Τετάρτη 20 Αυγούστου 2008

Απο τον σκουπιδοτενεκέ


Δεν το αντέχω. Δε μπορώ να το ξεπεράσω. Οχι το γεγονός ότι έμεινα χωρίς αυτόν, μπορώ μόνη μου, είμαι αυτάρκης και ανεξάρτητη. Αυτό που δεν αντέχω είναι πως με άφησε και δε γύρισε να μου ρίξει μια ματιά. Το γεγονός ότι απλά συνεχίζει χαρούμενος. Το γεγονός ότι δεν τον ακούμπησε καθόλου η κατάσταση. Λες και του έφυγε ένα βάρος. Λες και δεν ήμουνα τίποτα γι αυτόν. Τι έκανε μαζί μου τόσα χρόνια δηλαδή? Πώς μπορεί απλά να με αντικαθιστά λες και βαρέθηκε το παλιό του τζιν και είπε να πάρει ένα άλλο. Δεν το χωράει ο νους μου. Πώς μπορεί? Κι αυτός και όλοι οι άλλοι. Πώς μπορούν?

Δε μπορώ να το ξεπεράσω. Την προδοσία και την εγκατάλειψη. Δε μπορώ να τα ξεπεράσω. Δηλαδή, τι? Εκατσε και με σύγκρινε και με βρήκε λίγη?

Ημουν έτοιμη να τα εγκαταλείψω όλα για χάρη του. Την οικογένεια, τους φίλους, τη δουλειά, τη χώρα. Ολα. Κι αυτός με πέταξε. Στα σκουπίδια με πέταξε. Χωρίς να νοιαστεί καθόλου με πέταξε. Μετά από τόσα που περάσαμε μαζί με πέταξε. Απο όσα όνειρα κάναμε μαζί με πέταξε. Χωρίς να νοιώθει τίποτα με πέταξε... κι εγω κάθομαι εδώ... στον σκουπιδοτενεκέ όπως με άφησε και δεν το πιστεύω που μπορεί. Πώς μπορεί?
[Η photo απο internet]

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

καλή τύχη