Δευτέρα 1 Σεπτεμβρίου 2008

Η τελευταία φορά


Θυμάμαι την τελευταία φορά που τον είδα... να το ήξερε? Να ήξερε ότι ήταν η τελευταία φορά που με έβλεπε?

Ηταν χαράματα, πέντε το πρωί. Ημουν άυπνη. Οδηγούσα ήδη μια ώρα μέσα στην ομίχλη και κουράστηκα πολύ. Μου είπε να μην κατέβω στο αεροδρόμιο. Να τον αφήσω και να φύγω, είχα ακόμα μιαν ώρα οδήγημα για να επιστρέψω και χρειαζόμουν ύπνο. Δεν υπήρχε λόγος μου είπε. Απλά θα έμπαινε για επιβίβαση. Ούτε που θυμάμαι αν με φίλησε. Θα με φίλησε δεν γίνεται. Κι έφυγα. Μα αν το ήξερα πως ήταν η τελευταία φορά... αν το ήξερα... να ρουφούσα κάθε λεπτό μαζί του μην ξεχάσω τίποτα... να τον μυριζόμουν βαθιά μην χάσω την μυρωδιά του... να βυθιζόμουν για τελευταία φορα μέσα στα μάτια του... μα δεν ήξερα.

" Καλύτερα που δεν ήξερα πως εκέινη ήταν η τελευταία φορά που σας έβλεπα
Καλύτερα που δεν προαισθάνθηκα πως εκείνη ήταν η τελευταία φορά που σας έβλεπα"
(Κώστας Μόντης)

Ναι, ίσως ήταν καλύτερα. Ούτε τρόμος, ούτε δάκρυα, ούτε κλάματα. Τον κατέβασα κι έφυγα. Χωρίς να κοιτάξω πίσω. Ο δρόμος ήταν άδειος, η ομίχλη εξαφανίστηκε κι εγώ έτρεχα όσο πιο γρήγορα μπορούσα.
[H photo απο internet]

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

ήταν όμως ;
ήταν καλύτερα ;
ήταν η τελευταία φορά ;

homo anisorropus είπε...

Ήταν!
(Στείλε μου email)

Ανώνυμος είπε...

fegari@mail.com