Τρίτη 3 Μαΐου 2011

"Και τα νταούλια να παίζουν Γιες"

Αυτές τις μέρες δούλεψα τόσο όσο ποτέ άλλοτε στη ζωή μου. Χτύπησα κάτι 15ωρα ασταμάτητα που σήμερα δε μπορούσα -πραγματικά μου ήταν α δύ να το- να κουνηθώ από το κρεβάτι. Τα αυτιά και η μύτη  έκλεισαν, τα μάτια είναι  υγρά, τα κόκκαλα δεν κινούνται και το κεφάλι πρέπει να ζυγίζει 300 κιλά. Σκέψου πως λυπούμαι με. Δε μου ξανάτυχε να λυπούμαι τον εαυτό μου. Είμαι κρίμα. Μαζί με τη φριχτή διαπίστωση που έκανα τις τελευταίες μέρες στη δουλειά, είμαι ακόμα πιο κρίμα. Ο κόσμος είναι ζευγάρια. Ναι. Τα έβλεπα να περνούν από μπροστά μου, ζευγάρια, ζευγάρια, ζευγάρια, ζευγάρια. Πολλά ζευγάρια. Νεαρά ζευγάρια, μεγάλα ζευγάρια, όμορφα ζευγάρια, άσχημα ζευγάρια, ταιριαστά ζευγάρια, αταίριαστα ζευγάρια. Κι εγώ καθόμουν μόνη μου. Τα έβλεπα να πηγαίνουν πάνω κάτω, πάνω κάτω, πάνω κάτω. Πολλή ευτυχία. Ετρόμαξα πραγματικά. Νομίζω πρώτη φορά. Αφού επήρα τηλέφωνο την Αιμιλία "Αιμιλιάααααα ο κόσμος είναι ζευγάρια!!! Το κατάλαβες αυτό??!!". Μου απάντησε ένα σκέτο "Υγεία". Ναι, ναι ψέλλισα μα σκέφτηκα πως εγώ είναι σύντροφο που θέλω και την επόμενη μέρα, έτσι για να μάθω, δεν έχω ούτε σύντροφο ούτε υγεία!

Αυτές τις μέρες λοιπόν που εδούλευα μέσα στον κόσμο αλλά μόνη μου, βρήκα το χρόνο να σκεφτώ πολύ. Χωρίς βέβαια να καταφέρω να βρω μια άκρη ή να βάλω τα πράγματα σε μια σειρά για να καταλάβω τι γίνεται.Μα εσκέφτηκα πολύ. Κοίτα πως πάει το πράμα. Ένα παράδειγμα και ένα γεγονός. Την Παρασκευή στη δουλειά καθίσαμε με τις 2 μου συναδέρφισσες να δούμε το γάμο του Γουίλιαμ. Και σχολίασα κι εγώ αυτό που το χει πει και ο κώλος μου αυτές τις μέρες, "Ξέρεις Ρούλα με τον Γουίλιαμ εγεννηθήκαμε την ίδια μέρα, ίδιο μήνα, ίδια χρονιά" "Κόρη! Μα είσαι 30 χρονών και δεν επαντρεύτηκες ακόμα?! Τέλειωνε! Κάνε κάτι!" Εχαμήλωσα κι εγώ τα μάτια, είπα πως δεν έχουμε κλείσει τα 29, ούτε που έδωσε σημασία, μου είπε για τα χρόνια που πάνε κα πρέπει να τελειώνω. Και το γεγονός. Νοιώθω πως η μάνα μου μισά με, εντάξει μπορεί να μην είναι αυτό το συναίσθημα αλλά δεν ξέρω πως αλλιώς να το πω, που δεν έχω παντρευτεί ακόμα ή που δεν έχω μια σχέση που θα μπορούσε να οδηγήσει προς τα εκεί τέλος πάντων. Δε μου το αναφέρει όπως κάνει μια φυσιολογική μάνα, φωνάζει μου , καταλαβαίνεις, κατεβάζει τα μούτρα της και μου συμπεριφέρεται άσχημα κι. ο,τι συζήτηση και να ανοίξεις, ό,τι άσχετο και να αναφέρεις όλα οδηγούν εκεί, όλα όμως. Για όλα φταίει που δεν έχω εγώ παντρευτεί. Δεν ξέρω αν το ξέρεις αλλά και για την καταστροφή του περιβάλλοντος φταίω που δεν έχω παντρευτεί. Σίγουρα η μάνα μου μπορεί να στο αποδείξει.

Εγώ που λες δεν ονειρεύτηκα ποτέ γάμους και παιδιά. Δεν ξέρω γιατί, ούτε νυφικά σαν παιδάκι, ούτε άμαξες, ουτε κολοκύθες. Ονειρευόμουν πάντα να είχα έναν καλό σύντροφο και μια καλή δουλειά. που κανένα βέβαια από τα δυο δεν έχω, αλλά αυτά τέλος πάντως ήταν τα όνειρά μου. Και τώρα στα σχεδόν 29 μου πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται πως πρέπει, (πρέπει?!) να παντρευτώ. Ξέρεις πως μια μέρα επήγα στο υπουργείο και ερώτησε με ένας ηλίθιος αν είμαι παντρεμένη και όταν είπα πως είμαι ελεύθερη γυρίζει και μου λέει "Γιατί, δε σε θέλουν?"! 

Κι έτσι εσυγχίσαν με. Τα πρέπει και τα θέλω. Γι αυτό νομίζω και δεν κάνω σχέσεις πια. Νομίζω πως δεν έχω την χαλαρότητα του ας δοκιμάσουμε κι αν μας βγει. Νοιώθω πως δεν έχω το χρόνο γι αυτό. Πρέπει (πρέπει?!) να είμαι 1000 τοις εκατό σίγουρη πως είναι αυτός ο ένας. Και πως θα το καταλάβω αν είναι αυτός ο ένας. Εννοώ γιατί να είναι αυτός και να μην είναι ο παραδίπλα. Γιατί να είναι αυτός που ήρθε και μου έδωσε την κάρτα του να πάμε για ποτό την Κυριακή και να μην είναι εκείνος που με έβλεπε το Σάββατο. Πώς να στο εξηγήσω, μου φαίνονται όλοι το ίδιο, αν ήθελα σχέση για τη σχέση δε θα ήμουν μόνη μου, αλλά δεν πρέπει να είναι κάτι ξεχωριστό, δεν πρέπει να είναι μαγικό? Υπάρχουν μαγικά και αν δεν υπάρχουν? Αν δεν υπάρξει ποτέ για μένα? Δεν ξέρω.. Και να σου πω και την αλήθεια αυτή τη στιγμή δε με νοιάζει κιόλας, έχω ένα κεφάλι που ζυγίζει 500 κιλά -είναι πιο βαρύ από πριν-, θα πιω ακόμα 2 νουροφεν να δούμε τι θα γίνει.

 

23 σχόλια:

ρίτσα είπε...

Μανα μου κόρη, καταλάω σε ειλικρινά

φταις που δε φέρνεις τη χαρά στις ζωές των άλλων

είναι και αυτά τα 30 που κοντεύουν

είναι και η αποτυχία που δε τη σηκώνουμε πια

τι να πω
περαστικά

UrbanTulip είπε...

Σαν να διαβάζω δικά μου κείμενα...
Λοιπόν Homo σε είχα για πιο cool. :)

1. To 28-29 δεν ειναι δα και τοσο τραγικη ηλικία. Ούτε το 33 το δικό μου. Το "είσαι 30 και δεν παντρεύτηκες" είναι "ΧΩΡΚΑΤΙΚΟΝ" να πεις στις συναδέλφους σου. και να τους πεις οτι το είπα εγώ.

2. Τα πρέπει από τα θέλω διαχωρίζονται πολύ εύκολα. Αγάπη μου καλή, θέλουμε ότι μας κάνει κλικ. ΠΡΕΠΕΙ να κάνουμε κάτι με κάποιο, είναι μια μαλακία και μισή. Εσύ τι θες;

3. Δεν είσαι η μάνα σου, δεν είσαι οι φίλες σου. Είσαι εσύ.

χχ

Πρασινάδα είπε...

Τζαι εγώ στην ίδια περίπου θέση με σένα, με την μόνη διφορά ότι είμαι λίες μέρες πιο μεγάλη που σένα τζαι τον Γουίλλιαμ τζαι ότι η μάμα μου παίρνει πιο χαλαρά το θέμα.
Πάντού όντως ζευγάρια, έμεινα σχεδόν η μόνη σινγκλ της παρέας. Μερικά ζευγάρια τα βλέπω τζαι σκέφτουμε αχ τι καλά τζαι άλλα "πτου πτου μακριά που μας". Είναι, πιστεύω, όλα θέμα τάιμινγκ τζαι μιας καλής χημείας με κάποιο. Θέλω να είμαι αισιόδοξη ότι κάποια μέρα θα συμβει.

Takis X είπε...

Αντε καλέ. Οι νέοι παντρεμένοι είναι οι ανυπαντροι. Και που, και πως ,δηλαδή?

Κι αμα παντρευτείς και χωρίσεις ,το τραυμά αυτό πως θα τ`αντεξεις ,που είσαι ευθραστη σαν το κλαρακι/


Λεω εγω τώρα (Η κίχλι θα πει τα περισσότερα ως εμπειρη επι του θέματος)

Πάντως ετσί και συμβεί το μοιραίο ,θέλω να αποσταλεί μεσω του μπλογκ η φεγγαρομπουμπουνιερα. Θα περιμένω.

Joy Tears είπε...

Τούτο που λαλεί η Ρίτσα, έσιει πολλή βάση. "Φταίμε που δεν φέρνουμε τη χαρά στις ζωές των άλλων". Ξέρω τζιαι εγώ πώς είναι να νιώθεις τέτοιο βάρος (αν και τωρά βιώνω το αντίθετο) και ξέρω ότι εν μπορείς να κάμεις τίποτε για να το αλλάξεις. Ο άντρας έννεν γουρούνι στο σακί να τον δκιαλέξεις με κλειστά μάθκια. Οι έρωτες θέλουν τζιαι την μαγεία τους. Τζιαι εξακολουθώ να πιστεύκω πως θα σου τύχει τζιαμέ που εν το περιμένεις.
Απλώς εν πράματα που εν μπορείς να τα ελέγξεις.

The Passenger είπε...

Μα νομίζεις οι παραπάνω μανάδες στη Κύπρο εν φυσιολογικές; Μάλλον it's the other way around

Ε καλά, το 1000% εν νάκκο υπερβολικό. Μείνε κάπου στα 75% εν καλό ποσοστό.

Ε καλά, τους singles εν τζιαι να τους δεις έξω να περπατούν, χώνουνται ή εν κάπου τζιαι κλαίσειν

:)

Ανώνυμος είπε...

Ρε, εγώ τον δικό μου τον γνώρισα στο φούρνο της γειτονιάς και μετά από μια σειρά από απίθανες συμπτώσεις, σε διάστημα ενός 6μήνου έγινε το κλικ στο πιο άσχετο/ανυποψίαστο μέρος. Μην τα πολυλογώ, συμφωνώ με Joy Tears, έρχεται από εκεί που δεν το περιμένεις.
Κατά τα άλλα, καταλαβαίνω πώς νιώθεις, άμα δεν "ικανοποιείς" τις προτεραιότητες των άλλων. Αυτό όμως θα το ζεις συνέχεια, ασχέτως σχέσης, οπότε φρόντισε να βρεις τρόπο να το διαχειρίζεσαι όσο είσαι μιτσιά ακόμα (ναι, είσαι μιτσιά!!), πρώτα μέσα σου κι έπειτα με τον περίγυρο. ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΑΦΟΡΑ ή τους αφορά ΕΦΟΣΟΝ ΤΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΤΟΥΣ ΕΚΦΡΑΖΕΤΑΙ ΩΣ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ σε κάθε φάση.

Aurora είπε...

Με αυτό το «Γιατί, εν σε θέλουν;» είχα παρόμοια εμπειρία σε δημόσια υπηρεσία, τηλεφωνικώς όμως!
Νομίζω η ατάκα που πρέπει όλες να έχουμε έτοιμη σε τέτοιες περιπτώσεις είναι το πολύ απλό, αμιγώς κυπριακό, εξαιρετικά χωρκάτικο ως γενική συμπεριφορά και απολύτως συμβατό με τις δικές τους αντιδράσεις: «Λάμνε ΄ύρευκε».

Ανώνυμος είπε...

@Aurora
Ή ρωτάς το εξής απλό (επίσης αμιγώς κυπριακό): "έκλασες;"
Θα σου απαντήσει (πειραγμένος και σαστισμένος) "ΟΙ!"
Οπόταν προχωράς στην επόμενη (και τελευταία) ερώτηση: "έτσι βρωμάς πάντα;"

@homo
Μην ασχολείσαι βρε!
Αναρωτήσου απλά αν όοοοοολα αυτά τα ζευγάρια που ακολούθησαν πιστά τα ΠΡΕΠΕΙ είναι στ' αλήθεια πιο ευτυχισμένα/τυχερά από σένα.
Αυτά τα πράγματα δεν τα προγραμματίζεις. Θα σου έρθει από κει που δεν το περιμένεις, believe me!
Άστους να λένε. Έτσι πάει το πράμα. Κι άμα κάνεις αυτό που ΠΡΕΠΕΙ και γίνεις ζευγάρι πάλι δεν θα είσαι αρκετά ΣΩΣΤΗ για όλους. Θα ΠΡΕΠΕΙ γρήγορα-γρήγορα να κάνεις παιδί γιατί περνάν τα χρόνια και πάει λέγοντας το πράμα...

Neerie είπε...

όι όι, να φκαίννετε στην αντεπίθεση, να τους σοκάρετε να σιωπούν, εγώ όποτε πάω σε γάμους τζαι ρωτούν με γιατί εν παντρεύκουμαι τζαι πότε πλέον εχρησιμοποιούσα ατάκες του στυλ: "εν δέχεται ο Μεχμέτ να παντρευτούμε σε εκκλησία", "να ρωτήσω την Τζέσικα μου τζαι να σας πω..."

προφανώς εν οι άλλοι που έχουν το πρόβλημα, μεν το κάμνεις δικό σου dear, εν τους ππέφτει λόος

είσαι ελεύθερη τζι ωραία τζαι έτσι να νιώθεις τζαι να δείχνεις! τζαι εννοείται δεν είσαι μεγάλη, είσαι στην καλλύττερη ηλικία, άκου με τζι εμένα που είμαι τσας πιο μεγάλη

τζι έννα σου φανιστεί μια μέρα κάποιος που εν θα τον υπολογίζεις στην αρχή... εν τούτα τα ωραία

καλοκαιράκι around the corner... ;)

homo anisorropus είπε...

Ρίτσα: Ευχαριστώ για τα περαστικά :)
Δεν είναι πως δεν σηκώνω την αποτυχία, εξάλλου την συνήθισα, όμως δεν πίστευα ποτέ πως θα με απασχολούσε τέτοιο θέμα. Μου φαίνεται περίεργο.

Urban tulip: Όσο cool και να είσαι, πε πε επηρεάζεσαι, πόση πίεση να αντέξει κανείς, με το ζόρι σε αγχώνουν. Και με κούρασε αφάνταστα πολύ η συμπεριφορά τους, ξέρεις μετά από πόσους καυγάδες εσκέφτηκα να παντρευτώ όποιον βρω μπροστά μου απλά για να σιωπήσουν, τόσο πολύ δεν αντέχω.

Prasinada: Κι εγώ θέλω να είμαι αισιόδοξη αν και ως άνθρωπος δεν το έχω, πάω να σκεφτώ, θα έρθει και μόλις το δω θα το καταλάβω και μετά σκέφτομαι τη γειτόνισσα μου τη Στέλλα που είναι 65 χρονών και ποτέ της δεν είχε σύντροφο και δεν ήταν επιλογή της. Ξέρω κι εγώ; :)

homo anisorropus είπε...

Takis X: Αγαπημένε μου! Άκου ευθραυστη σαν το κλαράλι :)))) Τι μπουμπουνίερα λες εσύ? Πρόσκληση ως επίτιμος καλεσμένος θα έχεις.

Joy Tears: Είναι πολύ άδικο να γεμίζεις με ενοχές την ζωή των άλλων επειδή τα πράγματα δεν γίνονται όπως τα θέλεις. Της μάμας μου είπαν της οι γιατροί να σταματήσει από τη δουλειά γιατί είναι επικίνδυνο. Πάντα λέει να παντρέψω τις κορούες και να σταματήσω. Αν ό μη γένοιτο γίνει κάτι ποιός θα φταίει? Ποιόν φορτώνεις με τόσο βάρος!

The Passenger: :) Μου φαίνεται είναι με κανένα 50% που θα συμβιβαστώ τελικά.

homo anisorropus είπε...

korrina: Μ' αρέσει να ακούω πως αυτά δεν συμβαίνουν μόνο στις ταινίες :) Και συμφωνώ πως πρέπει να μάθω να το διαχειρίζομαι, προς το παρόν με τους δικούς μου νευριάζω και φωνάζω με τους ξένους ντρέπομαι και σιωπώ.

Aurora: :) Εν μπορώ να πω έτσι πράμα, εννοείται πως το αξίζουν, αλλά άτε. Μα είναι κουβέντα να την πεις σε μια κορούα τούτη??!!!

homo anisorropus είπε...

Invictus: Ξέρω το πως δεν είναι όλοι ευτυχισμένοι και τυχεροί γι΄αυτό κι εγώ θέλω να είμαι σίγουρη, είναι οι άλλοι που δεν μπορούν να το καταλάβουν. Πρέπει να μάθω να μην δίνω σημασία.

Neerie: :) Εγώ έτσι απαντήσεις δε μπορώ να δώσω. Παλαβώνω και σιωπώ. Πρέπει να κάμω καμιά πρόβα :)

Ουφ! είπε...

αν σε καθησυχάζει αυτό που θα πω, μετά τα 30 δεν θα σου αναφέρει κανένας τη λέξη "γάμος" γιατί θα πιστεύουν ότι "επήεν πκιον"

...το σόι μου τουλάχιστον αυτό έκανε... ακόμα και σε γάμο στις χαιρετούρες δεν άκουσα το κλασικό "και στα δικά σου"...

και ήβρα την ησυχία μου!!!!!!

:-)

βλακείες το να παντρευτείς με κάποιον απλά για να παντρευτείς! αν είναι κανένας μαλάκας εν η μάνα σου που θα τον ανέχεται ή εσύ;!

Ανώνυμος είπε...

Επειδή κι εμείς οι "δεσμευμένοι" περνάμε τα δικά μας υπαρξιακά (είναι φορές που νοσταλγώ έντονα την εργένική μου ζωή) (ποτέ δεν ευχαριστιόμαστε οι άνθρωποι) με ανέβασε αρκετά η απάντησή σου στο σχόλιό μου... να'σαι καλά...

Ανώνυμος είπε...

Κορού μεν απελπίζεσε. Φιλοσόφησε καλύτερα το θέμα. Δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει και παντρεμένη με τον άντρα της ζωής σου να ήσουνα, τα χειρότερα και τα καλύτερα είναι πιθανά, γι' αυτό σταμάτα να λυπάσαι τον εαυτό σου και ζήσε όσο το δυνατό καλύτερα γίνεται. Πράγματι η κοινωνία μας είναι δομημένη στην δυάδα ή καλύτερα στην οικογένεια και με αυτό θα πρέπει να πορευτούμε, εκτός και κάποιος έχει τα αρχίδια να χαράξει διαφορετική πορεία. Και σε όποιους χωρκατοκυπραίους σε προσβάλλουν έχε έτοιμη μια απάντηση να μεν νιώθεις βλάκας. π.χ. ε ναι ο καθένας με την τύχη του. Τελευταίο, αν εγώ άκουγα την μάνα μου θα είχα αυτοκτονήσει καιρό τώρα, μεν της διάς σημασία και ζήσε τη ζωή σου καλά.

the BluElephant είπε...

μπι χαπι ορε!!!

το τι θα το βρεις στην πορεια....

και εισαι μικρο ακομα!!!!!!

Ανώνυμος είπε...

Πολύ όμορφο το κείμενο σου.

Mana είπε...

Φεγγαροντυμένη παντρεύτηκα στα περίμενε να μετρήσω στα 31, η κολλητή στα 34 και η αλλη κολλητή του χρόνου στα 37. τα 30 δεν σημαίνουν τίποτε.

Aurangel είπε...

Υπέροχο ιστολόγιο.
Την καλημέρα μου.

Ανώνυμος είπε...

ξέρεις πόσο καιρό θέλω να γράψω εδώ? απο τότε που το έγραψες αλλά τί να γράψω που να μην ακουστεί κοινότοπο.

λοιπον το βασικό,είσαι μικρή κι ό,τι θέλουν ας λένε. ασε μας που θα γίνει κι άγχος.

έπειτα..δίκιο έχεις βέβαια. κι εγώ παλια γάμους και νυφικά όχι να τα φανταστώ,μα που τα κορόιδευα,και ξέρεις φυσικά πως ό,τι κοροιδεύεις αργά η γρήγορα το λούζεσαι. μα δεν είναι το σημαντικό ο γάμος και το ξέρεις- ένας σύντροφος,συντροφος σωστος,ναι. αλλά αυτό δεν επιβάλλεται,έρχεται,τυχαίνει. θα έρθει λοιπόν.

τα καλύτερα σου εύχομαι φεγγαροντυμένη μου.

ΕΙΡΗΝΗ είπε...

Και πες μου τι κατάλαβες....πες μου τι...
Μελαγχόλισες, στεναχωρήθηκες... και τούμπαλιν!
Όλα αυτά που βλέπεις γύρω σου είναι μια φούσκα!Μια τεράστια φούσκα και το ξέρεις πολύ καλά...Όλοι μας το ξέρουμε...
Και;;;;αυτό είναι που ψάχνεις κι εσύ;Να γίνεις ένα μέρος μιας φούσκας;;
Δεν θα σου πω ότι είσαι μικρή κι μην ανησυχείς...
Μόνη σου πρέπει να το ξεπεράσεις αυτό...(γι'αυτό ναι! έφτασες τα 30!!!)
Το να είσαι 29 κι ανύπαντρη είναι γαμώ γιατί δεν παντρεύτηκες κάποιον μόνο και μόνο...

Όταν νοιώθεις το κεφάλι σου 300 κιλά μην αφήνεις κ την ενέργεια σου να γίνει τόσο....
Άνοιξε την τηλεόραση σου κ σκέψου ότι ΕΣΥ και μόνο εσύ φτιάχνεις τη ζωή σου....
και γουστάρεις!!!!
Ναι.......γουστάρεις που δεν συμβιβάστηκες με αυτόν το τόσο ψεύτικο θεατράκι που ζούμε...
Μην τρελαίνεσαι....