Παρασκευή 19 Αυγούστου 2011

Παρασκευή βράδυ

Από το φεγγάρι λείπει το μισό, ο αέρας μυρίζει γιασεμί και στο βάθος ακούγονται τραγούδια από το σωματείο της Ομόνοιας. Στο χωριό πάντα. Παρασκευή βράδυ και δεν βρήκα καθόλου όρεξη και διάθεση να κουνηθώ από αυτή την αυλή. Μετά απορώ γιατί νοιώθω τόσο μόνη. Κι όμως αν ένα πράγμα υπόσχομαι κάθε μέρα στον εαυτό μου είναι να κάνω τα πάντα για να είμαι ευτυχισμένη. Και είναι έτσι κάποιες μέρες που είμαι, επειδή απλά οδηγώ γρήγορα στον αυτοκινητόδρομο κι ακούω μουσική που μ αρέσει. Και είναι όμως και κάποιες άλλες που δεν βρίσκω λόγο, γιατί τίποτε δεν έχει σημασία, τίποτε δεν έχω να θυμάμαι και κυρίως τίποτε να περιμένω. Ε σήμερα είναι από τις δεύτερες.
Αλλά επειδή παρατηρώ τον εαυτό μου τον τελευταίο καιρό να μεταμορφώνεται σε έναν άλλον άνθρωπο, που καθόλου δε μου μοιάζει και καθόλου δεν ξέρω, προσπαθώ με όλη μου τη δύναμη να μη σκέφτομαι τίποτε. Δε θέλω να σκέφτομαι τίποτε. Θέλω να μείνω εδώ καθισμένη, να καπνίζω και να βλέπω στο κενό. Γίνεται? 

Ευτυχισμένη γίνομαι άλλη μέρα.