Πόσα γιατί μπορεί να γεννήσει το μυαλό μου, που λεπτό δε σταματά να σκέφτεται? Πόσα βασανιστηκά γιατί? Και αναπάντητα.
Πάνε ανάλογα με τα όνειρα που έκανα μαζί σου. Με τις υποσχέσεις που μου έδωσες. Με τον πόνο της κατάρρευσης όλων όσων πίστευα ως σίγουρα.
Μαζί με αυτά καταρρέω κι εγώ. Στο πάτωμα μέρες. Με μάτια πρυσμένα, με έναν τεράστιο κόμπο στο λαιμό και δεν αναπνέω, με μια γροθιά στο στομάχι και δεν τρώ. Κι ο ύπνος δεν έρχεται πια.
Πες μου ότι σκοτώνει ο χωρισμός σε παρακαλώ. Πες μου ότι θα γαληνεύσω. Λίγο σύντομα όμως. Πες το μου, γιατί δεν αντέχω.
Πάνε ανάλογα με τα όνειρα που έκανα μαζί σου. Με τις υποσχέσεις που μου έδωσες. Με τον πόνο της κατάρρευσης όλων όσων πίστευα ως σίγουρα.
Μαζί με αυτά καταρρέω κι εγώ. Στο πάτωμα μέρες. Με μάτια πρυσμένα, με έναν τεράστιο κόμπο στο λαιμό και δεν αναπνέω, με μια γροθιά στο στομάχι και δεν τρώ. Κι ο ύπνος δεν έρχεται πια.
Πες μου ότι σκοτώνει ο χωρισμός σε παρακαλώ. Πες μου ότι θα γαληνεύσω. Λίγο σύντομα όμως. Πες το μου, γιατί δεν αντέχω.
[Η photo απο internet]
2 σχόλια:
ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο ... γνωστικό ... δηλαδή κάτι μαθαίνεις ...
Αγαπητέ Ανώνυμε, στείλε μου email!
Δημοσίευση σχολίου