Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2008

Η καντάδα του Χρίστου

Αχ Παναγία μου και σήμερα συντρίμμια ξύπνησα. Να δούμε πόσο θα πάει κι αυτό το πένθος. Τώρα έχω δύο λόγους να κλαίω. Και είχα πεί δε θα ξανακλάψω, μα δεν άντεξα άλλο. Τα κράτησα μέσα μου. Τα στοίβασα και πρόσθεσα κι άλλα..κι άλλα..ε, και πόσα να αντέξει αυτό το μέσα μου...έκανε έκρηξη. Εκλαψα, έκλαψα, δεν άδειασα όμως. Ετσι δεν έπρεπε να γίνει? Eίμαι καλύτερα πάντως... ώσπου να δω πως θα ξυπνήσω αύριο. Τα μισώ τα πρωινά. Το γράφω συνέχεια, μα πραγματικά τα μισώ τα πρωινά. Μαζεύεται τόσο βάρος μέσα στη ψυχή μου τα πρωινά. Ξυπνώ κι έχω τόσο βάρος μέσα μου.



Ευτυχώς είναι και ο Θηβαίος... Μου τραγουδά live για τα ένδοξα Παρίσια. Τον έχουν φέρει οι φοιτητές για το Πολυτεχνείο και κανείς δεν ήρθε.. Μα εμένα μου έφτιαξε τη διάθεση γιατί είμαι οπαδός, πιστή και μου τραγουδά ακριβώς έξω απο το παράθυρο μου. Αν ήξερε τι καλό κάνει στην καρδιά μου...αν ήξερε πως είναι μια παρηγοριά για την καρδιά μου... θα το βλεπε πως άξιζε το ταξίδι που έκανε απο την Αθηνά έστω κι αν δεν ήρθε κανείς σχεδόν να τον δει.

[Η photo είναι anisorropi]

Δευτέρα 3 Νοεμβρίου 2008

Να στριφογυρίζω και να μη με νοιάζει


Μπροστά στο γρασίδι. Κάθομαι και το κοιτώ και το μόνο που θέλω είναι να ξαπλώσω και να κυλιστώ πάνω του. Τι επιθυμίες έχω κι εγώ ώρες ώρες..μα το μόνο που θέλω απο τη ζωή μου τώρα είναι να κυλιστώ στο γρασίδι. Να στριφογυρίζω..να μη με νοιάζει τίποτα..έστω για λίγη ώρα να μη με νοίαζει τίποτα...να στριφογυρίζω... να μη με νοιάζει.
[H photo απο internet]