Παρασκευή 23 Απριλίου 2010

Το έχω ξαναδεί το έργο

Όταν είναι Παρασκευή και είσαι χαρούμενος που είναι Παρασκευή κι έρχεσαι δουλειά γιατί είναι Παρασκευή και όχι Κυριακή, μα δεν έχεις τίποτα να κάνεις γιατί είναι Παρασκευή και δουλεύεις εδώ που δουλεύω εγώ όπου η Παρασκευή είναι Κυριακή, τι κάνεις?
Να σου πω εγώ τι κάνεις.
Σκέφτεσαι τα χόμπι σου και ποιά μπορείς να κάνεις στο γραφείο. Να ζωγραφίσεις λοιπόν δεν μπορείς, να πας ποδηλατάδα δεν μπορείς, να κάμεις σμιλί δεν μπορείς, μπορείς όμως να γράψεις στο μπλοκ σου και λες οκ ας γράψω.
Μα έμπνευση δεν έχεις για να γράψεις και κάθεσαι και γράφεις τότε παπαριές. Διότι ξέρεις ήδη καλά από την πείρα των 27 σου χρόνων ότι από το τίποτα οι παπαριές είναι καλύτερες. Γενικά ξέρεις πως οτιδήποτε εκτός από το τίποτα είναι καλύτερο από το τίποτα. 
Ακόμα και ο πόνος είναι καλύτερος από το τίποτα. Τουλάχιστον όταν πονάς έχεις έμπνευση να γράψεις. Με το τίποτα τι κάνεις? Τίποτα δεν κάνεις. Κι εσύ έτσι επιλέγεις συνειδητά την  παπαριά από το τίποτα.
Κι επίσης είχες βάλει σε εφαρμογή ένα άλλο σχέδιο. Για την έμπνευση. Είχες επιλέξει να εστιάσεις στα γαλάζια του μάτια. Μπας και τα ερωτευτείς. Για την έμπνευση. Και χθες το βράδυ που ξυπνούσες κάθε μια ώρα τα σκεφτόσουν. Και ένιωθες μόνο αγαλλίαση. Που υπάρχουν. 
Το ξέρεις το έργο, το χεις δει πολλές φορές και το χεις μπουχτίσει.
Αυτό θα σκέφτεσαι, όταν θα σου πετάει τα μάτια αυτός με τα μακριά μαλιά κι εσύ θα πιέζεσαι να τα κλείσεις για να ονειρευτείς ξανά τα γαλάζια μάτια.   

17 σχόλια:

Pink_Fish είπε...

νομίζω όλες το έχουμε δει αυτό το έργο. Με άλλον να είσαι, κι άλλον να ονειρεύεσαι...

Κουνούπι είπε...

διατριβή στην παπαριά! Χεχ!

(εγώ λέω να τους βγάλεις τα μάτια...)

Ανώνυμος είπε...

ωχ, μες στο μυαλό μου είσαι!

Takis X είπε...

νά παραιτηθείς.Δέν είναι δουλειά για μιά φεγγαροντυμένη

ηδη ανοιχτηκε ενας λογαριασμός στήν τραπεζα πρός στήριξην φεγγαροχτυπημένων συγγραφέων.

είσαι πρώτη στή λίστα

Υ.γ το βαρύ αίσθημα ερχεται.Εριξα χαρτιά.Σπαθάτος είναι ,αλλά εχει ενα μικρο ελαττωμα:διαβάζει Μπουσκάλια.συνιστώ υπομονή

ρίτσα είπε...

καταλαβαίνω το άδειο. το τίποτε. την αντιδιαστολή με την προσμονή και τον πόνο

το μόνο που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί αυτός με τα μακριά μαλλιά δεν έχει γαλα΄να μάτια

Joy Tears είπε...

Άλλον θέλεις κι άλλος σε κανονίζει; Γιατί;; Εγώ αν δεν έχω αυτόν που θέλω, προσπαθώ να μην "αναλώνομαι" σε άλλες αγκαλιές. Ωραία τα γαλανά μάτια, ωραία και τα σκούρα...εξαρτάται ποιος τα κοιτά υποθέτω...

Prisoned Soul είπε...

Όλοι το έχουμε ξαναδεί αυτό το εργο...
Αν όχι στη δουλειά οπουδήποτε αλλού...
ΡΟΥΤΙΝΑ!!!!!
Που σκοτώνει την έμπνευση και σιγά σιγά εμας τους ίδιους...

stinkfist είπε...

LIKE!!!!!!!!! ; )

Ανώνυμος είπε...

αχ μωρέ!!!

γράφε γράφε να διαβάζουμε,όλο και κάτι θα βγεί

τα γαλάζια τα μάτια (μα και τα άλλα χρώματα) να τα προσέχεις αν σε κάνουν να ξενυχτάς...

υ.γ.1 και το σμιλί τί είναι?

υ.γ.2 takis μου,μικρό ελάττωμα να διαβάζει Μπουσκάλια? χαχαχαααα

Takis X είπε...

Αχ κιχλάκι μού αυτό είναι τό μικρότερο κακό,τό μεγαλύτερο είναι οτι θά αγαπήσει τό μπουσκαλιοπαιδο και θά χουμε τρατζικ

εδώ τά καλά μελλούμενα

Mana είπε...

είναι όπως το παγωτό ένα πράμα. τρως σοκολάτα και σκέφτεσαι μήπως θα ήταν προτιμότερο το cream n cookies.

Aurora είπε...

Σε εφημερίδα εργάζεσαι και η Παρασκευή είναι σαν Κυριακή;;
Ναι, όταν έχεις πόνο έχεις περισσότερη έμπνευση...
Παντώς, παπαριά παπαριά, έχει πλάκα το ποστ σου!

homo anisorropus είπε...

Pink_Fish: Το βαρεθήκαμε όμως. Μια φορά ήταν αρκετή, δε θέλουμε να το ξαναδούμε.
Καλωσόρισες!

Κουνούπι: :)) Μπα.. δεν είμαι τέτοια.

Ηλέκτρα: Παρόμοιες φάσεις ε?

Takis X: χαχαχα Αγαπημένε μου!!! Τι σου κανε βρε ο Μπουσκάλια? Μια χαρά είναι. Θα μου ναι και ευαισθητούλης σημαίνει. Τι άλλο να θέλω?
xxx


Ritsa: Το άδικο το DNA Ρίτσα μου :).
Δεν έχουμε πάντα αυτό που θέλουμε δυστυχώς

Rain Tears: Άλλον θέλω αλλά κανείς δε με κανονίζει, απλά έτσι την βλέπω να γίνεται τη δουλειά. Άμα δεν μπορείς να έχεις αυτό αναγκαστικά συμβιβάζεσαι. Προτιμώ, καλώς ή κακώς να συμβιβαστώ παρά να μαι μόνη μου :(

homo anisorropus είπε...

Sweet truth!: Και χρειαζόμαστε απελπισμένα κάτι να μας βγάλει από αυτή την μονοτονία της ρουτίνας.

Stinkfist: ;) like που σου like.

kihli: :) Ε βλέπεις και χωρίς έμπνευση το παλεύω. Αχ μου βάζεις δύσκολα τώρα με το σμιλί.. Τα σεμεδάκια πώς τα πλέκεις? Ε αυτό το πράγμα :)

Takis X: Μπουσκαλιόπαιδο χαχαχα

Μάνα: Κι εγώ το παθαίνω πάντα αυτό.

Aurora: Ευχαριστώ Aurora μου :)
Οχι σε εφημερίδα δε δουλεύw.

Joy Tears είπε...

Να μην συμβιβάζεσαι (εκτός αν είσαι πολύ ιδιότροπη) με κάτι λιγότερο από αυτό που θέλεις...υποβιβάζεις τον εαυτό σου. Άσε που δεν είναι και τόοοσο κακό να μένεις και λίγο μόνη σου! :)

Ανώνυμος είπε...

αχ να μην ξέρω απο σεμεδάκια....;)

Ατίθασο Πνεύμα είπε...

πω πω πωωω... κάτι μάτια μ΄έκαναν κομμάτια, που λέει και το άσμα!

φιλιά από Βιέννη :)