Τετάρτη 28 Ιουλίου 2010

La hora de la verdad

Σήμερα συμπληρώνω 100 αναρτήσεις και 2 χρόνια παρουσίας στον μπλοκόκοσμο.
Δε θα κάνω κανένα επετειακό λόγο (μην μου ανησυχείς), ούτε καμιά αναδρομή, ούτε κανένα μέτρημα τι πήρα, τι έδωσα. Θα σου πω μόνο πως τώρα τελευταία νοιώθω πως δεν μπορώ να εκφραστώ όπως θέλω. Να πω αυτά που πραγματικά νοιώθω, να κλαφτώ (γιατί τι άλλο θα έκανα) γι αυτά που πραγματικά με απασχολούν.
Δεν ξέρω τι έφταιξε στην πορεία. Ίσως επειδή γνωρίστηκα με καναδυό μπλόκερς, ίσως γιατί οι φίλοι μου ξέρουν και διαβάζουν, ίσως άλλαξε η ανάγκη, δεν ξέρω. Ξέρω μόνο πως αυτές τις μέρες έχω την ανάγκη να σου πω πόσο χάλια είμαι και σκέφτομαι που θα σου φανεί μίζερο. Κατακαλόκαιρο. Και δεν πάει. Ούτε μένα μου πάει. Δεν είναι πως κάθομαι και το σκέφτομαι, ούτε το συζητώ, ούτε το αναλύω. Μα το βλέπω.

La hora de la verdad. Στη ζωή μου ολάκαιρη όταν έπεφτα σε καταθλίψεις το έριχνα στα ντιβιντι. Τη χρονιά που έζησα στο Newcastle, τους μήνες του πένθους μου και τώρα τελευταία... δυσκολεύομαι να βρω ταινία που δεν είδα. Δεν είναι πως το σκέφτομαι, πως το αναλύω ή το συζητώ. Μα να, είναι που δεν βρίσκω ταινίες για να δω.

La hora de la verdad. Όπως ακριβώς την ονομάζουν οι Ισπανοί ταυρομάχοι  την στιγμή εκείνη της αλήθειας που κοιτάζονται με τον ερεθισμένο ταύρο κατάματα.

La hora de la verdad. Στη ζωή μου ολόκληρη ό,τι πρόσμενα δεν ήρθε και δεν πέρασε. Όπως ακριβώς το είπε ο Theodore Roethke.

La hora de la verdad.
Αυτό που διαβάζεις, δεν είμαι εγώ.

Τετάρτη 21 Ιουλίου 2010

Ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος

Μ' αρέσουν οι παράξενοι άνθρωποι. Τους βρίσκω εξαιρετικά γοητευτικούς. Αυτούς που μιλούν λίγο κι έχουν αυτό το βλέμμα που σε ξεγυμνώνει. Αυτούς που είναι τόσο κλειστοί και δεν καταλαβαίνεις ποτέ τι σκέφτονται. Σπάνιοι άνθρωποι.
Τέτοιος ήταν κι αυτός. Συν ότι ήταν και όμορφος. Κοινή παραδοχή. Κι αυτό με παλάβωσε. 
-Είσαι μυστήριος του έλεγα. -Είμαι. Παραδεχόταν. -Και όμορφος. -Είμαι. Και χαμογελούσε.

Στην πρώτη συνάντηση μιλούσα μόνο εγώ. Σκέψου μόνο πως εγώ στη ζωή μου δε μιλώ. Καλά για να εκφράσω συναισθήματα ούτε λόγος. Μα κάποιος έπρεπε να έλεγε κάτι αν δε θέλαμε να την βγάζαμε στα μουγκά. Αυτός άπλωσε στην καρέκλα και με κάρφωσε στα μάτια. Με αναίδεια. Κι εγώ πάλι παλαβωμένη, κοίταζα δεξιά και αριστερά κι έλεγα αερολογίες μήπως σπάσω τους πάγους.
-Γιατί κοιτάς αλλού? ρώτησε με θράσος, επιβεβαιώνοντας την υποψία που είχα πως μόνη μου μιλούσα και μόνη μου τα άκουγα. -Δεν κοιτώ αλλού. -Κοιτάς αλλού! Σε κοιτώ στα μάτια κι εσύ κοιτάς αλλού. -Απλά νοιώθω αμήχανα. -Απλά δεν το αντέχεις!

Έτσι μιλούσε. Κοφτά. Δεν έλεγε ποτέ τίποτα παραπάνω. Δεν έλεγε ποτέ τίποτα κατακρίβεια.

Και ρωτούσαν όλοι κι εγώ δεν είχα απαντήσεις. Πώς γίνεται να μην ξέρεις τι συμβαίνει. Δεν καταλαβαίνω. Σοβαρά. Δε μιλά κι εγώ δεν μπορώ να καταλάβω. Και τα ελάχιστα που λέει αμφισβητώ αν είναι αλήθεια. Και τότε τι κάνεις μαζί του? Δεν ξέρω. Ξέρω μόνο πως άμα τον ακούω πεταρίζω σαν παιδάκι κι άμα μου λέει να βρεθούμε τα παρατάω όλα, μα όλα και τρέχω σαν την τρελή κι άμα είμαι μαζί του ξέρω πως θέλω να είμαι εκεί και πουθενά αλλού.

Κανείς δεν είναι πρόθυμος να καταλάβει. Κι ακολουθεί το κήρυγμα. Και δεν έχει μέλλον και δεν έχεις να κερδίσεις τίποτα και χάνεις χρόνο από τη ζωή σου για επιπολαιότητες και δεν αντιλαμβάνεσαι πως απλά παίζει και πόσο τους απογοήτευσα και δεν το περίμεναν ποτέ από μένα και και και... 
Και η ειρωνεία. Η μόνη που δεν είπε τίποτα κι απλά χαμογέλασε συγκαταβατικά ήταν η ξαδέρφη μου, που πέρσι έκανε τα ίδια κι εγώ απλά παπαγάλιζα το πιο πάνω κήρυγμα αρνούμενη να αποδεχτώ την παρόμοια κατάσταση.
Θεέ μου. Ό,τι κορόιδεψα σε αυτή την ζωή το λούστηκα. Θεαματικά.

Την περασμένη βδομάδα πήγα σπίτι του.  Δεν ήταν η πρώτη φορά, αλλά πρώτη φορά παρατήρησα τα βιβλία στην βιβλιοθήκη του. Ήταν όλα ψυχιατρικής. Ήταν κι ένα του Μικελλίδη. -Διαβάζεις Μικελλίδη? Ρώτησα. -Είναι τέλειος ο Μικελλίδης είπε. -Ναι είναι τέλειος συμφώνησα, μόνο που νομίζει πως τα χάπια είναι κουφετούες. -Μα είναι για να μας κάνουν καλά..

Αργότερα. Ψάχνοντας μια πετσέτα ανοίγω ένα συρτάρι κι ανάμεσα στις στοίβες των πετσετών αντίκρισα.. κρυμμένο ένα... τσεκούρι. Νομίζω δεν έχω τρομάξει περισσότερο στη ζωή μου. Δεν είπα τίποτα.
Μπήκα στο μπάνιο και το μυαλό μου έπαιζε εκείνη την σκηνή από το Ψυχώ που έκανε μια γυναίκα μπάνιο και της επιτέθηκε μια φιγούρα με μαχαίρι, αλλά αντί για μαχαίρι έβλεπα τσεκούρι.


Τρόμαξα. Τα συνέδεα όλα και τρόμαζα ακόμα περισσότερο. Γιατί ήταν κι άλλα. Γιατί είναι πάντα κι άλλα κι όλα μπροστά στα μάτια μου κι εγώ δεν τα βλέπω. Γιατί δεν τα βλέπω? Και πάντα με απογοητεύω. Ποτέ οι άλλοι. Εγώ.

Πήγα βρήκα τις φιλενάδες μου έξω. Χάπια και κρυμμένο τσεκούρι.. Φέρνουν σφηνάκια. Στο τρίτο έγινα ντέφι. Τρεις ήταν και οι πρώην (ραντεβού μη φανταστείς κάτι παραπάνω) που ήταν εκεί με τα κορίτσια τους όλο γλύκες εκείνο το βράδυ.  Μου κάνετε πλάκα έτσι? Κατέβασα κι άλλα σφηνάκια.

Μέχρι τις δύο το πρωί είχα γελάσει τόσο πολύ και χορέψει τόσο πολύ που ένιωθα πραγματικά ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου.




Τρίτη 13 Ιουλίου 2010

Σκέψεις της παραλίας

-Πόσο όμορφη είναι η νέα γενιά!  Και τα αγόρια και τα κορίτσια.

-Πόσο stylish είναι η νέα γενιά. Κανονική πασαρέλα.

-Τα νέα κορίτσια τίποτα δεν τρώνε? Πώς είναι όλες τόσο αδύνατες! Κανονική πασαρέλα.

-Πρέπει να ξεκινήσω γυμναστήριο.

-Παναγία μου, τι κυτταρίτιδα έχει αυτή! Είμαι κι εγώ έτσι?

-Πρέπει να ξεκινήσω γυμναστήριο.

-Αυτής το βυζί είναι σιλικόνη. Καθόλου άσχημο.

-Μια μέρα θα βάλω κι εγώ σιλικόνη και θα κάθομαι κάτω από τον ήλιο, καλή ώρα, εγώ και τα βυζιά μου και θα λιαζόμαστε. Να φυλάξω λεφτά για σιλικόνη.

-Κάποιος να κάνει αυτό το μωρό να σωπάσει. Με ποιά λογική φέρνουν τα βρέφη στην παραλία?

-Ας μου πει κάποιος έναν λόγο που αυτός εκεί είναι με αυτήν. Είναι τυφλός ο κόσμος!

-Πες μου πως δεν φεύγουν αυτοί κι αφήνουν εδώ όλα τους τα σκουπίδια. Ει κύριος!

-Πες μου πως έχω μεγαλύτερο βυζί από αυτήν.

-Πες μου πως έχω μικρότερο κώλο από αυτήν.

-Παναγία μου, γιατί σε αυτό το σημείο έχω τρίχες? Α ρε Αυγούστα όλο μιλάς και να τα αποτελέσματα.

-Είμαι η πιο άσπρη της παραλίας? Είμαι η πιο άσπρη της παραλίας.

-Με εκνευρίζει να βλέπω γυναίκες να παίζουν ρακέτες στην παραλία


-Λατρεύω να βλέπω άντρες να παίζουν ρακέτες στην παραλία

-Ειλικρινά όμως έτσι και έρθει το μπαλάκι τους πάνω μου θα τους το δώσω να το φάνε.

-Τι τέλειο το μαγιό της αυτής, από πού να το πήρε?

-Μα κοίτα τι σώμα έχει αυτός, πόσες ώρες να λιώνει στο γυμναστήριο?

-Πρέπει να ξεκινήσω γυμναστήριο.

-Ευτυχώς που έφερα αυτά τα σαντουιτσάκια μαζί μου, με έσωσαν.

-Δεν υπάρχει τίποτε άλλο να φάω? Η θάλασσα μου ανοίγει την όρεξη.

-Πρέπει να ξεκινήσω γυμναστήριο.

-Γιατί τουλάχιστον δεν κοκκινίζω ομοιόμορφα? Γέμισα κόκκινες τάτσες!

-Τελικά η Σώτη (Τριανταφύλλου) αποδεικνύεται η καλύτερη παρέα για την παραλία.

-Μισό να γυρίσω από την άλλη.

-Είναι ανάγκη όταν περπατάνε να μου πετάνε όλη την άμμο? Πρόσεχε αγόρι μου.

-Να σε τι χρειάζεται ο γκόμενος, να σε αλείβει αντηλιακό και να τρέχει να σου φέρνει χυμούς κάθε που διψάς. Τώρα τα κάνω όλα μόνη μου.

-Να πάω για βουτιά? Πάω για βουτιά.



Παρασκευή 2 Ιουλίου 2010

"Το καλοκαίρι μου"

Μόνο σ΄εμένα φαίνεται διαφορετικό αυτό το καλοκαίρι? Σαν να μην είναι καλοκαίρι. Είναι δηλαδής καλοκαίρι, αλλά δεν είναι καλοκαίρι καλοκαίρι. Είναι καλοκαίρι λιγο καλοκαίρι. Ναι. Τα βράδια στα μπαρ της πόλης κρυώνω. Πώς να απολαύσω τις παγωμένες μπύρες μου έτσι? Και τις μέρες δηλαδή κρυώνω. Όχι γιατί κάνει κρύο αλλά γιατί κάνει κλιματιστικό κι εγώ δεν το αντέχω το κλιματιστικό. Ναι. Κι αυτή την στιγμή κρυώνω. Παλιοκλιματιστικό! Στο σπίτι δεν το χρησιμοποιώ ποτέ. Αντιθέτως έχω μια αγάπη στους ανεμιστήρες. Αυτοί με δροσίζουν. Αυτοί μου διώχνουν και τα κουνούπια το βράδυ. Και αυτοί μου κάνουν και το μικρόφωνο. Ναι. Μ' αρέσει να τραγουδώ μπροστά από τους ανεμιστήρες. Να ακούω τη φωνή μου να σπάζει "μπανάααακι μανάαααακι, μπανάαααακι μανάαααακι, κουράαααγιο και τελειώωωωωνουν τα παλούυυυκια μανάαααακι". Ναι. Τραγουδώ αισιόδοξα τραγούδια. Μα απορώ πού το χει δει δηλαδής ο στιχουργός πώς τελειώνουν τα παλούκια? Εγώ το μόνο που βλέπω είναι ματαιότητα. Και το μόνο που νιώθω είναι έλλειψη ενδιαφέροντος. Για οτιδήποτε. Ίσως αυτό να ναι τελικά το καλοκαίρι. Όλα ράθυμα. Νωθρά. Άσκοπα. Όλα τίποτα. 

Φίλε, δεν την παλεύω μία.