Κυριακή 28 Δεκεμβρίου 2008

Τίποτα

Με νύχια και με δόντια κρατιέμαι να μη σκέφτομαι τίποτα αυτές τις μέρες.
Αυτές τις τόσο φριχτά γιορτάρες μέρες σας.
Να μη σκεφτώ για να μη νοιώσω.
Το απόλυτο τίποτα. Είμαι τίποτα. Νοιώθω τίποτα. Ολα τίποτα. Ολα ή τίποτα. Τίποτα! Τίποτα!

Ανώμαλες μέρες.
Γέλια, ευτυχία, πληρότητα σε όλους σας.
Γέλια, ευτυχία, πληρότητα και σε αυτόν.
Γέλια, ευτυχία, πληρότητα χωρίς εμένα και μπορεί.
Κι εγώ μπορώ.
Χωρίς εμένα. Γιατί...
Είμαι τίποτα. Νοιώθω τίποτα. Ολα τίποτα. Ολα ή τίποτα.
Τίποτα.

Ενα κενό.
Της ύπαρξης του, της σκέψης του, του συναισθήματος του, της μνήμης του, των ονείρων του, του πόνου του.
Αφού σας λέω.
Αλήθεια.
Είμαι τίποτα. Νοιώθω τίποτα. Ολα τίποτα. Ολα ή τίποτα.
ΤΙΠΟΤΑ.

1 σχόλιο:

Αntidrasex είπε...

Υπάρχουν οι φορές, που θέλει κανείς να πονάει για αυτό/η που έφυγε... Και δεν θέλει να σταματήσει...
(to be continued).
Την καλησπέρα μου...