Κυριακή 17 Οκτωβρίου 2010

"Κι όλο τρέχω"

Εντάξει δεν υπήρξα ποτέ καλή στον προγραμματισμό. Αλλά πόσο νου χρειάζεται για να καταλάβει κανείς πως άμα τελειώνει μια δουλειά στις 2.30 δεν μπορεί αυτόματα να ξεκινά μιαν άλλη που έχει και απόσταση 20 λεπτά δρόμο. Τέλος πάντων εγώ δεν ξέρω πώς τα κατάφερα, έτσι τα κανόνισα. Νιώθω σαν την τρελή του χωριού. Κάνω πράματα που δεν είμαι συνηθισμένη. Έχει αλλάξει η ζωή μου άρδην κι νιώθω παντελώς χαμένη.
Το σπίτι μου το έχω μετακομίσει μέσα στο αυτοκίνητο, ό,τι βιβλίο θες έχει μέσα, ό,τι ρούχο φανταστείς, θες να βγεις, θες να πας να γυμναστείς, να πας δουλειά και τι παπούτσι να βάλεις, θες φλατ, αθλητικό, γόβες στιλέτο όλα τα χει, πεταμένα μπρος πίσω, μα όλα τα χει.
Τρώω μέσα στο αυτοκίνητο καταλαβαίνεις? Τα ταπεράκια μιας βδομάδας, ποτήρια, μπουκαλάκια με νερό και απορώ, κανείς δεν σκέφτηκε να βάλει μια ντουζιέρα μέσα στο αυτοκίνητο, μια βιβλιοθήκη, ένα κρεβάτι, ένα μάτι, ένα κάτι τέλος πάντων.
Θα σου πω επίσης πως εγώ ποτέ στη ζωή μου δεν είχα πονοκέφαλο. Πονοκέφαλο είχα μόνο, μα μόνο, αν έκλαιγα πολύ και την μέρα που βλέπω περίοδο και έχει δύο βδομάδες στα διαλείμματα της δεύτερης δουλειάς που τρέχω και πίνω πανατολ, που μπάη δε γουέη εγώ χάπια δεν πίνω.
Και όταν εσύ συζητάς για το Νησί, για την Ελένη την πόρνη και το Μάστερ Σεφ, δεν καταλαβαίνω τι λες γιατί εγώ κοιμάμαι, η ώρα 8.01 βλέπω όνειρο, δεν αντέχω να μείνω παραπάνω.
Ζω ένα δράμα δηλαδής και προσπαθώ να με πείσω πως δε θα είναι έτσι τα πράγματα, απλά χρειάζομαι χρόνο να συνηθίσω. Γι αυτό που λες εχάθην από όλους και όλα, μα πάνω απ όλα από μένα. Είναι κάτι βράδια που οδηγώντας για το χωριό αντιλαμβάνομαι πως όλη μέρα δεν ηρέμησα ούτε λεπτό, όλο έτρεχα, δεν έκανα ούτε μια σκέψη για μένα και παλαβώνω.
Βέβαια τίποτα απ όλα αυτά δε θα χε σημασία αν γυρνώντας στο σπίτι με περίμενε μια αγκαλιά. Τότε όλα θα ήταν όμορφα. Θα ήταν ο κόσμος υποφερτός που λέει και η Σώτη, που τώρα τελευταία όλο και συμφωνώ μαζί της.
Ξέρεις τι άλλο λέει?
Το πόσο αισθάνεσαι είναι το ακριβές μέτρο του πόσο ζωντανός είσαι.



Μόνο τρέχω.
Δεν αισθάνομαι τίποτα.