Παρασκευή 22 Μαΐου 2009

"Χίλιες Σιωπές"

Σςςςςςςςςςς
Καταρρέει ο κόσμος μου
Τα πόδια μου δε με βαστάνε
Τι φοβερή ησυχία

Τεντώνω τα αυτιά μου να ακούσω το θόρυβο, να ακούσω τον ήχο της καταστροφής, τον κρότο του τέλους, τον πανικό που κάνει τώρα που ο κόσμος διαλύεται
Μα μια ανατριχιαστική σιωπή
Αναπάντεχη
Που δεν τραντάζεται η γή ολόκληρη
κι ο κόσμος δε σταματά να υπάρχει
Κλείνω τα αυτιά γιατί πια δεν αντέχω την τόσο δυνατή σιωπή
Δεν το περίμενα
Να μην ακούγεται τίποτα, να είναι όλα ήσυχα και ήρεμα
τώρα που συντρίβεται ο κόσμος μου
Ακόμα κι εγώ η ίδια κέρωσα και δεν λέω τίποτα. Σιωπή εντός κι εκτός μου
Τι ανυπόφορη εκκωφαντική σιωπή

Πέμπτη 14 Μαΐου 2009

Ενα σχόλιο στο θέμα των GCE

Παρακολουθώ άφωνη τις τελευταίες μέρες το πολύκροτο θέμα των GCE σε σχέση με την εισδοχή φοιτητών στα δημόσια πανεπιστήμια.
Πραγματικά ακόμα δεν έχω καταλάβει αν το πρόβλημα είναι εκπαιδευτικό ή πολιτικό (πολιτικό είναι αλλά ας play πελλός για ακόμη μια φορά).
Ούτε έχω καταλάβει πώς είναι δυνατόν (δε μπορεί να είναι δυνατόν) για μια τόσο σημαντική εκαιδευτική αλλαγή να μην έχει γίνει καμία επιστημονική μελέτη ή έρευνα αλλά να είναι αποτέλεσμα κομματικών, προσωπικών, μικροπολιτικών και δεν ξέρω κι εγώ ποιών άλλων σκοπιμοτήτων.
Δεν θα σπαταλήσω ούτε ένα λεπτό απο τον πολύτιμο μου χρόνο για να σχολιάσω τη συμπεριφορά των πολιτικών και των πανεπιστημιακών ταγών προς την ελληνική γλώσσα (και να θέλω, δε βρίσκω λόγια, μόνο ακούω αποσβολωμένη).
Μα (συγνώμη όμως γιατί δεν αντέχω) είναι δυνατόν για την ίδια σχολή αν διεκδικείς θέση με τα GCE να χρειάζεται απλά ενα πιστοποιητικό καλής γνώσης της ελληνικής, αν με τις Παγκύπριες να χρειάζεται να περάσεις τέτοιου μεγέθους εξετάσεις κι αν είσαι Τουρκοκύπριος να μη χρειάζεται καν η γνώση της ελληνικής? Μιλάμε για την ίδια σχολή, για τρείς Κύπριους πολίτες και τρία διαφορετικά επίπεδα γνώσης της ελληνικής γλώσσας... Τι λογική είναι αυτή? Για μερικούς να ειναι υποχρεωτικό απαιτούμενο, για τους άλλους να είναι λίγο απαιτούμενο και τους άλλους να είναι καθόλου απαιτούμενο? Και τι αποδυνάμωση είναι τώρα αυτή του δημόσιου σχολείου? Ασε που αυτές οι κομματικές συμμαχίες (κοίτα ΑΚΕΛ με ΔΗΣΥ) με εκνευρίζουν ακόμη πιο πολύ. Πού είναι οι δημοκρατικές αρχές που αξιώνουν, η ισονομία, η ισότητα, η αξιοκρατία και η ίση μεταχείριση όλων των υποψηφίων?
Πάντως είναι κρίμα που το κόστος όλης αυτής της γελοιότητας, των χαζών χειρισμών και του εμπαιγμού καλείται να το πληρώσουν τα παιδιά των δημοσίων σχολείων, λίγες μέρες πρίν τις εξετάσεις να ζούν μέσα στην αβεβαιότητα για το τι πρόκειται να γίνει και να κινδυνεύουν να υποστούν μια τέτοια άνιση μεταχείριση και δυσμενή διάκριση.

Παρασκευή 8 Μαΐου 2009

Διάλογος

-Εχω χαθεί. Εχω πολλά τρεχάματα αυτό το διάστημα (διαγωνίσματα, εξετάσεις, το γάμο της Ν.) κι έχω χαθεί. Κι απο δω κι απο εκεί. Ενα καφέ στα γρήγορα πέρασα να πιούμε. Πώς περάσατε το τριήμερο της πρωτομαγιάς?

-Μπα... ήταν ερημιά στον Πρωταρά.

-Δε σας το είχα πεί? Αφού πήγα πέρσι με τον απ' αυτόν.
Ξέρετε, δεν καταδέχομαι πια να πω το όνομα του. Αστεία-αστεία έχει ένα χρόνο να προφέρω το όνομα του. Δεν καταδέχομαι. Εχει γίνει ένα απαξιωτικό "ο τζιείνος", "ο τούτος" στην εξαιρετικά σπάνια φορά που τύχει να τον αναφέρω...


-Σαν να μην πέρασε μια μέρα, ε?


-Σαν να πέρασε μια αιωνιότητα.
Ενας χρόνος μετά. Ακριβώς. Αλτσχάιμερ. Δε θυμάμαι ούτε το πρόσωπο του, ούτε τα μάτια του, ούτε τη φωνή του. 365 μέρες μετά. Ακριβώς όμως. Αλτσχάιμερ.
Πώς έγινε και δεν καταδέχομαι ούτε το όνομα του να προφέρω. Ε, γιατρέ? Πώς έγινε και τίποτα δεν έμεινε, τόσα χρόνια, τόσα πολλά χρόνια κι ούτε μια ανάμνηση. Τον απέρριψα, τον διέγραψα, τον απέβαλα. Κι όμως, υπολογιστής να 'μουνα και να' κανα delete κάτι θα 'μενε.

-Μην απορείς. Η ανθρώπινη φύση είναι εξοπλισμένη με ένα απίστευτο μηχανισμό που σε προστατεύει και σε κάνει να αντέχεις και να ξεπερνάς σχεδόν τα παντα. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο οι παλιοί παρακαλούσαν να μην τους στείλει ποτέ ο Θεός όσα μπορούν να αντέξουν.


-Μάλιστα. Μα οι δικοί μου, με βλέπουν περίεργα. Πόσο γρήγορα ξεκίνησα να γυρίζω χαρωπά. Πόσο μάλλον τίποτα δεν ήταν μετά απο τόσα χρόνια. Πόσο αναίσθητη που είμαι. Πώς πέρασε και δε με άγγιξε. Ακόμα ακούω τη Ν. και τις φωνές της "Πώς μπορείς, παρ΄τον ένα τηλέφωνο, πάρε ένα αεροπλάνο, πήγαινε βρες τον, κάνε κατι τελοσπάντων" και ήμουν σίγουρη πώς δεν αντεχε ούτε την προδοσία τη δική του, ούτε την απαθή αποδοχή τη δική μου. Εβαζε τον εαυτό της στη θέση μου και τρόμαζε. Και ξέρετε τι κατάλαβα? Καμία πραγματικότητα δεν είναι τόσο τραγική όσο η φαντασία.


-Μην ασχολείσαι. Ο κάθε άνθρωπος, έχει διαφορετικό τρόπο διαχείρισης του πένθους του και χρειάζεται διαφορετικό χρόνο για να του περάσει.


-Είστε σίγουρος πώς περνά πάντα?


α σου περάσει. Αν δε σου περάσει θα σου γράψω χάπια για την κατάθλιψη. Σε πειράζω.

-Μα μου πέρασε.

-Ναι? Και τι θέμα έχει πάλι η ανάρτησή σου?