Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2011

Περιμένοντας το Σάββα

Τώρα που όλοι μου οι γνωστοί και φίλοι έχουν γκομενιαστεί και έμεινα η μόνη single σε αυτό τον πλανήτη -τι εννοείς δεν είμαι η μόνη, εγώ γιατί δε γνωρίζω άλλον- και επειδή πλησιάζουν τα Χριστούγεννα και η ευτυχία είναι πολλή, καταλαβαίνεις -ευτυχώς είναι και η παγκόσμια οικονομική κρίση- πήρα να κλείσω ραντεβού σε έναν ψυχολόγο - υπνωτιστή. Και είμαι σε αναμονή. Περιμένω να δω πότε θα βρει να με βάλει γιατί είναι λέει γεμάτος και ως τότε δε σκέφτομαι και δεν αναλύω, γιατί έχω πιστέψει πως άμα πάω σε αυτόν θα μου διώξει τη θλίψη. Κι έτσι ησύχασα. 

Οι μέρες μου εξάλλου είναι παλαβές. Ό,τι μπορεί να πάει στραβά πηγαίνει. Σκέψου πως είχα συνέντευξη για μια θέση στην κυβέρνηση, την οποία περίμενα δεν μπορείς να φανταστείς πόσο και ξαφνικά την προηγούμενη αρρωσταίνω, λιποθυμώ συνέχεια και μέχρι τις 6 το πρωί είμαι πρώτες βοήθειες με ορούς, στις 10.00 έδωσα -λέμε τώρα- τη συνέντευξη που απλά σαν μαστουρωμένο έκανα υπερπροσπάθεια να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά. Γι' αυτό σου λέω και φάντασμα να εμφανιστεί από την πόρτα αυτή τη στιγμή, δε θα μου φανεί παράξενο.  

Κατά τα άλλα αυτό το μήνα σιγουρεύτηκα πως σαν την υγεία δεν έχει, αυτό το χρώμα στα μαλλιά δε μου πηγαίνει, τα καινούρια μου ankle boots από το topshop δεν έχουν λάθος, όταν χτίζεις σπίτι μην συνεργάζεσαι με γνωστούς και φίλους, αγαπώ τα παιδιά μου στο σχολείο, λατρεύω Τσαρλς Μπουκοβσκι.
Tο αγόρι με τα τατουάζ εξαφανίστηκε. Πρωτότυπο θα μου πεις, αλλά δε γαμιέται, εγώ θα πάω σε ψυχολόγο. 

Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2011

Όλα είναι εντάξει

 Έχω κλείσει το κινητό για να μην περιμένω αγχωμένη να πάρει, ενώ ξέρω χίλια τοις εκατό πως δε θα το κάνει. Βλέπεις τον παραλογισμό, έτσι? Κι εγώ τον βλέπω. Αλλά επιμένω να έχω κλειστό το κινητό, μόνο και μόνο για να μην κάθομαι να περιμένω μάταια. 

Νομίζω χειρότερο δεν έχω. Να περιμένω αν, και τι, και πότε. Γι΄αυτό εγώ είμαι πάντα ξεκάθαρη. Γουστάρω. Γουστάρεις? Κάθεται και μου λέει ασυνάρτητες αερολογίες. Για κάτι κουμπιά που έχω να βρω, για τρόπους να αποσπάσω την προσοχή του, για τον τρόπο σκέψης μου που πρέπει να αλλάξει. Μαλακίες. Πού ξανακούστηκε αυτό. Να μου δίνει οδηγίες πώς να τον κατακτήσω. Και γιατί εγώ να πρέπει να μπω σε αυτή τη διαδικασία. Δε θέλω να μπω σε αυτή τη διαδικασία. Ούτε να κάθομαι να περιμένω να με πάρει κανένας τηλέφωνο θέλω, ούτε να στεναχωριέμαι που δεν το κάνει, ούτε που δεν μπορώ να συγκεντρωθώ πουθενά, ούτε που δε σκέφτομαι τίποτε άλλο, ούτε όλες αυτές τις πεταλούδες στο στομάχι θέλω. Θέλω την ησυχία μου.  

Σε πέντε μέρες -το πολύ- θα είμαι εντάξει.

Παρασκευή 19 Αυγούστου 2011

Παρασκευή βράδυ

Από το φεγγάρι λείπει το μισό, ο αέρας μυρίζει γιασεμί και στο βάθος ακούγονται τραγούδια από το σωματείο της Ομόνοιας. Στο χωριό πάντα. Παρασκευή βράδυ και δεν βρήκα καθόλου όρεξη και διάθεση να κουνηθώ από αυτή την αυλή. Μετά απορώ γιατί νοιώθω τόσο μόνη. Κι όμως αν ένα πράγμα υπόσχομαι κάθε μέρα στον εαυτό μου είναι να κάνω τα πάντα για να είμαι ευτυχισμένη. Και είναι έτσι κάποιες μέρες που είμαι, επειδή απλά οδηγώ γρήγορα στον αυτοκινητόδρομο κι ακούω μουσική που μ αρέσει. Και είναι όμως και κάποιες άλλες που δεν βρίσκω λόγο, γιατί τίποτε δεν έχει σημασία, τίποτε δεν έχω να θυμάμαι και κυρίως τίποτε να περιμένω. Ε σήμερα είναι από τις δεύτερες.
Αλλά επειδή παρατηρώ τον εαυτό μου τον τελευταίο καιρό να μεταμορφώνεται σε έναν άλλον άνθρωπο, που καθόλου δε μου μοιάζει και καθόλου δεν ξέρω, προσπαθώ με όλη μου τη δύναμη να μη σκέφτομαι τίποτε. Δε θέλω να σκέφτομαι τίποτε. Θέλω να μείνω εδώ καθισμένη, να καπνίζω και να βλέπω στο κενό. Γίνεται? 

Ευτυχισμένη γίνομαι άλλη μέρα.

Δευτέρα 25 Ιουλίου 2011

7/11

Η τραγωδία ήρθε και με βρήκε στο δωμάτιο 301 ενός μπουτίκ ξενοδοχείου στο Βερολίνο. Είχα ήδη περάσει 5 μέρες, 5 μέρες όπου χαλάρωσα, γύρισα, ονειρεύτηκα και δεν ξέρω πώς, μα ένοιωθα πως ένα τεράστιο βάρος έφυγε από πάνω μου κι ο κόσμος τελικά είναι πολύ απλός και μάλλον πρέπει να είμαι ευτυχισμένη και ήμουν εκείνες τις μέρες και έτσι μου άρεσαν όλα και όλα μου φαίνονταν μαγικά, μοναδικά και υπέρλαμπρα. 
Το πρωί εκείνο ξύπνησα και ετοιμαζόμουν, με λίγο περισσότερο ζήλο από όσο θα έπρεπε σε έναν τουρίστα, μα πέτυχα το fashion week  του Βερολίνου και ένοιωθα λες και ήμουν στο παράδεισο, με είχαν σταματήσει και την προηγούμενη κάτι fashion bloggers και μου φωτογράφιζαν τα παπούτσια και έκανα απίστευτες χαρούλες και γενικά ήμουν σε μια κατάσταση έκστασης και αποχαύνωσης κι όσο ήμουν σε εκείνη την κατάσταση είχα κι έπαιζε από πίσω το bbc, δεν έδινα σημασία τι έλεγε, μα ξαφνικά γύρισα τα μάτια μου στην τηλεόραση και βλέπω κάτι πυροσβεστικά και διαβάζω πυροσβεστική υπηρεσία Κύπρου και βλέπω και κάτι συντρίμμια που αποκλείεται να είναι Κύπρος μα και κάτι πινακίδες ΑΗΚ και μάλλον είναι Κύπρος, μα πώς γίνεται να είναι Κύπρος, να μην καταλαβαίνω τι μου γίνεται και να μην προσπαθώ να καταλάβω κιόλας αλλά να κρατώ μια βούρτσα και να γυρίζω στα δωμάτια του ξενοδοχείου να χτυπώ τις πόρτες των κοριτσιών και να φωνάζω πανικόβλητη καίγεται η Κύπρος, καίγεται η Κύπρος.. Το επόμενο λεπτό ήμασταν όλες με ένα τηλέφωνο στο χέρι, η μάνα μου μου έλεγε είναι σαν τον πόλεμο, ο πατέρας μου χτυπιόταν πώς εκάτσαμε πάνω για χρόνια και εμείς εμείναμε εκεί παγωμένες κι άφωνες. 
Κι εκεί τελείωσε και η χαρά των διακοπών. Όσο χάρηκα, χάρηκα, το βάρος, η αγωνία, το άγχος σε μέγεθος πανικού επέστρεψαν μέσα μου κι αυτή ήταν και η ψυχολογική μου κατάσταση τις επόμενες 5 μέρες που έμεινα ακόμη στο Βερολίνο. Το οποίο το βρήκα απίστευτα όμορφο, με τους πιο ευγενικούς και καλούς ανθρώπους που συνάντησα ποτέ στη ζωή μου και με τους πιο όμορφους και ψηλούς άντρες που είχα φανταστεί ποτέ μου (είναι Αρια φυλή φίλε μου, ναι).

Και μετά από αυτό εγώ έπρεπε να επιστρέψω πίσω. Κι επέστρεψα. Διακοπές ρεύματος, 2 και 3 μέρες χωρίς νερό, συζητήσεις πανικού με τον κόσμο που επηρεάζεται άμεσα, τσακωμοί για το ποιός φταίει και είναι και αυτή η αναθεματισμένη ζέστη που τα κάνει όλα μα όλα ακόμα πιο άσχημα. Και ύστερα είναι και το θανατικό. Αυτοί που χάθηκαν έτσι, η μάνα του έρωτα της ζωής μου και η γιαγιούλα μου. Κλάψαμε και μαυροφορέσαμε όλοι αυτόν τον Ιούλη, έτσι μην έχει κανείς παράπονο.

Αυτό μου είπε κι αυτός όταν τυχαία τον είδα στο σουπερμάρκετ προχθές." Όλο άσχημα ακούω, δεν γίνεται αυτό". Μα εγώ ήμουν ευτυχισμένη εκείνη την στιγμή, είχα χωθεί μέσα στην αγκαλιά του και τον έσφιγγα όσο πιο πολύ μπορούσα κι ευχόμουν να σταματήσει ο κόσμος εκείνη τη στιγμή, εκείνη τη στιγμή να σταματούσε να γυρίζει η γη! 

Μα δε σταμάτησε.

Δευτέρα 27 Ιουνίου 2011

Κρόσια

Έχω ένα μόνιμο συναίσθημα δυσφορίας. Εκνευρισμού. Και από την άλλη δεν είμαι σίγουρη γι' αυτό. Για το τι ακριβώς νοιώθω. Κι εκνευρίζομαι ακόμη περισσότερο. Συμπεριφέρομαι άσχημα και απότομα. Νοιώθω τύψεις μα δε μπορώ να το αλλάξω. Θυμώνω. Ξέρω. Η ζωή χωρίς ζωή.

Βγήκα πολύ αυτό το διάστημα. Νοιώθω σα να υπήρξα πανταχού παρούσα. Καφέδες τα απογεύματα, ποτά τα βράδια, θάλασσες τα σαββατοκύριακα, μουσικές και θέατρα, χοροί και γέλια και γνωριμίες και ανταλλαγές τηλεφώνων. Είμαι παραπλανητικός άνθρωπος. Ξέρω. Περιμένω να συμβεί κάτι. Δεν ξέρω τι. Και δε συμβαίνει. Και τα νεύρα κρόσια.

Τρίτη 3 Μαΐου 2011

"Και τα νταούλια να παίζουν Γιες"

Αυτές τις μέρες δούλεψα τόσο όσο ποτέ άλλοτε στη ζωή μου. Χτύπησα κάτι 15ωρα ασταμάτητα που σήμερα δε μπορούσα -πραγματικά μου ήταν α δύ να το- να κουνηθώ από το κρεβάτι. Τα αυτιά και η μύτη  έκλεισαν, τα μάτια είναι  υγρά, τα κόκκαλα δεν κινούνται και το κεφάλι πρέπει να ζυγίζει 300 κιλά. Σκέψου πως λυπούμαι με. Δε μου ξανάτυχε να λυπούμαι τον εαυτό μου. Είμαι κρίμα. Μαζί με τη φριχτή διαπίστωση που έκανα τις τελευταίες μέρες στη δουλειά, είμαι ακόμα πιο κρίμα. Ο κόσμος είναι ζευγάρια. Ναι. Τα έβλεπα να περνούν από μπροστά μου, ζευγάρια, ζευγάρια, ζευγάρια, ζευγάρια. Πολλά ζευγάρια. Νεαρά ζευγάρια, μεγάλα ζευγάρια, όμορφα ζευγάρια, άσχημα ζευγάρια, ταιριαστά ζευγάρια, αταίριαστα ζευγάρια. Κι εγώ καθόμουν μόνη μου. Τα έβλεπα να πηγαίνουν πάνω κάτω, πάνω κάτω, πάνω κάτω. Πολλή ευτυχία. Ετρόμαξα πραγματικά. Νομίζω πρώτη φορά. Αφού επήρα τηλέφωνο την Αιμιλία "Αιμιλιάααααα ο κόσμος είναι ζευγάρια!!! Το κατάλαβες αυτό??!!". Μου απάντησε ένα σκέτο "Υγεία". Ναι, ναι ψέλλισα μα σκέφτηκα πως εγώ είναι σύντροφο που θέλω και την επόμενη μέρα, έτσι για να μάθω, δεν έχω ούτε σύντροφο ούτε υγεία!

Αυτές τις μέρες λοιπόν που εδούλευα μέσα στον κόσμο αλλά μόνη μου, βρήκα το χρόνο να σκεφτώ πολύ. Χωρίς βέβαια να καταφέρω να βρω μια άκρη ή να βάλω τα πράγματα σε μια σειρά για να καταλάβω τι γίνεται.Μα εσκέφτηκα πολύ. Κοίτα πως πάει το πράμα. Ένα παράδειγμα και ένα γεγονός. Την Παρασκευή στη δουλειά καθίσαμε με τις 2 μου συναδέρφισσες να δούμε το γάμο του Γουίλιαμ. Και σχολίασα κι εγώ αυτό που το χει πει και ο κώλος μου αυτές τις μέρες, "Ξέρεις Ρούλα με τον Γουίλιαμ εγεννηθήκαμε την ίδια μέρα, ίδιο μήνα, ίδια χρονιά" "Κόρη! Μα είσαι 30 χρονών και δεν επαντρεύτηκες ακόμα?! Τέλειωνε! Κάνε κάτι!" Εχαμήλωσα κι εγώ τα μάτια, είπα πως δεν έχουμε κλείσει τα 29, ούτε που έδωσε σημασία, μου είπε για τα χρόνια που πάνε κα πρέπει να τελειώνω. Και το γεγονός. Νοιώθω πως η μάνα μου μισά με, εντάξει μπορεί να μην είναι αυτό το συναίσθημα αλλά δεν ξέρω πως αλλιώς να το πω, που δεν έχω παντρευτεί ακόμα ή που δεν έχω μια σχέση που θα μπορούσε να οδηγήσει προς τα εκεί τέλος πάντων. Δε μου το αναφέρει όπως κάνει μια φυσιολογική μάνα, φωνάζει μου , καταλαβαίνεις, κατεβάζει τα μούτρα της και μου συμπεριφέρεται άσχημα κι. ο,τι συζήτηση και να ανοίξεις, ό,τι άσχετο και να αναφέρεις όλα οδηγούν εκεί, όλα όμως. Για όλα φταίει που δεν έχω εγώ παντρευτεί. Δεν ξέρω αν το ξέρεις αλλά και για την καταστροφή του περιβάλλοντος φταίω που δεν έχω παντρευτεί. Σίγουρα η μάνα μου μπορεί να στο αποδείξει.

Εγώ που λες δεν ονειρεύτηκα ποτέ γάμους και παιδιά. Δεν ξέρω γιατί, ούτε νυφικά σαν παιδάκι, ούτε άμαξες, ουτε κολοκύθες. Ονειρευόμουν πάντα να είχα έναν καλό σύντροφο και μια καλή δουλειά. που κανένα βέβαια από τα δυο δεν έχω, αλλά αυτά τέλος πάντως ήταν τα όνειρά μου. Και τώρα στα σχεδόν 29 μου πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται πως πρέπει, (πρέπει?!) να παντρευτώ. Ξέρεις πως μια μέρα επήγα στο υπουργείο και ερώτησε με ένας ηλίθιος αν είμαι παντρεμένη και όταν είπα πως είμαι ελεύθερη γυρίζει και μου λέει "Γιατί, δε σε θέλουν?"! 

Κι έτσι εσυγχίσαν με. Τα πρέπει και τα θέλω. Γι αυτό νομίζω και δεν κάνω σχέσεις πια. Νομίζω πως δεν έχω την χαλαρότητα του ας δοκιμάσουμε κι αν μας βγει. Νοιώθω πως δεν έχω το χρόνο γι αυτό. Πρέπει (πρέπει?!) να είμαι 1000 τοις εκατό σίγουρη πως είναι αυτός ο ένας. Και πως θα το καταλάβω αν είναι αυτός ο ένας. Εννοώ γιατί να είναι αυτός και να μην είναι ο παραδίπλα. Γιατί να είναι αυτός που ήρθε και μου έδωσε την κάρτα του να πάμε για ποτό την Κυριακή και να μην είναι εκείνος που με έβλεπε το Σάββατο. Πώς να στο εξηγήσω, μου φαίνονται όλοι το ίδιο, αν ήθελα σχέση για τη σχέση δε θα ήμουν μόνη μου, αλλά δεν πρέπει να είναι κάτι ξεχωριστό, δεν πρέπει να είναι μαγικό? Υπάρχουν μαγικά και αν δεν υπάρχουν? Αν δεν υπάρξει ποτέ για μένα? Δεν ξέρω.. Και να σου πω και την αλήθεια αυτή τη στιγμή δε με νοιάζει κιόλας, έχω ένα κεφάλι που ζυγίζει 500 κιλά -είναι πιο βαρύ από πριν-, θα πιω ακόμα 2 νουροφεν να δούμε τι θα γίνει.

 

Τετάρτη 16 Μαρτίου 2011

Κύκλος


Σβήνω επαφή από κινητό και  facebook. Τελειώνουμε. Βλέπω σκηνές από την Ιαπωνία. Τελειώνουμε!

Μπουκιά δεν κατεβαίνει. Όχι μόνο υπάρχει Θεός αλλά μου το αποδεικνύει και κάθε άνοιξη που φτιάχνει την ψυχολογία μου έτσι για να μου κόβεται η όρεξη και να εμφανίζομαι στις παραλίες στιλάκι.

Κοιτώ τον εαυτό μου στον καθρέφτη και βλέπω μια ματιά που δεν είναι δική μου. Μια ματιά που δεν είναι ανθρώπινη. Δουλειά, δεύτερη δουλειά, φαί και ύπνος. Μηχανή.

Ομολογώ ήμουν σε πλήρη σύγχυση. Και ξαφνικά πυροτέχνημα ο Μικελλίδης. Παραδέξου την αξιοπρέπεια της μοναξιάς.

Το ξεπούλημα τελείωσε.

Αύριο θα ντυθώ καλοκαίρι!

Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 2011

Άδειο ψυγείο

Ήπια τόσο πολύ που γύριζα στον κόσμο και ρωτούσα, θέλεις να σου πάρω πίπα? Κι έδινα και το τηλέφωνο μου. 

Αυτά είναι τα παιδιά μου. Κι αναρωτιέμαι πόσο να μεγάλωσα. Και κυρίως πότε! Αλλά να το ξέρεις. Δυσκολεύομαι απίστευτα να κάνω τη μεγάλη. Κι όλα αυτά τα "μεγαλίστικα" πράματα. 
Ψάχνω πάτωμα για το σπίτι μου. Έδωσα περιουσίες σε deco περιοδικά.  Μ΄αρεσει το μάρμαρο και να δεις που θα βάλω κεραμικό.

Με πονούν τα μάτια μου. Η οθόνη του υπολογιστή φταίει, βγάζει ένα φως, επειδή είναι τόσο αρχαία, που με διαλύει και γι αυτό προσπαθώ να την αποφεύγω. Έρχομαι δουλειά με περιοδικά και βιβλία παραμάσχαλα. Έτσι διαβάζω πολύ τελευταία. Λογοτεχνία που μου έλειψε. 
Και μια φορά την εβδομάδα βγαίνω με κάποιον. Χωρίς νόημα. Χάσιμο χρόνου, ενέργειας και χαρακτήρα. Να οδηγεί στο πουθενά. Αλλά είδα και τις προηγούμενες φορές που υπήρχε η προοπτική κι εγώ με μεγαλοφάνεια είχα τη  λογική κανονικής γυναίκας..

Γενικά περνώ καλά. Δεν περιμένω τίποτα από πουθενά και κανένα. Προσπαθώ να απολαμβάνω κάθε στιγμή. Νομίζω το πετυχαίνω. 

 

Τρίτη 4 Ιανουαρίου 2011

Από δω


Κρατάς μυστικά κι από ανθρώπους που δεν πρέπει και το φέρεις βαρέως. Ηλίθιες δικαιολογίες για ελαφρυντικά. Βαριέσαι την κριτική, τις υποδείξεις, το μουρμουρητό και στο κάτω κάτω δεν κάνεις κακό σε κανένα. Μόνο σε σένα. Κι αναλαμβάνεις την ευθύνη. Αργότερα όμως. Τώρα μπουκώνεις κάθε προσπάθεια σκέψης, δε θέλεις να σκέφτεσαι τίποτα απολύτως όμως, σφυρίζεις αδιάφορα και κάνεις τα πάντα για να μην δίνεις σημασία. Θα στο πω όπως το είπε η Μαλβίνα. Όμορφα το είπε. Έτσι θα το χρησιμοποιήσω όταν έρθει η ώρα. Επιχείρημα. "Δεν είμαι όμορφη, δεν είμαι πιτσιρίκα, αλλά δεν έπιασα και κανένα από το λαιμό. Όποιος με θέλει. Προτιμώ κάποιον που με θέλει για δυο χρόνια και με παρατάει, παρά την ασφάλεια κάποιου που θα μου κάτσει γιατί δεν έχει πουθενά να πάει."