Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2011

Περιμένοντας το Σάββα

Τώρα που όλοι μου οι γνωστοί και φίλοι έχουν γκομενιαστεί και έμεινα η μόνη single σε αυτό τον πλανήτη -τι εννοείς δεν είμαι η μόνη, εγώ γιατί δε γνωρίζω άλλον- και επειδή πλησιάζουν τα Χριστούγεννα και η ευτυχία είναι πολλή, καταλαβαίνεις -ευτυχώς είναι και η παγκόσμια οικονομική κρίση- πήρα να κλείσω ραντεβού σε έναν ψυχολόγο - υπνωτιστή. Και είμαι σε αναμονή. Περιμένω να δω πότε θα βρει να με βάλει γιατί είναι λέει γεμάτος και ως τότε δε σκέφτομαι και δεν αναλύω, γιατί έχω πιστέψει πως άμα πάω σε αυτόν θα μου διώξει τη θλίψη. Κι έτσι ησύχασα. 

Οι μέρες μου εξάλλου είναι παλαβές. Ό,τι μπορεί να πάει στραβά πηγαίνει. Σκέψου πως είχα συνέντευξη για μια θέση στην κυβέρνηση, την οποία περίμενα δεν μπορείς να φανταστείς πόσο και ξαφνικά την προηγούμενη αρρωσταίνω, λιποθυμώ συνέχεια και μέχρι τις 6 το πρωί είμαι πρώτες βοήθειες με ορούς, στις 10.00 έδωσα -λέμε τώρα- τη συνέντευξη που απλά σαν μαστουρωμένο έκανα υπερπροσπάθεια να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά. Γι' αυτό σου λέω και φάντασμα να εμφανιστεί από την πόρτα αυτή τη στιγμή, δε θα μου φανεί παράξενο.  

Κατά τα άλλα αυτό το μήνα σιγουρεύτηκα πως σαν την υγεία δεν έχει, αυτό το χρώμα στα μαλλιά δε μου πηγαίνει, τα καινούρια μου ankle boots από το topshop δεν έχουν λάθος, όταν χτίζεις σπίτι μην συνεργάζεσαι με γνωστούς και φίλους, αγαπώ τα παιδιά μου στο σχολείο, λατρεύω Τσαρλς Μπουκοβσκι.
Tο αγόρι με τα τατουάζ εξαφανίστηκε. Πρωτότυπο θα μου πεις, αλλά δε γαμιέται, εγώ θα πάω σε ψυχολόγο.