Τρίτη 3 Μαΐου 2011

"Και τα νταούλια να παίζουν Γιες"

Αυτές τις μέρες δούλεψα τόσο όσο ποτέ άλλοτε στη ζωή μου. Χτύπησα κάτι 15ωρα ασταμάτητα που σήμερα δε μπορούσα -πραγματικά μου ήταν α δύ να το- να κουνηθώ από το κρεβάτι. Τα αυτιά και η μύτη  έκλεισαν, τα μάτια είναι  υγρά, τα κόκκαλα δεν κινούνται και το κεφάλι πρέπει να ζυγίζει 300 κιλά. Σκέψου πως λυπούμαι με. Δε μου ξανάτυχε να λυπούμαι τον εαυτό μου. Είμαι κρίμα. Μαζί με τη φριχτή διαπίστωση που έκανα τις τελευταίες μέρες στη δουλειά, είμαι ακόμα πιο κρίμα. Ο κόσμος είναι ζευγάρια. Ναι. Τα έβλεπα να περνούν από μπροστά μου, ζευγάρια, ζευγάρια, ζευγάρια, ζευγάρια. Πολλά ζευγάρια. Νεαρά ζευγάρια, μεγάλα ζευγάρια, όμορφα ζευγάρια, άσχημα ζευγάρια, ταιριαστά ζευγάρια, αταίριαστα ζευγάρια. Κι εγώ καθόμουν μόνη μου. Τα έβλεπα να πηγαίνουν πάνω κάτω, πάνω κάτω, πάνω κάτω. Πολλή ευτυχία. Ετρόμαξα πραγματικά. Νομίζω πρώτη φορά. Αφού επήρα τηλέφωνο την Αιμιλία "Αιμιλιάααααα ο κόσμος είναι ζευγάρια!!! Το κατάλαβες αυτό??!!". Μου απάντησε ένα σκέτο "Υγεία". Ναι, ναι ψέλλισα μα σκέφτηκα πως εγώ είναι σύντροφο που θέλω και την επόμενη μέρα, έτσι για να μάθω, δεν έχω ούτε σύντροφο ούτε υγεία!

Αυτές τις μέρες λοιπόν που εδούλευα μέσα στον κόσμο αλλά μόνη μου, βρήκα το χρόνο να σκεφτώ πολύ. Χωρίς βέβαια να καταφέρω να βρω μια άκρη ή να βάλω τα πράγματα σε μια σειρά για να καταλάβω τι γίνεται.Μα εσκέφτηκα πολύ. Κοίτα πως πάει το πράμα. Ένα παράδειγμα και ένα γεγονός. Την Παρασκευή στη δουλειά καθίσαμε με τις 2 μου συναδέρφισσες να δούμε το γάμο του Γουίλιαμ. Και σχολίασα κι εγώ αυτό που το χει πει και ο κώλος μου αυτές τις μέρες, "Ξέρεις Ρούλα με τον Γουίλιαμ εγεννηθήκαμε την ίδια μέρα, ίδιο μήνα, ίδια χρονιά" "Κόρη! Μα είσαι 30 χρονών και δεν επαντρεύτηκες ακόμα?! Τέλειωνε! Κάνε κάτι!" Εχαμήλωσα κι εγώ τα μάτια, είπα πως δεν έχουμε κλείσει τα 29, ούτε που έδωσε σημασία, μου είπε για τα χρόνια που πάνε κα πρέπει να τελειώνω. Και το γεγονός. Νοιώθω πως η μάνα μου μισά με, εντάξει μπορεί να μην είναι αυτό το συναίσθημα αλλά δεν ξέρω πως αλλιώς να το πω, που δεν έχω παντρευτεί ακόμα ή που δεν έχω μια σχέση που θα μπορούσε να οδηγήσει προς τα εκεί τέλος πάντων. Δε μου το αναφέρει όπως κάνει μια φυσιολογική μάνα, φωνάζει μου , καταλαβαίνεις, κατεβάζει τα μούτρα της και μου συμπεριφέρεται άσχημα κι. ο,τι συζήτηση και να ανοίξεις, ό,τι άσχετο και να αναφέρεις όλα οδηγούν εκεί, όλα όμως. Για όλα φταίει που δεν έχω εγώ παντρευτεί. Δεν ξέρω αν το ξέρεις αλλά και για την καταστροφή του περιβάλλοντος φταίω που δεν έχω παντρευτεί. Σίγουρα η μάνα μου μπορεί να στο αποδείξει.

Εγώ που λες δεν ονειρεύτηκα ποτέ γάμους και παιδιά. Δεν ξέρω γιατί, ούτε νυφικά σαν παιδάκι, ούτε άμαξες, ουτε κολοκύθες. Ονειρευόμουν πάντα να είχα έναν καλό σύντροφο και μια καλή δουλειά. που κανένα βέβαια από τα δυο δεν έχω, αλλά αυτά τέλος πάντως ήταν τα όνειρά μου. Και τώρα στα σχεδόν 29 μου πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται πως πρέπει, (πρέπει?!) να παντρευτώ. Ξέρεις πως μια μέρα επήγα στο υπουργείο και ερώτησε με ένας ηλίθιος αν είμαι παντρεμένη και όταν είπα πως είμαι ελεύθερη γυρίζει και μου λέει "Γιατί, δε σε θέλουν?"! 

Κι έτσι εσυγχίσαν με. Τα πρέπει και τα θέλω. Γι αυτό νομίζω και δεν κάνω σχέσεις πια. Νομίζω πως δεν έχω την χαλαρότητα του ας δοκιμάσουμε κι αν μας βγει. Νοιώθω πως δεν έχω το χρόνο γι αυτό. Πρέπει (πρέπει?!) να είμαι 1000 τοις εκατό σίγουρη πως είναι αυτός ο ένας. Και πως θα το καταλάβω αν είναι αυτός ο ένας. Εννοώ γιατί να είναι αυτός και να μην είναι ο παραδίπλα. Γιατί να είναι αυτός που ήρθε και μου έδωσε την κάρτα του να πάμε για ποτό την Κυριακή και να μην είναι εκείνος που με έβλεπε το Σάββατο. Πώς να στο εξηγήσω, μου φαίνονται όλοι το ίδιο, αν ήθελα σχέση για τη σχέση δε θα ήμουν μόνη μου, αλλά δεν πρέπει να είναι κάτι ξεχωριστό, δεν πρέπει να είναι μαγικό? Υπάρχουν μαγικά και αν δεν υπάρχουν? Αν δεν υπάρξει ποτέ για μένα? Δεν ξέρω.. Και να σου πω και την αλήθεια αυτή τη στιγμή δε με νοιάζει κιόλας, έχω ένα κεφάλι που ζυγίζει 500 κιλά -είναι πιο βαρύ από πριν-, θα πιω ακόμα 2 νουροφεν να δούμε τι θα γίνει.