"Ο ζωντανός ο χωρισμός παρηγοριά δεν έχει"

Πότε έπαψε να με κοιτά στα μάτια? Αυτο με βασανίζει τις τελευταίες μέρες. Πότε έπαψε να με κοιτά στα μάτια και δεν το κατάλαβα. Ποιά χρονική περίοδος ήταν η ψεύτικη? Ποιά απο αυτά τα 4,5 χρόνια ήταν τα αληθινά και ποιά δεν ήταν? Αν ήταν κάποια αληθινά..

Μόνο ερωτήσεις έχω. Απο εκέινη την ημέρα που με άφησε χωρίς να πεί τίποτα, μόνο ερωτήσεις έχω. Και σπάζω γιατί αν έλεγε κάτι ίσως να μην τις είχα. Δεν ξέρω. Μα δεν είπε τίποτα και μόνο ερωτήσεις έχω. Χιλιάδες γιατί μου τρώνε τον εγκέφαλο. Ισως αν έιχε πει κάτι..μα απαξίωσε και κάθομαι μόνη μου να ψάχνω απαντήσεις που δεν ξέρω σε ένα σωρό απο αμέτρητες ερωτήσεις.

Μέρα τη μέρα οι ερωτήσεις πληθαίνουν, ο πόνος θεριεύει και η θλίψη γίνεται απέραντη.
Χαμένο παρελθόν, χαμένο μέλλον, ανυπόφορο παρόν.
Πώς αλλιώς να αντιδράσω?
Με σκοτώνει που δεν έχω τρόπο να αντιδράσω.
Που δεν έχω τρόπο να ελέξω την κατάσταση.
Και είμαι στο έλεος της απέραντης θλίψης.

Είναι και που ματαιώθηκε κάθε ελπίδα. Δεν το κρύβω πως μέρες μετά ήλπιζα να αλλάξει κάτι, μα αυτός αδιαφορεί πλήρως για την ύπαρξη μου.
Η συνειδητοποίηση της οριστικότητας του τέλους κάνει τη θλίψη μου αβάσταχτη.

Προσπαθώ να μου δώσω δύναμη. Διαβάζω, συζητώ, ξεσπώ σε λυτρωτικά κλάματα, γράφω, θυμάμαι.. Θυμάμαι την Ιλίνσκαγια στο Πανεπιστήμιο όταν μας δίδασκε Καβάφη τι διαλέξεις έκανε για την αξιοπρέπεια που πρέπει να έχουμε μπροστά στο αναπότρεπτο, για την στωικότητα με την οποία πρέπει να αντιμετωπίζουμε αυτό που δεν αλλάζει. Και τα άκουγα με τέτοιο πάθος και σκεφτόμουν, μπράβο, εγώ ποτέ δε θα γίνω απο αυτές τις γυναικούλες που κλαίνε και παρακαλούν. Και την ώρα του κακού έκλαψα και παρακάλεσα. Τι αξιοπρέπεια και τι στωικότητα...
Απλά να αντέξω τον αβάσταχτο πόνο, είναι θέμα επιβίωσης, απλά να αντέξω, με οποιοδήποτε τρόπο, μόνο να αντέξω.

[Η photo απο internet]