Σήμερα συμπληρώνω 100 αναρτήσεις και 2 χρόνια παρουσίας στον μπλοκόκοσμο.
Δε θα κάνω κανένα επετειακό λόγο (μην μου ανησυχείς), ούτε καμιά αναδρομή, ούτε κανένα μέτρημα τι πήρα, τι έδωσα. Θα σου πω μόνο πως τώρα τελευταία νοιώθω πως δεν μπορώ να εκφραστώ όπως θέλω. Να πω αυτά που πραγματικά νοιώθω, να κλαφτώ (γιατί τι άλλο θα έκανα) γι αυτά που πραγματικά με απασχολούν.
Δεν ξέρω τι έφταιξε στην πορεία. Ίσως επειδή γνωρίστηκα με καναδυό μπλόκερς, ίσως γιατί οι φίλοι μου ξέρουν και διαβάζουν, ίσως άλλαξε η ανάγκη, δεν ξέρω. Ξέρω μόνο πως αυτές τις μέρες έχω την ανάγκη να σου πω πόσο χάλια είμαι και σκέφτομαι που θα σου φανεί μίζερο. Κατακαλόκαιρο. Και δεν πάει. Ούτε μένα μου πάει. Δεν είναι πως κάθομαι και το σκέφτομαι, ούτε το συζητώ, ούτε το αναλύω. Μα το βλέπω.
La hora de la verdad. Στη ζωή μου ολάκαιρη όταν έπεφτα σε καταθλίψεις το έριχνα στα ντιβιντι. Τη χρονιά που έζησα στο Newcastle, τους μήνες του πένθους μου και τώρα τελευταία... δυσκολεύομαι να βρω ταινία που δεν είδα. Δεν είναι πως το σκέφτομαι, πως το αναλύω ή το συζητώ. Μα να, είναι που δεν βρίσκω ταινίες για να δω.
La hora de la verdad. Όπως ακριβώς την ονομάζουν οι Ισπανοί ταυρομάχοι την στιγμή εκείνη της αλήθειας που κοιτάζονται με τον ερεθισμένο ταύρο κατάματα.
La hora de la verdad. Στη ζωή μου ολόκληρη ό,τι πρόσμενα δεν ήρθε και δεν πέρασε. Όπως ακριβώς το είπε ο Theodore Roethke.
La hora de la verdad.
Αυτό που διαβάζεις, δεν είμαι εγώ.