Έχω παραλάβει πακετάκι σήμερα από το asos και είμαι χαρούμενη. Τόσο χαρούμενη που μόνο το shopping και το σεξ με άντρα που αγαπώ με κάνουν. Κι επειδή το δεύτερο αμυδρώς το θυμάμαι πια, έχω δώσει στο πρώτο να ανάψει. Γιατί μπορεί να είμαι νευρική, μίζερη, σνομπ, αγάμητη και ιδιότροπη χαζογκόμενα, πάνω από όλα όμως είμαι εξαιρετικά σικ. Και τέτοιες περιόδους σαν αυτές, -ξέρετε που μπαίνει το καλοκαίρι και πρέπει επομένως-, εννοείται-εννοείται, να ανανεωθεί η γκαρνταρόμπα μας, είναι λατρεμένες. Τα θέλω όλα και δε συμφέρω καθόλου. Κι έτσι τα απογεύματά μου τα περνώ, σουλατσάροντας πάνω κάτω στα καταστήματα, ανακατώνοντας sites στο ίντερνετ και μετροφυλλώντας περιοδικά μόδας. Κι όχι κανένα απόγευμα δεν μου πέρασε από το μυαλό πού βαδίζει αυτός ο τόπος, η οικονομική κρίση ή το τεραστίων διαστάσεων δάνειο μου. Εντάξει, κάποιες φορές, για να λέμε την αλήθεια, είναι μια τυψούλα που δειλά κάνει να εμφανιστεί κι ακούει τις απίστευτες φωνάρες μου, "Ξέρεις εσύ ηλίθια τύψη πόσο καιρό έχει να με αγγίξει άντρας, ξέρεις (????) και θες να εμφανιστείς!!!!" Σκάζει η τυψούλα και βγαίνει ωραιότατα η βίζα μου χαμογελαστή.
Θα κάνω αναφορά στη μόδα λοιπόν. Δύο ενδεικτικά παραδείγματα θα δώσω.
Είναι Σάββατο απόγευμα και μόλις έχω αγοράσει φανταστική πανώμεση φουστίτσα, μέχρι το γόνατο για τη δουλειά. Πάω στη Μαρία, φορώ τη φουστίτσα για να της την δείξω και σαν κάνω εγώ στροφές χαρωπή και η Μαρία χειροκροτεί εκστασιασμένη μπαίνει στο δωμάτιο ο αδερφός της, σούπερ ντούπερ γκομενάκι και ρωτώ ενθουσιασμένη -"Χρήστοοοο, πώς σου φαίνεται η φούστα μου?" -"Απαίσια" -"Ε?!@!" -"Σοβαρά σου μιλώ, δε μου αρέσει καθόλου" -"Μα είναι υπέροχη και η τελευταία λέξη της μόδας" -"Βλακείες. Εμένα να ακούς. Εγώ δε θα πλησίαζα ποτέ κάποια με τέτοια φούστα".
Παράδειγμα νάμπερ τού. Είναι Χριστούγεννα του 2008 και ετοιμάζομαι να πάω σε γιορτή, βάζω κάτι απλό και απέριττο και ολοκληρώνω την εμφάνιση μου με εκπληκτική καπελαδούρα που κουβάλησα από τας Αθήνας, με φτερά παγωνιού και για την οποία ήμουν πολύ περήφανη. Κάνω να βγω από το δωμάτιο και στην κουζίνα πετυχαίνω τη μάνα μου -"Που πας έτσι σχέδιο?" -"'Ετσι σχέδιο?!" -"Χριστούγεννα έχουμε όχι καρναβάλια" -"Καρναβάλια?!"
Για τα παραδείγματα αυτά, λαμβάνουμε ως δεδομένα: α) οι γνώσεις μου για τη μόδα είναι αδιαπραγμάτευτες β) η μάνα μου δεν έχει ιδέα από μόδα και ούτως ή άλλως η άποψη της μας είναι πλήρως αδιάφορη γ) την άποψη του τεκνού, την γενικεύουμε αυθαιρέτως αλλά με βαθιά την υποψία πως σωστά πράττουμε.
Οι άντρες λοιπόν, δεν εκτιμούν/καταλαβαίνουν/αναγνωρίζουν καθόλου τις γνώσεις, τον κόπο, το χρήμα που σπαταλώ εγώ και οι όμοιες μου για τη μόδα. Δηλαδή η βάτα στο σακάκι, τα τρουκς στη μπλούζα, το ξυμένο και κρεπαρισμένο μαλλί και το παραφουσκωμένο μανίκι του φορέματος, μάλλον γελοία τους φαίνονται παρά κουλ. Άρα μήπως η μόδα είναι εμπόδιο στις σχέσεις? Είναι σοβαρός ο προβληματισμός μου, δεν είναι επιπόλαιος. Και το ξέρω σίγουρα πως αν δεν λειτουργεί αρνητικά, σίγουρα δεν λειτουργεί θετικά, αδιάφορα μπορεί.
Η αδερφή μου μου το επαναλαμβάνει συχνά "Τι τις αγοράζεις αυτές τις στολές παιδάκι μου, κανένας δεν τις προσέχει." Κι εγώ από συνήθεια έμαθα και παπαγαλίζω ένα "Σιγά, για μένα ντύνομαι, για τους άντρες γδύνομαι." Βλακείες ξέρετε, από αυτές που παρηγορούμαι μόνη μου, γιατί πολύ θα ήθελα να άρεσα σε κάποιον, [όχι στον συγχωριανό μου τον φόκλιφ, ούτε στον Χάσσαν τον Αιγύπτιο, ούτε στον πρώην μου τον παντρεμένο -που σηκώνει ανάρτηση, αλλά έχει χάρη που είμαι καλός άνθρωπος-, ούτε σε αυτόν που μου προξενεύει η Ντίνα (αυτοί οι 4 είναι οι κατακτήσεις μου)-] άλλον, πολύ συγκεκριμένον άλλον, αλλά τι να κάνεις.. πόσες παρακλήσεις πια, κοψομεσιάστηκα η φασιονίτσα.
Τέλος πάντων, το χω παράπονο, γιατί αγαπώ τη μόδα. Όχι αυτό το πράμα που ντύνονται όλοι το ίδιο. Αλλά αυτό που έχει φαντασία και αρχιτεκτονική. Κι όσο κι αν λένε, εγώ θα συνεχίσω να κυκλοφορώ με τους φιόγκους στο κεφάλι και δε με νοιάζει τίποτα.
Δε μου δίνεις που δε μου δίνεις σεξ βρε παλιοκοινωνία, αν δε μου δίνεις και μόδα εγώ πώς θα επιβιώσω?
