Ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος

Μ' αρέσουν οι παράξενοι άνθρωποι. Τους βρίσκω εξαιρετικά γοητευτικούς. Αυτούς που μιλούν λίγο κι έχουν αυτό το βλέμμα που σε ξεγυμνώνει. Αυτούς που είναι τόσο κλειστοί και δεν καταλαβαίνεις ποτέ τι σκέφτονται. Σπάνιοι άνθρωποι.

Τέτοιος ήταν κι αυτός. Συν ότι ήταν και όμορφος. Κοινή παραδοχή. Κι αυτό με παλάβωσε. 

-Είσαι μυστήριος του έλεγα. -Είμαι. Παραδεχόταν. -Και όμορφος. -Είμαι. Και χαμογελούσε.

Στην πρώτη συνάντηση μιλούσα μόνο εγώ. Σκέψου μόνο πως εγώ στη ζωή μου δε μιλώ. Καλά για να εκφράσω συναισθήματα ούτε λόγος. Μα κάποιος έπρεπε να έλεγε κάτι αν δε θέλαμε να την βγάζαμε στα μουγκά. Αυτός άπλωσε στην καρέκλα και με κάρφωσε στα μάτια. Με αναίδεια. Κι εγώ πάλι παλαβωμένη, κοίταζα δεξιά και αριστερά κι έλεγα αερολογίες μήπως σπάσω τους πάγους.

-Γιατί κοιτάς αλλού? ρώτησε με θράσος, επιβεβαιώνοντας την υποψία που είχα πως μόνη μου μιλούσα και μόνη μου τα άκουγα. -Δεν κοιτώ αλλού. -Κοιτάς αλλού! Σε κοιτώ στα μάτια κι εσύ κοιτάς αλλού. -Απλά νοιώθω αμήχανα. -Απλά δεν το αντέχεις!

Έτσι μιλούσε. Κοφτά. Δεν έλεγε ποτέ τίποτα παραπάνω. Δεν έλεγε ποτέ τίποτα κατακρίβεια.

Και ρωτούσαν όλοι κι εγώ δεν είχα απαντήσεις. Πώς γίνεται να μην ξέρεις τι συμβαίνει. Δεν καταλαβαίνω. Σοβαρά. Δε μιλά κι εγώ δεν μπορώ να καταλάβω. Και τα ελάχιστα που λέει αμφισβητώ αν είναι αλήθεια. Και τότε τι κάνεις μαζί του? Δεν ξέρω. Ξέρω μόνο πως άμα τον ακούω πεταρίζω σαν παιδάκι κι άμα μου λέει να βρεθούμε τα παρατάω όλα, μα όλα και τρέχω σαν την τρελή κι άμα είμαι μαζί του ξέρω πως θέλω να είμαι εκεί και πουθενά αλλού.

Κανείς δεν είναι πρόθυμος να καταλάβει. Κι ακολουθεί το κήρυγμα. Και δεν έχει μέλλον και δεν έχεις να κερδίσεις τίποτα και χάνεις χρόνο από τη ζωή σου για επιπολαιότητες και δεν αντιλαμβάνεσαι πως απλά παίζει και πόσο τους απογοήτευσα και δεν το περίμεναν ποτέ από μένα και και και... 

Και η ειρωνεία. Η μόνη που δεν είπε τίποτα κι απλά χαμογέλασε συγκαταβατικά ήταν η ξαδέρφη μου, που πέρσι έκανε τα ίδια κι εγώ απλά παπαγάλιζα το πιο πάνω κήρυγμα αρνούμενη να αποδεχτώ την παρόμοια κατάσταση.

Θεέ μου. Ό,τι κορόιδεψα σε αυτή την ζωή το λούστηκα. Θεαματικά.

Την περασμένη βδομάδα πήγα σπίτι του.  Δεν ήταν η πρώτη φορά, αλλά πρώτη φορά παρατήρησα τα βιβλία στην βιβλιοθήκη του. Ήταν όλα ψυχιατρικής. Ήταν κι ένα του Μικελλίδη. -Διαβάζεις Μικελλίδη? Ρώτησα. -Είναι τέλειος ο Μικελλίδης είπε. -Ναι είναι τέλειος συμφώνησα, μόνο που νομίζει πως τα χάπια είναι κουφετούες. -Μα είναι για να μας κάνουν καλά..

Αργότερα. Ψάχνοντας μια πετσέτα ανοίγω ένα συρτάρι κι ανάμεσα στις στοίβες των πετσετών αντίκρισα.. κρυμμένο ένα... τσεκούρι. Νομίζω δεν έχω τρομάξει περισσότερο στη ζωή μου. Δεν είπα τίποτα.

Μπήκα στο μπάνιο και το μυαλό μου έπαιζε εκείνη την σκηνή από το Ψυχώ που έκανε μια γυναίκα μπάνιο και της επιτέθηκε μια φιγούρα με μαχαίρι, αλλά αντί για μαχαίρι έβλεπα τσεκούρι.

Τρόμαξα. Τα συνέδεα όλα και τρόμαζα ακόμα περισσότερο. Γιατί ήταν κι άλλα. Γιατί είναι πάντα κι άλλα κι όλα μπροστά στα μάτια μου κι εγώ δεν τα βλέπω. Γιατί δεν τα βλέπω? Και πάντα με απογοητεύω. Ποτέ οι άλλοι. Εγώ.

Πήγα βρήκα τις φιλενάδες μου έξω. Χάπια και κρυμμένο τσεκούρι.. Φέρνουν σφηνάκια. Στο τρίτο έγινα ντέφι. Τρεις ήταν και οι πρώην (ραντεβού μη φανταστείς κάτι παραπάνω) που ήταν εκεί με τα κορίτσια τους όλο γλύκες εκείνο το βράδυ.  Μου κάνετε πλάκα έτσι? Κατέβασα κι άλλα σφηνάκια.

Μέχρι τις δύο το πρωί είχα γελάσει τόσο πολύ και χορέψει τόσο πολύ που ένιωθα πραγματικά ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου.