Από το δωμάτιο στην κουζίνα κι από την κουζίνα στη βεράντα. Ξυπόλητη. Δεκαπενταύγουστος. Τα μάρμαρα καίνε. Έχω ξεμείνει στο χωρίο. Κι ο σκύλος με τρέχει από πίσω. Από το δωμάτιο στην κουζίνα κι από την κουζίνα στη βεράντα. Έχω κάνει πεντικιούρ κι έχω βάλει μάσκα ευκαλύπτου στο πρόσωπο. Μαγείρεψα κι έπλυνα. Διάβασα όλο το Όμικρον του Σεπτέμβρη. Δεν αντάλλαξα κουβέντα με κανένα. Δεκαπενταύγουστος. Έφυγαν όλοι διακοπές κι έμεινα μόνη στο χωριό.
Ανοίγω παντζούρια και μια καυτή αύρα μπαίνει στο δωμάτιο, το δωμάτιο που ώρες πάγωνα. Σκέφτομαι πως δεν έχω λεφτά ούτε για να πεταχτώ στο περίπτερο. Και σκέφτομαι ξανά πως την ζωή δεν είναι έτσι που την ονειρεύτηκα. Μα σκέφτομαι πάλι πως δεν πειράζει. Γιατί σκέφτομαι πως θεωρητικά βρήκα λύση. Η λύση είναι κι ο στόχος που πρέπει να επιτευχθεί. Ξαναδιαβάζω την πρόταση. Αυτό είναι και το λάθος μου, χρησιμοποιώ παθητικούς χρόνους λες και φοβάμαι την ενέργεια. Δεν είναι μόνος του ο στόχος να επιτευχθεί. Εγώ πρέπει να τον επιτύχω. Οι σφυγμοί μου ανεβαίνουν, σήμερα θα εξατμιστώ.
Βγήκα να ποτίσω το χωράφι. Μάζεψα σύκα. Τα βράδια στ΄ αλήθεια δεν μπορώ να κοιμηθώ. Ξαπλώνω μπρούμυτα κι ακούω την καρδιά μου να χτυπά. Το κρεβάτι τρίζει στον ρυθμό της. Με έχει ξετρελάνει αυτή η απόφαση.
Νιώθω παράταιρη. Με το λουλουδάτο φόρεμα και το καρπουζί χρώμα στα νύχια να ποτίζω πιπεριές και ντοματιές.
Του έστειλα ευχές με μήνυμα. Γέμισα λάσπες. Γυρνώ το λάστιχο πάνω μου, μύρισε χώμα. Απάντηση. Αγάπη μου.. Νευριάζω. Δεν είμαι αγάπη κανενός. Ποτέ δεν ήμουν. Κι ούτε που με νοιάζει. Δεν συμπεριέλαβα κανέναν στο πρόγραμμα.
Νιώθω παράταιρη. Με το λουλουδάτο φόρεμα και το καρπουζί χρώμα στα νύχια να ποτίζω πιπεριές και ντοματιές.
Του έστειλα ευχές με μήνυμα. Γέμισα λάσπες. Γυρνώ το λάστιχο πάνω μου, μύρισε χώμα. Απάντηση. Αγάπη μου.. Νευριάζω. Δεν είμαι αγάπη κανενός. Ποτέ δεν ήμουν. Κι ούτε που με νοιάζει. Δεν συμπεριέλαβα κανέναν στο πρόγραμμα.
Δεκαπενταύγουστος, έχει νυχτώσει κι είναι ωραία. Αν δεν με τσιμπούσαν και τα κουνούπια θα ταν πιο ωραία. Δεν έχω κάτι για να περάσω το βράδυ κι έλεγα να γράφω ώσπου να με πονέσουν τα δάχτυλα. Μα μ' έχουν κατατσιμπήσει τα κουνούπια. Σταματώ για να ξυστώ.
11 σχόλια:
αγαπη του φαει ενα κοματι καρπουζι κρυο και κοιτα το νεο φεγγαρι ποσο δυνατο ειναι
Λατρεύω τον τρόπο που γράφεις!!! Κυλάει..
Δεν έχω κάτι άλλο να πω..Μόνο ότι ελπίζουμε πάντα πως τα καλύτερα έπονται..
Όμορφο τραγούδι, όμορφη ταινία. Λατρεύω τα σύκα, έφυγε σχεδόν και αυτός ο 15αύγουστος.
θα συμφωνήσω με τον/την Stinkfist.
Ο λόγος κυλάει τόσο όμορφα και μεταλλάσσεται ομαλά, χωρίς να το καταλάβει κανείς, από μικρό ρυάκι σε βουτιά με μια ανάσα σε σκοτεινή θάλασσα.
Βέβαια όλα αυτά δεν θα είχαν νόημα αν δεν ήταν ντυμένα με λόγια που φαίνεται να βγαίνουν κατευθείαν από τη καρδιά χωρίς κανένα φιλτράρισμα.
Άψογή, μπράβο. Πρόσεχε μόνο να μεν θκιώξεις που κοντά σου τους δικούς σου άνθρωπους σε δύσκολες ώρες. Συνήθως ξεσπούμε στους δικούς μας άνθρωπους γιατί νοιώθουμε άνετα να νευριάσουμε και να ξεφύγουμε μπροστά τους.
καλό είναι να βάζουμε στόχους... και να προσπαθούμε για αυτούς!
άσχετη παράνοια: αυτή τη στιγμή ακούω μια ροκ εκπομπή και παίζει "κάτω απ΄το πουκαμισό μου"... σε σκυλοροκ εκτέλεση.... ούφφφφφφφου!!!!!!!!
Εγώ που γιόρταζα κιόλας χάλια πέρασα εκείνη τη μέρα...
αστα να πάνε.
Φιλάκια καλή μου και κουράγιο, μπορεί τα κουνούπια να τσιμπάνε, μπορεί τα λόγια να νευριάζουν... τουλάχιστον τα γράφεις και τα βγάζεις από μέσα σου!
Πέρασα κι εγώ κάποτε έτσι ένα καλοκαιράκι. Στο χωριό μου μόνος με τουσ παπούδες να θέλουν να μου μάθουν ν' αρμέγω αγελαδίτσες και να βόσκω προβατάκια!
Εμπειρίες, έστω και δυσάρεστες...
να'μασταν μαζί να μαζεύαμε σύκα...
Αν δεν εγραφα θα ρχομουνα.Καλεσε με ομως και θα ρθω.
Α και το τραγούδι πολύ ωραίο ,αλλα μάνα μου αστο καλύτερα..Γι αυτό μου πέφτεις συνεχώς.Απο αυτά τα ασματα του χαμού.
Δημοσίευση σχολίου