Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2010

Ένα κενό


Θα κάνω μια προσπάθεια να εξηγήσω τι νιώθω. Στα λόγια είμαι φριχτή. Δεν το χω το λέγειν. Μπορώ άνετα να πέσω από τα μάτια σας σε συζητήσεις. Δεν το χω ρε παιδί μου, τι να κάνουμε τώρα. Ούτε το σκέφτεσθαι βέβαια έχω. Είναι όλα μπουρδουκλωμένα στο μυαλό μου. Ίσως γι΄αυτό και να μην μπορώ να μιλήσω. Μπερδεμένες σκέψεις, μπερδεμένα λόγια. Ξέρω κι εγώ? 'Αμα ήξερα θα το διόρθωνα κιόλας. Γι΄αυτό θα προσπαθήσω να το εξηγήσω εδώ. Άμα τα γράφω είναι λες και τα συγυρίζω. Και συνειδητοποιώ και τι μου γίνεται. Να λοιπόν.

Ενώ έχω τεράστια όρεξη να κάνω χίλια πράγματα, να πάω βόλτες, να παίξω παιχνίδια, να πιώ καφέδες, νιώθω ένα τεράστιο κενό. Ενώ είμαι καλά, ευδιάθετη, πρόβλημα κανένα, νιώθω ένα τεράστιο κενό. Ένα κενόοο, ένα κενό που μεγαλώνει, μπροστά σε σένα και τους άλλους, τους βλέπω όλους αντιπάλους, (Μαζώ μου). Προσπαθώ εδώ και δυο τρείς μέρες να καταλάβω αφού έχω τρελά κέφια γαμώτο μου τι μου συμβαίνει. Και σαν ετάιζα τον Μήτσο στο facebook αντιλήφθηκα πλήρως το πρόβλημα μου. Ορέξεις έχω πολλές μα δεν έχω με ποιόν να τις μοιραστώ. Είναι αυτό που λέει ο Χάρης, εστένεψε ασφυκτικά ο κύκλος μου. Όλο με τα κορίτσια είμαι. Και πόσα να πούμε πιά? Έχουν γίνει και τα λόγια περιττά μεταξύ μας, ξέρουμε τι θα πει η καθεμιά πριν το πει, τι σκέφτεται, τι έκανε. Οι διακοπές που κάναμε πρόσφατα, μέρα νύχτα μαζί, με αποτελείωσαν. Έχω ανάγκη να γνωρίσω καινούρια άτομα. Αυτό είναι. Γύρισα και το 'πα στην Μαρία.

-Βρήκα τι φταίει. Θέλω να γνωρίσω νέο κόσμο, εβάρεθηκά σας εσάς
Ούτε που μου δωσε σημασία.
-Η Lady Gaga ετυλίχτηκε ένα τηλέφωνο και βγήκε, σχολίασε.
-Σοβαρά! Θέλω να γνωρίσω νέο κόσμο.
-Αντιλαμβάνεσαι, μου λέει, πως οι άνθρωποι που εγνώρισες  τον τελευταίο χρόνο είναι όλοι προβληματικοί.

Εννοεί τους άντρες. Μα εγώ δεν εννοώ πως θέλω να γνωρίσω μόνον άντρες.  Δεν είναι γκόμενος που μου λείπει, -μου λείπει και γκόμενος βεβαίως βεβαίως μα αυτό είναι άλλο θέμα-, νέοι άνθρωποι μου λείπουν, νέες συζητήσεις, νέες ιδέες, νέα ενδιαφέροντα.

Επομένως, αν τύχει και με διαβάζει κάποιος που νιώθει το ίδιο, ας μου στείλει ένα μήνυμα να βρεθούμε το Σαββατοκυρίακο. Είμαι σε όλα μέσα. (Τι μοναξιά Θεέ μου.)

Τετάρτη 10 Φεβρουαρίου 2010

"Παγιδευμένη στο Δίκτυο"


Προχθές που πήγα με τη φίλη μου την Α. για καφέ, απέναντι μου καθόταν ένας νεαρός που έπινε τον καφέ του μόνος και σέρφαρε παράλληλα χαλαρός στο ίντερνετ. "Φτάνει να τον κοιτάς! Έφκαλες τα μάτια σου!" η Α. "
Δεν είναι αυτόν που κοιτώ, της εξηγώ, είναι το pc του. Δε μπορώ θέλω να πάω να κάτσω δίπλα του, δε μπορώ άλλο! Κάνω αποξένωση."    "Αποτοξίνωση, εννοείς."
"Αυτό."

Έχω πρόβλημα μεγάλο. Δε μου φτάνει, θέλω κι άλλο. Η Κοκκίνου, η Σάντρα Μπούλοκ η συμπάσχουσα, κι εγώ. Τι είναι αυτό το κακό που έπαθα. Εγώ?  Που δεν εξαρτώμαι από τίποτα. Έχω υπάρξει π.χ. χρόνια καπνίστρια. Μια μέρα είπα τέρμα. Κι ήταν τέρμα. Οριστικό. Το ίδιο με ηλίθιους άντρες. Λέω τέρμα. Κι είναι τέρμα. Δεν έχει πισωγυρίσματα, δεύτερες σκέψεις, ευκαιρίες, μαλακίες. Το τέλος είναι τέλος. Μπορεί και να είναι το μόνο χαρακτηριστικό μου που έχεις να θαυμάσεις. Έχω μια θέληση και σταθερότητα στις αποφάσεις μου που λίγοι έχουν. Κι είναι εγγυημένο, γκαραντί, αυτό. Μα ξαφνικά, κοιτάτε τι έπαθα. Θέλω να είμαι συνέχεια με τον υπολογιστή μου αγκαλίτσα. Έτσι πάνω στα ποδαράκια μου να μου τα ζεσταίνει κιόλας. Μπαίνω στις ίδιες σελίδες ξανά και ξανά. Σάμπως και θα αλλάξει κάτι μέσα σε δέκα λεπτά. Σοβαρά τώρα. Έχω χάσει την ησυχία μου. Να είναι η πρώτη μου σκέψη μόλις ξυπνήσω κι η τελευταία πριν κοιμηθώ??! Αυτό??! Οχι κάποιος έρωτας, όχι κάποιο ταξίδι, το διαδίκτυο?!! Αυτό????!!

Έχω σταματήσει να διαβάζω βιβλία αφού διαβάζω συνέχεια blogs. Έχω σταματήσει την ποδηλασία γιατί έχω να σερβίρω στο cafe μου στο facebook. Έχω σταματήσει να ζωγραφίζω γιατί έχω να πάω βόλτα στο second life. Διότι δεν φτάνουν όλα τ΄άλλα. Είμαι και πανταχού παρούσα. Απ΄όλα έχω. Όπου με ψάξετε θα με βρείτε.

Υποτίθεται θα μου έκανε παρέα άμα δεν είχα, θα με ψυχαγωγούσε, θα με ενημέρωνε, θα με μόρφωνε. Μ΄αυτή δεν είναι μόρφωση, είναι κανονική παραμόρφωση της ζωής μου.

Και θέλω τη ζωή μου πίσω. Την ήσυχη. Την χωρίς εξαρτήσεις, στερητικά σύνδρομα και τα παρόμοια. Τα σιχαίνομαι. Μέτρο κι αρμονία, θέλω. Τα αρχαιοελληνικά. Ευτυχώς που φέυγω διακοπές. Να κανονίσει το ξενοδοχείο να ΜΗΝ έχει σύνδεση παρακαλώ, γιατί ειναι και το αναθεματισμένο το κινητό..

Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου 2010

Η μαλακία που με δέρνει.

Τι ωραίο απόγευμα ήταν το σημερινό. Τίποτα δεν έκανα. Έξω γινόταν ο μαύρος χαμός με τον άνεμο να φτάνει τα εφτά μποφόρ και τον ηλεκτρισμό στο σπίτι φωτορυθμικό. Έστειλα μήνυμα στον Πανούλη να μην έρθει. Ακατάλληλες οι συνθήκες. Κάναμε κι οι δύο πάρτυ. Πήγα στο περίπτερο κι αγόρασα ό,τι κυκλοφορεί σε περιοδικό. Το χω ξαναπεί. Μπορώ να είμαι ευτυχισμένη έτσι. Μόνο με περιοδικά, καφέ και μουσική. Δεν έχω τίποτα άλλο ανάγκη. Παθιάζομαι με τα περιοδικά, φτιάχνουν τη διάθεση μου άγρια. Έχω στήλες που λατρεύω και δεν χάνω με τίποτα. Βλέπε όλες του Θανάση Φωτίου. Παίζει και να είμαι η πιο φανατική αναγνώστριά του. Αφού λέω άμα τον πετύχω καμιά μέρα έξω να του ζητήσω καν΄αυτόγραφο. Τέλος πάντων, άλλα είναι που θέλω να πω.

Είδα σ΄ένα από τα περιοδικά μου πως παντρεύεται ο πρίγκιπας Ουίλιαμ. Το γράφουν συχνά βέβαια κι ευτυχώς πάντα διαψεύδονται. Μα πληγώνομαι κάθε φορά. Και θα σας το ομολογήσω. Μια από τις μεγαλύτερες φαντασιώσεις μου είναι πως παντρεύομαι με τον πρίγκιπα Ουίλιαμ. Και γι΄αυτή μου την φαντασίωση ευθύνεται η μάνα μου. Από τη μέρα που είδα το φως αυτού του κόσμου λέει μου την ίδια κουβέντα. Την μέρα που εγεννήθηκες εγεννήσαν δύο πριγκίπισσες. Η Νταιάνα τον Ουίλιαμ κι εγώ εσένα. Αντιλαμβάνεστε λοιπόν, πως εγώ εγεννήθηκα την ίδια χρονιά, τον ίδιο μήνα, την ίδια μέρα, με λίγες ώρες διαφορά (αυτός είναι πιο μεγάλος!) με τον Ουίλιαμ. Επειδή αυτό το πράγμα το άκουσα χιλιάδες φορές στη ζωή μου, εδημιουργήθηκε μου η πεποίθηση πως με συνδέει κάτι βαθύ με αυτόν τον άνθρωπο. Διότι πάλι όπως αντιλαμβάνεστε μόνον εμείς εγεννηθήκαμε εκείνην την ημέρα.. Κι η φαντασία μου από εδώ ορμώμενη να οργιάζει. Να συναντιόμαστε λέει έξω από τα ανάκτορα του Μπάκιχαμ και να βρήσκω το θάρρος και να του λέω: Λούκ Ουίλιαμ, εγεννηθήκαμε την ίδια στιγμή. Κι αυτός να ενθουσιάζεται , όου μάι γκότ, και να συνειδητοποιεί πως κάτι καρμικό μας ενώνει, να με ερωτεύεται τρελλά και να μην τα πολυλογώ, με παντρέυεται και γίνομαι η νέα πριγκίπισσα της Αγγλίας. Κι έτσι θα γίνω πασίγνωστη και θα σκάσουν από το κακό τους όλοι οι πρώην μου που με παράτησαν, που αυτό είναι και το ζητούμενο όλης αυτής της φαντασίωσης, γιατί ως γκόμενος ο Ουίλιαμ δε μου λέει και πολλά πράγματα. Καταλαβαίνετε λοιπόν, τι ζόρι τραβάω κάθε φορά με αυτά τα δημοσιεύματα. Γίνεται να μην μου χαλούν τα όνειρα μου, γίνεται? 

Γιατί το άλλο? Που βγήκανε οι υποψηφιότητες για τα Όσκαρ και δεν είμαι μέσα. Δεν έχει σχέση που δεν είμαι ηθοποιός, ούτε που δεν έχω ιδέα από σινεμά, στη φαντασίωση μου παίρνω 'Οσκαρ. Ένα μεγάλο ρόλο εκεί πέρα ερμηνεύω, δεν ξέρω ακριβώς τι, γιατί επαναλαμβάνω είμαι ασχέτου με τα σινεμά, αλλά παίρνω 'Οσκαρ. Και γίνομαι πασίγνωστη κι έτσι πάλι σκάζουν από το κακό τους όλοι μου οι πρώην που με παράτησαν διότι όπως και να το κάνουμε αυτό είναι το ζητούμενο.
 Όταν επανέρχομαι στην πραγματικότητα, σκέφτομαι τι ρεζίλια πράματα είναι αυτά που κάθομαι και φαντασιώνομαι και κάνω το σταυρό μου που δεν μπορεί κανείς να διαβάσει τις σκέψεις μου.
Μετά, διότι μάνα μου άμα έχεις την πετριά, θυμάμαι πως είμαι φιλολόγα. Και με παρηγορώ με κανένα Νόμπελ Λογοτεχνίας ή έστω ένα Πούλιτζερ κάτι. Βέβαια εκεί δεν έχει κόκκινα χαλιά και τζερτζελέ μα τι να κάνω,  μια παρηγοριά είναι, θα σκάσουν και με αυτά, δε θα σκάσουν οι πρώην? 
Το μόνο πρόβλημα μου στις φαντασιώσεις μου είναι πως δεν εκατέληξα με ποιόν γκόμενο θα κυκλοφορώ. Είμαι ανάμεσα σε δύο. Jude Law ή Wentworth Miller?
.
Και μετά η μάνα μου, με αυτά τα μυαλά, περιμένει πως θα βρω άντρα να με παντρευτεί, να κάνω και παιδιά και να αναλάβω και την παιδεία αυτού του τόπου.

Τρίτη 2 Φεβρουαρίου 2010

"Εκεί που δεν υπάρχει πιο κάτω"

Καταπίνω τον καιρό χωρίς όρεξη. Χάνεται και λυπάμαι. Λυπάμαι και για σένα. Και για τον άλλο. Το κατρακύλισμα απ' τα μάτια μου. Πιο χαμηλά να μη γίνεται. Το πρόβλημα όμως, πως μαζί με σας, σιχαίνομαι και τον εαυτό μου. Την αυθόρμητη μου την καρδιά και το φτερούγισμα το τρελλό. Κι από την άλλη. Ψυχροί εκτελεστές. Εγώ πώς βρέθηκα στη μέση?

Σφίγγεται η καρδιά μου. Μα τι να το κάνεις? Μπρος σ΄ ότι πέρασα, νεράκι. "Έλα τώρα. Γι΄αυτό μου χαλιέσαι. Εσύ που πέρασες τόσα?" Ο Χάρης.

Και κάθομαι με μουσικές. Να διαβάζω τα Γυάλινα Γιάννενα του Γκανα και να μπουκώνω τόοοσο. Θα ρθει μια μέρα που θα σκάσω. Άκου με που σου λέω. Ήταν και τα δικά μου Γιάννενα γυάλινα. Και μου σπάσανε κομμάτια. Σαν εμένα. Θα με ξεκολλάω απ΄ τα ντουβάρια, τα πατώματα, τις στέγες. Άκου με που σου λέω.

Ωχ αδερφέ μου. Αν εσείς δεν ντρέπεστε, αν εσείς δε νιώθετε, αν εσείς μπορείτε, εμένα γιατί να με νοιάζει. Εγώ κοιμάμαι ήσυχη. Και μόνο αυτό έχει σημασία. Στον αγύριστο τα υπόλοιπα.