Το έχω ξαναδεί το έργο

Όταν είναι Παρασκευή και είσαι χαρούμενος που είναι Παρασκευή κι έρχεσαι δουλειά γιατί είναι Παρασκευή και όχι Κυριακή, μα δεν έχεις τίποτα να κάνεις γιατί είναι Παρασκευή και δουλεύεις εδώ που δουλεύω εγώ όπου η Παρασκευή είναι Κυριακή, τι κάνεις?
Να σου πω εγώ τι κάνεις.
Σκέφτεσαι τα χόμπι σου και ποιά μπορείς να κάνεις στο γραφείο. Να ζωγραφίσεις λοιπόν δεν μπορείς, να πας ποδηλατάδα δεν μπορείς, να κάμεις σμιλί δεν μπορείς, μπορείς όμως να γράψεις στο μπλοκ σου και λες οκ ας γράψω.
Μα έμπνευση δεν έχεις για να γράψεις και κάθεσαι και γράφεις τότε παπαριές. Διότι ξέρεις ήδη καλά από την πείρα των 27 σου χρόνων ότι από το τίποτα οι παπαριές είναι καλύτερες. Γενικά ξέρεις πως οτιδήποτε εκτός από το τίποτα είναι καλύτερο από το τίποτα. 
Ακόμα και ο πόνος είναι καλύτερος από το τίποτα. Τουλάχιστον όταν πονάς έχεις έμπνευση να γράψεις. Με το τίποτα τι κάνεις? Τίποτα δεν κάνεις. Κι εσύ έτσι επιλέγεις συνειδητά την  παπαριά από το τίποτα.
Κι επίσης είχες βάλει σε εφαρμογή ένα άλλο σχέδιο. Για την έμπνευση. Είχες επιλέξει να εστιάσεις στα γαλάζια του μάτια. Μπας και τα ερωτευτείς. Για την έμπνευση. Και χθες το βράδυ που ξυπνούσες κάθε μια ώρα τα σκεφτόσουν. Και ένιωθες μόνο αγαλλίαση. Που υπάρχουν. 
Το ξέρεις το έργο, το χεις δει πολλές φορές και το χεις μπουχτίσει.
Αυτό θα σκέφτεσαι, όταν θα σου πετάει τα μάτια αυτός με τα μακριά μαλιά κι εσύ θα πιέζεσαι να τα κλείσεις για να ονειρευτείς ξανά τα γαλάζια μάτια.