Παρασκευή 27 Μαρτίου 2009

"Ακροβασία στο κενό"

Επρεπε αλλιώς να' ρχονταν τα πράγματα
Να μην περιμένω το τίποτα τόσο καιρό
Επρεπε αλλιώς να 'ρχονταν
Να μην κάθομαι να ακούω τη σιωπή
Επρεπε αλλιώς
Να μην χρειάζεται να δημιουργώ ψέματα για να μπορώ να ζώ
Επρεπε

Τετάρτη 18 Μαρτίου 2009

Η μέρα του κρασιού

Παρήγγειλε καφέ, άναψε τσιγάρο και με περίμενε. Αργησα γιατί δεν έβρησκα τι να φορέσω. Ηθελα να του κάνω εντύπωση μα δεν είχα προετοιμαστεί. Απο την Παρασκευή μου κανόνιζε τη συνάντηση και στο τέλος την ακύρωνε, πίστευα πως πάλι το ίδιο θα έκανε, μα η ώρα πλησίασε και μήνυμα δεν ήρθε, έτσι τελευταία στιγμή έτρεχα και δεν έφτανα. Κατέφθασα λαχανιασμένη, τον είδα και έτρεξα μα δεν ήξερα τι να πω, τι να κάνω, πού να κοιτάξω. Κι αυτός με το ζόρι χαμογέλασε. Κάθισα.

-Πώς είσαι? Τι νέα? Η δουλειά?
-Καλά. Ολα όπως τα ήξερες.
- Εσάς δε σας επηρεάζει η κρίση. Εμας έπεσαν πολύ οι δουλειές. Και τρέχω, προσπαθώ να δω..

Σταμάτησα να ακούω. Αποφάσισα να κοιτάζω δεξιά, αυτός καθόταν στ' αριστερά μου κι εγώ κοιτούσα δεξιά στο κενό. Θυμήθηκα πόσο πολύ βαριόμουν τις κουβέντες του. Μου βγάζει μια άρνηση αυτός ο άνθρωπος. Δε μου ξαναέτυχε. Κάτι ναι, ωραία, καλά ,ψέλλιζα. Είδε πως δεν γινόταν δουλειά και είπε να μπεί στο θέμα.

- Ξέρεις, ήθελα να σε δω να σου εξηγήσω πως σταματήσαμε να βλεπόμαστε γιατί πιστεύω πως δεν ταιριάζουμε, δεν επικοινωνούμε. Δεν μπορεί να ταιρίαζουν όλοι οι άνθρωποι κι ενώ είσαι...και... Tι σκέφτεσε?
- Τίποτα.

Μα σκεφτόμουν που πήγα χθές στον γιατρό και μου 'μπηξε το δάχτυλο του στον πισινούλη και ζαλίστηκα απο τον πόνο. Είχα πάει κλαίγοντας γιατί νόμισα πως έπαθα καρκίνο του παχέως εντέρου. Ραγάδα μου 'πε και μου γραψε μια κρέμα, εσωτερικά και εξωτερικά. Εσωτερικά?! Με χρέωσε και πενήντα ευρώ απλά γι 'αυτά τα πέντε λεπτά που του πήρε να μου βάλει δάχτυλο. Δεν πρόλαβα να πάω να την πάρω, λές να βρώ κανένα εφημερεύον φαρμακείο φεύγοντας?

-Δε θέλω να το πάρεις άσχημα. Σου είμαι ευγνώμον γι' αυτούς τους δύο μήνες, που έκανες καθημερινά τόση απόσταση για να με δείς, που ήσουν εκεί ότι και να χρειαζόμουν, για το ενδιαφέρον, για την αγάπη, για... Τι σκέφτεσε?
-Τίποτα.

Μα σκεφτόμουν ότι ξέχασα να πάρω το αυτόκινητο μου για αλλαγή λαδιού. Το 'χα κανονισμένο για το πρωί. Και ξεπέρασα κατά πολύ τα χιλιόμετρα που μου έγραψε ο κύριος στο συνεργείο πως έπρεπε να το αλλάξω. Δε νομίζω να υπάρχει κανένα πρόβλημα, λές να υπάρχει?


- Σου αξίζει κάτι καλύτερο. Είμαι σίγουρος πως εκεί έξω υπάρχει αυτός που θα σε κάνει ευτυχισμένη. Δεν είμαι όμως εγώ αυτός. Σου αξίζει το καλύτερο, είσαι τόσο καλή και όμορφη και... Τι σκέφτεσε?
-Τίποτα σου λέω!

Μα σκεφτόμουν πως άμα με ξαναρωτούσε τι σκεφτόμουν θα άρπαζα την κούπα του καφέ και θα του την έλουζα. Πρέπει να κόψω τους καφέδες. Χθές είχα κάτι περίεργες ταχυπαλμίες, νόμιζα πως θα πάθαινα καρδιακή. Και καρκίνος του παχέως εντέρου κα καρδιακή προσβολή την ίδια μέρα βαρύ μου 'πεσε. Ασε που γέμισα κυτταρίτιδα. Ξεκίνησα δίαιτα. Πήγα στο διαιτολόγο και με 'διωξε. Εγώ δε σε αναλαμβάνω, μου 'πε, δε χρειάζεσαι, περπάτα μισή ώρα τη μέρα με το σκύλο σου και είναι αρκετό. Λές να ξεκινήσω βόλτες με τη Μπουμπούκα? Μπα, γυμναστήριο θα πάω, θα' χει και ωραία αγόρια.


-Δεν είναι πως δεν περνούσα ωραία, πως δε σε νοιάζομαι, πως δεν στεναχωρέθηκα, δεν είμαι αναίσθητος, αλλά το δοκιμάσαμε, δεν μας βγαίνει, δεν είναι ανάγκη να...

Πότε θα πιεί τον καφέ του για να φύγουμε και αύριο έκλεισα να κάνω τα φρύδια μου tattoo, δεν είμαι πολύ σίγουρη ρε... μήπως να το ακυρώσω να το σκεφτώ ακόμα λίγες μέρες? Μπα... χρειάζομαι την αλλαγή, άσε που άμα μετανοιώσω φεύγει με το χρόνο. Νομίζω. Να θυμιθώ να το ρωτήσω και να ζητήσω να μου τα χοντρύνει λίγο, δε μ' αρέσουν τα λεπτά.

-Και δεν είναι ανάγκη να χαθούμε, να με παίρνεις τηλέφωνο, θα σε παίρνω κι εγώ, έχω καλά.. -Κοίτα, αποφάσισα να ανοίξω το στόμα μου, εσύ όταν βγαίναμε και δεν με έπαιρνες τηλέφωνο και θα με πάρεις τώρα?! Δε χρειάζεται. Τίποτα δε χρειάζεται. Φεύγω. Τα κορίτσια είναι εδώ πιο κάτω και πίνουν κρασιά, πάω να τα βρώ.
-Ελπίζω να είσαι καλά. Να σε πάρω μια αγκαλιά?
-Δεν χρειάζεται, είπα. Δεν κοίταξα. Ετρεξα στο αυτόκινητο μου. Ετρεξα με το αυτοκίνητο μου. Στα κορίτσια.

Κι άλλα βλέμματα οίκτου. Μ' είχα σιχαθεί. Ούτε αυτές ήξεραν πώς να με χειριστούν. Μου χαμογελούσαν, με αγκάλιαζαν, με αστείευαν και μου κέρασαν κρασιά. Είμαι καλά, τους είπα χαμογελόντας και με κέρασαν κι άλλα κρασιά, πολλά κρασιά, δε θυμάμαι πόσα κρασιά, μα θυμάμαι διάφορα χρώματα απο κρασιά, ροζέ, κόκκινα, λευκά κρασιά, διάφορες γεύσεις απο κρασιά, γλυκά, ξηρά, γεμάτα μπουμπουλίθρες κρασιά και όλα γύρω μου ξαφνικά έγιναν κρασιά, δεκάδες μπουκάλια απο κρασιά, σε κάτι λεκάνες μπροστά γεμάτες απο κρασιά, τα κορίτσια ήταν γεμάτα απο κρασιά κι εγώ ολόκληρη, το στόμα μου κρασιά, το στομάχι μου κρασιά και το μυαλό μου κρασιά και δε θυμόμουν τίποτα άλλο εχτός απο τα κρασιά.

Το βράδυ ονειρεύτηκα κρασιά.
Μα το πιο συγκλονιστηκό απ' όλα ήταν, που το επόμενο πρωί, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν τα κρασιά. Και χαμογέλασα.

Κυριακή 8 Μαρτίου 2009

Γράφοντας με βρήσκω

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική

(1913, Οσο μπορείς. Κ.Π. Καβάφης)



Νύχτωσε και μ' ενοχλεί. Με ενοχλεί που πέρασε η μέρα και δεν το κατάλαβα. Μιά μέρα άδεια. Η τέλεια απραξία. Το είχα αποφασίσει απο χθές. Αρκετά ξοδεύτηκα σε καφετέριες και clubs, σε συζητήσεις και συναναστροφές. Το τηλέφωνο χτύπησε πολλές φορές. Τα κορίτσια. Δεν το απάντησα καμιά. Με ενοχλεί ο ήχος του. Πρέπει να βρω να βάλω κάτι που να μην μ' ενοχλεί.
Σήμερα δεν έκανα τίποτα απολύτως. Εμεινα ξαπλωμένη όλη μέρα και ανασυντασσόμουν.
Με έχασα και είπα να ψάξω να με βρώ.
Μνήμες, συναισθήματα, απώλειες ξεδίπλωσα, μέτρησα, ξαναδίπλωσα και φύλαξα.
Και ξέρεις κάτι? Δεν βούρκωσα ούτε μια φορά.
Νομίζω έχω ξεκινήσει να συνηθίζω τα πάντα. Κι αυτό με τρομάζει.
Σηκώνομαι μόνο για να φτιάξω καφέ.
Σκέφτομαι να υποταχθώ στη μοίρα, μόνο έτσι ίσως μπορέσω να την υπερβώ.
Σκέφτομαι και τα λόγια των κοριτσιών. Στυγνά και στεγνά. Πάντα απορούσα πώς γίνεται να έχουν τόσο τετράγωνη λογική. Συμβουλές με επιχειρήματα που δεν αντικρούονται πάνω σε καμία βάση και το ξέρουν οι σκρόφες. Καμιά φορά πάω να τα αμφισβητήσω βάζοντας μπροστά το συναίσθημα, μα φωνάζουν. Κάνουν θεωρίες για την αξιοπρέπεια, τον αυτοσεβασμό κι άλλα συνώνυμα.
Μα δεν το βλέπεις! Σου ζητά χρόνο και εσύ θες ταχύτητα!
Οτι μου λένε κάνω. Μα είναι κάτι Κυριακές σαν αυτή που κάθομαι κι αναρωτιέμαι αν δεν τις άκουγα πώς θα ήταν τα πράγματα. Δεν βγάζω νόημα. Είναι που τα συναισθήματα μου άρχισαν να ξεφτίζουν. Αδεια όπως τη μέρα μου. Ψάχνω άκρη. Πάντα απο/στο γράψιμο. Κρατώ ημερολόγιο απο το 1993. Ημουν τότε 11 χρονών. Οσες φορές πήγα να το σταματήσω με έχανα και η ανάγκη με έκανε να επιστρέφω. Τους τελευταίους μήνες άλλαξε μορφή, έγινε ηλεκτρονικό και δημόσιο. Νομίζω το απολαμβάνω περισσότερο. Η ουσία όμως δεν αλλάζει. Γράφω για ένα και μόνο λόγο :
"είναι ο μοναδικός τρόπος που με κάνει να συντάσσω τον εαυτό μου".