Τεντωμένο σχοινί

Το μαγαζί το κλείσαμε όπως καταλάβατε λόγω απόγνωσης. Κλειδωθήκαμε στο σπίτι μέρες, κλάψαμε τη μοίρα μας, κάναμε πλούσιο το ντιβιντά της γειτονιάς, είδαμε ότι είχε το κατάστημα σε δράμα, σπαράξαμε από τη συμπόνια για τα κακά που περνούσαν οι σταρ, τραγουδήσαμε με όλη τη δύναμη της φωνής μας ψυχοπονιάρικα τραγούδια, χτυπήσαμε το κεφάλι μας στον τοίχο, αναρωτηθήκαμε τι αμαρτίες πληρώνουμε, απορήσαμε γιατί όλων ο τροχός γυρίζει κι εμάς έμεινε με σκασμένο λάστιχο να μας πατά, είδαμε κι απoείδαμε κι είπαμε να σηκωθούμε. 

Δεν είναι ξέρεις να σε βοηθήσει άλλος να σηκωθείς. Ή που θα πάρεις την απόφαση εσύ, θα βρεις τη δύναμη, δεν ξέρω κι εγώ από πού και θα πεις ξαναπροσπαθούμε. Και ξαναπροσπαθούμε. Απλά είναι τόσες οι φορές πια, που ξαναπροσπαθείς χωρίς όμως στην πραγματικότητα να ελπίζεις. Συνήθισες κιόλας την αποτυχία κι η επιτυχία σου ναι ξένη. Είσαι σχεδόν σίγουρος πως απλά θα κάνεις μια μικρή απόσταση σερνόμενος προτού ξανά να πέσεις. Αλλά και τι να κάνεις, να τα παρατήσεις δε σου πάει κι έτσι να μας ξανά στον αγώνα.

Μα να σου πω και την αλήθεια. Άμα βλέπεις πως το πράμα είναι αδιέξοδο, άλλαξε και στόχους. Άλλαξε προσανατολισμό. Αυτό πήρα απόφαση να κάνω. Τα σχεδίασα όλα ξανά από την αρχή, έβγαλα πρόγραμμα και θα το ακολουθήσω. Μα στο λέω. Αν δεν πετύχει πάλι, θα κρεμαστώ. Μετά να ξέρεις να πάρεις το φίλο μου το Χρήστο να με ξεκρεμάσει. Το χει ξανακάνει. Ξέρει.