδυ όταν προσευχόμουν για έναν άντρα με ποντίκια, δεν είναι αυτό που εννοούσα.
Δύο σε ένα τα ήθελα. Βιτάλ Σασούν.
Τι μου τα στέλνεις μόνα τους τα ποντίκια, τι να τα κάνω, τι, τι? Κι έχει από το πρωί που σπάζω το κεφάλι μου αν έχω βάλει εμβόλιο για τύφο.
Μου κάνει πλάκα ο Θεός έτσι. Με τιμωρεί που δεν εκκλησιάστηκα το Πάσχα. Δεν εξηγείται διαφορετικά.
Έβαλα φάκα από το πρωί και είναι άδεια. Κάνει βολτίτσες άρα ακόμα μέσα στο δωμάτιο μου ο Μίκυ.
Κι έφτασε η ώρα που θα πάω κι εγώ για ύπνο. Να θυμηθώ να βάλω σλιπάκι. Θα έχω συγκάτοικο απόψε.
Εντάξει δεν μπορώ να κοιμηθώ ήσυχη...

Κοίτα να δεις τι θα κάνουμε. (Το άσχετο). Επειδή τα Θεία εκεί πάνω δε μου δίνουν πολλή σημασία εμένα, ζητώ χείρα βοηθείας από σένα. Μια προσευχή. Για μένα. Με επιλογές εναλλακτικές. Ό,τι σου είναι πιο εύκολο.

Θες να παρακαλέσεις, -πώς η άλλη φίλησε το βατράχι κι έγινε πρίγκιπας,- να φιλήσω κι εγώ το ποντικάκι και να γίνει πρίγκιπας? Δε σου αρέσει? Να μη γίνει πριγκιπόπουλο το ποντικάκι. Να γίνω εγώ Μίνι Μάους! Δεν πειράζει, ας είναι. Να γίνω ποντικούλα, Μίνι Μάους -και πάλι θα χω φιόγκο στο κεφάλι-. Ε?
Προσευχήσου εσύ στο Θεό για μένα και από μένα ότι θες, που να μου κόβει σχόλια και σου δίνει χρόνια (P). 

Τρίτη 13 Απριλίου 2010

"Ψάξε για τη γυναίκα μέσα στο φόρεμα"

Έχω παραλάβει πακετάκι σήμερα από το asos και είμαι χαρούμενη. Τόσο χαρούμενη που μόνο το shopping και το σεξ με  άντρα που αγαπώ με κάνουν. Κι επειδή το δεύτερο αμυδρώς το θυμάμαι πια, έχω δώσει στο πρώτο να ανάψει. Γιατί μπορεί να είμαι νευρική, μίζερη, σνομπ, αγάμητη και ιδιότροπη χαζογκόμενα, πάνω από όλα όμως είμαι εξαιρετικά σικ. Και τέτοιες περιόδους σαν αυτές, -ξέρετε που μπαίνει το καλοκαίρι και πρέπει επομένως-, εννοείται-εννοείται, να ανανεωθεί η γκαρνταρόμπα μας, είναι λατρεμένες. Τα θέλω όλα και δε συμφέρω καθόλου. Κι έτσι τα απογεύματά μου τα περνώ, σουλατσάροντας πάνω κάτω στα καταστήματα, ανακατώνοντας sites στο ίντερνετ και μετροφυλλώντας περιοδικά μόδας. Κι όχι κανένα απόγευμα δεν μου πέρασε από το μυαλό πού βαδίζει αυτός ο τόπος, η οικονομική κρίση ή το τεραστίων διαστάσεων δάνειο μου. Εντάξει, κάποιες φορές, για να λέμε την αλήθεια, είναι μια τυψούλα που δειλά κάνει να εμφανιστεί κι ακούει τις απίστευτες φωνάρες μου, "Ξέρεις εσύ ηλίθια τύψη πόσο καιρό έχει να με αγγίξει άντρας, ξέρεις (????) και θες να εμφανιστείς!!!!" Σκάζει η τυψούλα και βγαίνει ωραιότατα η βίζα μου χαμογελαστή.

Θα κάνω αναφορά στη μόδα λοιπόν. Δύο ενδεικτικά παραδείγματα θα δώσω.

Είναι Σάββατο απόγευμα και μόλις έχω αγοράσει φανταστική πανώμεση φουστίτσα, μέχρι το γόνατο για τη δουλειά. Πάω στη Μαρία, φορώ τη φουστίτσα για να της την δείξω και σαν κάνω εγώ στροφές χαρωπή και η Μαρία χειροκροτεί εκστασιασμένη μπαίνει στο δωμάτιο ο αδερφός της, σούπερ ντούπερ γκομενάκι και ρωτώ ενθουσιασμένη -"Χρήστοοοο, πώς σου φαίνεται η φούστα μου?" -"Απαίσια" -"Ε?!@!" -"Σοβαρά σου μιλώ, δε μου αρέσει καθόλου" -"Μα είναι υπέροχη και η τελευταία λέξη της μόδας" -"Βλακείες. Εμένα να ακούς. Εγώ δε θα πλησίαζα ποτέ κάποια με τέτοια φούστα".

Παράδειγμα νάμπερ τού. Είναι Χριστούγεννα του 2008 και ετοιμάζομαι να πάω σε γιορτή, βάζω κάτι απλό και απέριττο και ολοκληρώνω την εμφάνιση μου με εκπληκτική καπελαδούρα που κουβάλησα από τας Αθήνας, με φτερά παγωνιού και για την οποία ήμουν πολύ περήφανη. Κάνω να βγω από το δωμάτιο και στην κουζίνα πετυχαίνω τη μάνα μου -"Που πας έτσι σχέδιο?" -"'Ετσι σχέδιο?!" -"Χριστούγεννα έχουμε όχι καρναβάλια" -"Καρναβάλια?!"

Για τα παραδείγματα αυτά, λαμβάνουμε ως δεδομένα: α) οι γνώσεις μου για τη μόδα είναι αδιαπραγμάτευτες β) η μάνα μου δεν έχει ιδέα από μόδα και ούτως ή άλλως η άποψη της  μας είναι πλήρως αδιάφορη γ) την άποψη του τεκνού, την γενικεύουμε αυθαιρέτως  αλλά με βαθιά την υποψία πως σωστά πράττουμε. 

Οι άντρες λοιπόν, δεν εκτιμούν/καταλαβαίνουν/αναγνωρίζουν καθόλου τις γνώσεις, τον κόπο, το χρήμα που σπαταλώ εγώ και οι όμοιες μου για τη μόδα. Δηλαδή η βάτα στο σακάκι, τα τρουκς στη μπλούζα, το ξυμένο και κρεπαρισμένο μαλλί και το παραφουσκωμένο μανίκι του φορέματος, μάλλον γελοία τους φαίνονται παρά κουλ. Άρα μήπως η μόδα είναι εμπόδιο στις σχέσεις? Είναι σοβαρός ο προβληματισμός μου, δεν είναι επιπόλαιος. Και το ξέρω σίγουρα πως αν δεν λειτουργεί αρνητικά, σίγουρα δεν λειτουργεί θετικά, αδιάφορα μπορεί. 
Η αδερφή μου μου το επαναλαμβάνει συχνά "Τι τις αγοράζεις αυτές τις στολές παιδάκι μου, κανένας δεν τις προσέχει." Κι εγώ από συνήθεια έμαθα και παπαγαλίζω ένα "Σιγά, για μένα ντύνομαι, για τους άντρες  γδύνομαι." Βλακείες ξέρετε, από αυτές που παρηγορούμαι μόνη μου, γιατί πολύ θα ήθελα να άρεσα σε κάποιον, [όχι στον συγχωριανό μου τον φόκλιφ, ούτε στον Χάσσαν τον Αιγύπτιο, ούτε στον πρώην μου τον παντρεμένο -που σηκώνει ανάρτηση, αλλά έχει χάρη που είμαι καλός άνθρωπος-, ούτε σε αυτόν που μου προξενεύει η Ντίνα (αυτοί οι 4 είναι οι κατακτήσεις μου)-] άλλον, πολύ συγκεκριμένον άλλον, αλλά τι να κάνεις.. πόσες παρακλήσεις πια, κοψομεσιάστηκα η φασιονίτσα.

Τέλος πάντων, το χω παράπονο, γιατί αγαπώ τη μόδα. Όχι αυτό το πράμα που ντύνονται όλοι το ίδιο. Αλλά αυτό που έχει φαντασία και αρχιτεκτονική. Κι όσο κι αν λένε, εγώ θα συνεχίσω να κυκλοφορώ με τους φιόγκους στο κεφάλι και δε με νοιάζει τίποτα.

Δε μου δίνεις που δε μου δίνεις σεξ βρε παλιοκοινωνία, αν δε μου δίνεις και μόδα εγώ πώς θα επιβιώσω?

Παρασκευή 9 Απριλίου 2010

Από το γραφείο


Στο γραφείο έχει δύο εβδομάδες, δεν κάνω τίποτα. Δεν έχει δουλειά. Κάθομαι και βλέπω αυτή την οθόνη, πόση ώρα (?), και δεν ξέρω τι να κάνω. Έλεξα τα emails μου, διάβασα το yupi, το τροκτικό, μπήκα στο facebook, στο twitter μου, μα η ώρα δεν περνά. Βαριέμαι να διαβάσω τίποτε σοβαρό και να γράψω κάτι της προκοπής. Θέλω να πω ό,τι μου κατέβει στο κεφάλι.
 Έβαλα και καφέ. Τον περιμένω.
Περνούν οι συνάδελφοι, που κι αυτοί κόβουν φλέβες, μα βαριέμαι να τους μιλώ. Πώς γίνεται αυτοί να είναι πάντα ορεξάτοι? Εγώ σπάνια. Με συνήθισαν όμως νομίζω έτσι που είμαι όλο νεύρα και κοιμισμένη.
Συνάδελφος 60 χρονών μπαίνει το πρωί στο γραφείο, μέσα στη χαρά, -Καλήμέρα!!. -Ναι, είπα κι εγώ με χίλια ζόρια, καλά είσαι? -Μια χαρά ευτυχισμένος. -Ωραία λέω. -Εεεε, άμα δουλεύει το εργαλείο είναι όλα τέλεια. Αυτό σημαίνει πως έκαμε sex με την γκόμενα του, -όχι με τη γυναίκα του-. (Μεγάλη ιστορία κι αυτή με την γκόμενα του Κωστή. Να δεις τις συναδέρφισσες μου να παρακολουθούν τον Κωστή για να μάθουμε αν είναι καλή η γκόμενα του...ιστορίες για αγρίους και να πεθαίνω στο γέλιο. Τελικά είναι μια φτανή 35άρα. Αλλά αν δεν ήταν φτανή θα πήγαινε με τον Κωστή? Κι αυτή παντρεμένη με 3 παιδιά.) Ανακατώνεται το στομάχι μου κάθε φορά που έρχεται και λαλεί μου τα κατορθώματά του.
Μ' αρέσει που οι άνθρωποι είναι ευτυχισμένοι με απλά πράματα. Προχθές που καθόμασταν στο seven με τον Αντρέα την ίδια δήλωση έκανε "Είμαι ευτυχισμένος, με αυτόν τον ήλιο και την μπύρα μου, δε θέλω τίποτε άλλο". Κι έμεινα παλαβωμένη και τον έβλεπα.
Το ίδιο και ο Χάρης. Τι ευτυχισμένος που είναι κάθε Κυριακή μετά τη νίκη της Ομόνοιας δε λέγεται. Λάμπει. 
Τώρα που είπα Ομόνοια, θυμήθηκα πως πρέπει να πάω να πάρω εισιτήριο για τον αγώνα της Κυριακής. Με πήραν τα παιδιά χθες τηλέφωνο, μήπως και ξεχάσω, -Ο,τι και να γίνει πρέπει να πας! -Μα έχω βάφτιση. Δε με αφήνουν να μην παω. Τι γέλια κάνω. Θεωρούν πως είμαι το γούρι της Ομόνοιας. Ό,τι αγώνα είδα φέτος η ομάδα νίκησε. Με βάζουν σε συγκεκριμένη θέση, μου κρεμάνε κι ένα κασκόλ της Celtic (!) και μετά η Ομόνοια νικά. Το τι μηνύματα παίρνω στο κινητό μου τις Κυριακές πριν τους αγώνες, δε θέλετε να ξέρετε. Τι προσφορές έχω για να μου αγοράσουν εισιτήριο για τα play off, τι θα ζητήσουν επίδομα από τον Μιλτιάδη να μου δίνει για την προσφορά στην ομάδα, τι θα με βάλουν στη φιέστα να χορεύω μέσα στη μέση του γηπέδου και τι άλλα κουλά μου λένε δε λέγονται. Αφού, ειλικρίνα αν πάω στο γήπεδο κι αντί για Ομόνοια φωνάζουν Ελένη δε θα μου φανεί περιέργο.
Αυτά.
Χαρά που είναι Παρασκευή.

Τρίτη 6 Απριλίου 2010

"Κι εχώ μια θλίψη"

Χθες το βράδυ ξάπλωσα με μια ευχή. Να κοιμηθώ και να μην ξανα ξυπνήσω.

Λες και με άρπαξες και με βούτηξες μέσα σ' ένα δοχείο με θλίψη. Παρασκευή Μεγάλη. Με ποιό δικαίωμα? Το βράδυ έκανα εμετούς τον πόνο μου. Πλυντήριο ρούχων το στομάχι μου όλη μέρα. Οι αρτηρίες μπουκωμένες με πένθος. Το μυαλό είχε βιδωθεί με τρυπάνι πάνω σας. Σας φανταζόμουν μαζί. Να πίνετε καφέ. Κι έκανα εμετό.

Έτσι με βρήκε το βράδυ, να κάνω ευχές. Που δεν πιάνουν.

'Ηθελα μόνο μια βόλτα στη θάλασσα. Μια σπιτική παγωμένη λεμονάδα. Μια συναυλία του Χρήστου. Ένα παγωτό γιαούρτι στο κατάστρωμα. Ήθελα κι εγώ εκείνο το αστεράκι ταττού που έχουν όλες στον καρπό. Ποδηλατάδα ανάμεσα στις πασχαλιές. Λουλουδάτα φορέματα και ξύλινα πέδιλα. Μια αγκαλιά.

Το βράδυ τα ξέρασα όλα. Δεν ήθελα τίποτα. Μόνο να κοιμηθώ και να μην ξαναξυπνήσω.

Ώρα εβδόμη πριν το μεσημέρι. Ξυπνητήρι. Ημερομηνία σημερινή.
Η ζωή κυλάει καρδούλα μου, ε?
Και γελάς περιπαιχτικά.

Σάββατο 3 Απριλίου 2010

"Τι τα θέλεις Θέε μου, πες, τόσα Πάσχα και γιορτές''

Νήστεψα για μια εβδομάδα. Παράδοξο για μένα. Μα αφού το άπαν σύμπαν  που με περιβάλλει νηστεύει φέτος, είπα να ακολουθήσω. Και να θελα να μην, κρέας δεν έκανε την εμφάνιση του σ' αυτό το σπίτι εδώ και πολλές μέρες. Αναγκαστικά, πήγα με τη νόρμα. Έχει μια εβδομάδα που πεινώ. Όλο τρώω κι όλο πεινώ. Άρχισα να ανησυχώ, μην και έπαθα κάτι. Σήμερα στο σπίτι δεν υπήρχε τί-πο-τε εκτός από μια ανακοίνωση: Φαί θα φάμε μετά τον Καλό Λόγο. Ναι καλά, είπα κι ανηφόρησα στο πρώτο τεικαγουετζάδικο που βρήκα μπροστά μου και πήρα κι έφαγα 2 veggie burgers, 1 fish burger, 1 XL πατάτες, μια χωριάτικη και μια μηλόπιτα. Μονοκοπανιά. Δεν τα μάσησα, τα κατάπια. Νηστίσιμα όλα όμως, έτσι? Μην ξεχνιόμαστε κιόλας.

Εκκλησία δεν πήγα καθόλου φέτος. Έχω λιώσει στους καφέδες και στην μπιρίμπα. Εκκλησία όμως δεν πήγα καθόλου φέτος. 

Τελείωσα και το βιβλίο μου σήμερα. Ο χρόνος πάλι, της Σώτης Τριανταφύλλου. Και μπορεί να την γλίτωσα από τον αγλέουρα που χλαπάκισα, από το βιβλίο όμως όχι. Βαρυστομάχιασα απίστευτα. Δεν βρίσκω κανένα λόγο γιατί αγόρασα εξ αρχής αυτό το βιβλίο. Δεν έχω διαβάσει κανένα άλλο βιβλίο της. Για να είμαι ειλικρινής, μετά τον πρώτον χρόνο στη σχολή που με υποχρέωσαν να διαβάσω σ΄ ένα εξάμηνο 35 λογοτεχνικά στην εισαγωγή της νεοελληνικής λογοτεχνίας, δεν ξαναδιάβασα Έλληνα συγγραφέα. Τα τελευταία χρόνια εξάλλου έχω πάθει μια μανία με τους Ρώσους. Από τα περιοδικά όμως ήξερα το βιβλίο. Δηλαδή, μόλις το είδα στο βιβλιοπωλείο είπα, α, η βιογραφία της. Το πήρα κι έφυγα. Γιατί? Ήταν τίγκα σε ονόματα μουσικών και συγγραφέων που δεν ξανάκουσα στη ζωή μου, από αποσπάσματα των βιβλίων της που επίσης δεν ξανάκουσα στη ζωή μου και δηλώσεις που μου την έκαναν εξαιρετικά αντιπαθή. Έχει κάνει δεν ξέρω κι εγώ πόσες εκτρώσεις, μισά την οικογένεια της και τέτοια παρόμοια. Είμαι πολύ πουριτανή για να μην με ενοχλούσαν. Ούτως ή άλλως, έτσι τους κρίνω τους ανθρώπους. Οι παραβάτες των αξιών που εγώ πιστεύω μου είναι αντιπαθείς κι αδιάφοροι. Δυστυχώς.

Λοιπόν. Tο απόγευμα αυτό είναι πολύ μεγάλο. Πετάγομαι ένα κομμωτήριο κι επιστρέφω, ξαπλώνω, κοιτώ το ταβάνι κι ακούω καμιά εκατοστή φορές αυτό το τραγούδι που σου το αφιερώνω:

   
Καλή Ανάσταση!