Παρασκευή 27 Μαρτίου 2009
"Ακροβασία στο κενό"
Τετάρτη 18 Μαρτίου 2009
Η μέρα του κρασιού
-Πώς είσαι? Τι νέα? Η δουλειά?
-Καλά. Ολα όπως τα ήξερες.
- Εσάς δε σας επηρεάζει η κρίση. Εμας έπεσαν πολύ οι δουλειές. Και τρέχω, προσπαθώ να δω..
- Ξέρεις, ήθελα να σε δω να σου εξηγήσω πως σταματήσαμε να βλεπόμαστε γιατί πιστεύω πως δεν ταιριάζουμε, δεν επικοινωνούμε. Δεν μπορεί να ταιρίαζουν όλοι οι άνθρωποι κι ενώ είσαι...και... Tι σκέφτεσε?
- Τίποτα.
-Δε θέλω να το πάρεις άσχημα. Σου είμαι ευγνώμον γι' αυτούς τους δύο μήνες, που έκανες καθημερινά τόση απόσταση για να με δείς, που ήσουν εκεί ότι και να χρειαζόμουν, για το ενδιαφέρον, για την αγάπη, για... Τι σκέφτεσε?
-Τίποτα.
- Σου αξίζει κάτι καλύτερο. Είμαι σίγουρος πως εκεί έξω υπάρχει αυτός που θα σε κάνει ευτυχισμένη. Δεν είμαι όμως εγώ αυτός. Σου αξίζει το καλύτερο, είσαι τόσο καλή και όμορφη και... Τι σκέφτεσε?
-Τίποτα σου λέω!
-Δεν είναι πως δεν περνούσα ωραία, πως δε σε νοιάζομαι, πως δεν στεναχωρέθηκα, δεν είμαι αναίσθητος, αλλά το δοκιμάσαμε, δεν μας βγαίνει, δεν είναι ανάγκη να...
-Και δεν είναι ανάγκη να χαθούμε, να με παίρνεις τηλέφωνο, θα σε παίρνω κι εγώ, έχω καλά.. -Κοίτα, αποφάσισα να ανοίξω το στόμα μου, εσύ όταν βγαίναμε και δεν με έπαιρνες τηλέφωνο και θα με πάρεις τώρα?! Δε χρειάζεται. Τίποτα δε χρειάζεται. Φεύγω. Τα κορίτσια είναι εδώ πιο κάτω και πίνουν κρασιά, πάω να τα βρώ.
-Ελπίζω να είσαι καλά. Να σε πάρω μια αγκαλιά?
-Δεν χρειάζεται, είπα. Δεν κοίταξα. Ετρεξα στο αυτόκινητο μου. Ετρεξα με το αυτοκίνητο μου. Στα κορίτσια.
Κι άλλα βλέμματα οίκτου. Μ' είχα σιχαθεί. Ούτε αυτές ήξεραν πώς να με χειριστούν. Μου χαμογελούσαν, με αγκάλιαζαν, με αστείευαν και μου κέρασαν κρασιά. Είμαι καλά, τους είπα χαμογελόντας και με κέρασαν κι άλλα κρασιά, πολλά κρασιά, δε θυμάμαι πόσα κρασιά, μα θυμάμαι διάφορα χρώματα απο κρασιά, ροζέ, κόκκινα, λευκά κρασιά, διάφορες γεύσεις απο κρασιά, γλυκά, ξηρά, γεμάτα μπουμπουλίθρες κρασιά και όλα γύρω μου ξαφνικά έγιναν κρασιά, δεκάδες μπουκάλια απο κρασιά, σε κάτι λεκάνες μπροστά γεμάτες απο κρασιά, τα κορίτσια ήταν γεμάτα απο κρασιά κι εγώ ολόκληρη, το στόμα μου κρασιά, το στομάχι μου κρασιά και το μυαλό μου κρασιά και δε θυμόμουν τίποτα άλλο εχτός απο τα κρασιά.
Το βράδυ ονειρεύτηκα κρασιά.
Μα το πιο συγκλονιστηκό απ' όλα ήταν, που το επόμενο πρωί, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν τα κρασιά. Και χαμογέλασα.