Σάββατο 25 Ιουλίου 2009

"Πάντα υπάρχει ο κίνδυνος, μια χούφτα οδύνης.."

Είχα βγει απο το σώμα μου κι έβλεπα τα κομμάτια μου στο έδαφος. Δεν είμαι απλά κομμάτια. θρύψαλα έχω γίνει. Σκόνη. Και το ξέρω καλά. Δεν πρόκειται πια να ξαναενωθώ. Σκεφτόμουν να πάρω φόρα, να πηδήξω πάνω τους και να ξεκινήσω να τα ποδοπατάω, με όλο το θυμό, την οργή, το μίσος που έχω μέσα μου...
Θα τρόμαζες αν ήξερες το μέγεθος τους.
Αν είχα ένα μαχαίρι κι΄εσένα μπροστά μου... θα έπρεπε να τρόμαζες.
Προς το παρόν, το μαχαίρι καρφώνει τη δική μου καρδιά, μέρα τη μέρα, μ' ένα αόρατο χέρι, το νιώθω, με ορμή, να με ξεσκίζει και να χύνομαι θρύψαλα στο έδαφος. Πουθενά αίμα. Με ποδοπατάω. Πουθενά αίμα.
Ονειρεύομαι τη δύναμη που δεν έχω. Να αρπάξω μια μέρα εκείνο το μαχαίρι και να με καρφώσω κι εγώ, με όλο το θυμό, την οργή, το μίσος που έχω μέσα μου και που θα τρόμαζες αν τα ήξερες, και τι ευτυχία Θε μου, θα γεμίσει παντού αίμα, κόκκινο παντού κι εγω θα γελάω που επιτέλους, επιτέλους, θα αποκτήσει η ζωή μου χρώμα και θα γελάω που δε θα νιώθω πια, τις μαχαιριές σου, τις μαχαιρίες της, τις μαχαιριές μου.
Είναι όλα θολά γύρο μου. Πρέπει να αλλάξω τους φακούς μου Χριστίνα, τα βλέπω όλα θολά. Δεν φταίνε οι φακοί, μου 'πε. Είναι το ποτό. Δεν πίνω αλκοόλ. Δε μου αρέσει. Μα η τελευταία μου μνήμη, κάτι ποτά κι εμένα να ρωτώ, στα πόσα τέτοια δε θα νιώθω τίποτα. 'Εχασα το μέτρημα. Αχρείαστο έγινε και το μαχαίρι. 'Επεσε το σώμα μου ξερό στο έδαφος κι εγώ βγήκα απο αυτό κι έβλεπα τα κομμάτια μου...
Επιβίωσα και το χθεσινό βράδυ. Οψόμεθα γι 'απόψε.

3 σχόλια:

x-man είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
x-man είπε...

Εύχομαι να επέζησες και το Σαββατοκύριακο…

Τι είναι άραγε αυτό που περιγράφεις; αναρωτιέμαι…είναι η κατάσταση της σωματικής διάλυσης μετά από υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ ή η ψυχολογική κατάρρευση λόγω μιας διαλυμένης σχέσης; Ότι κι αν είναι, όσο ποιητικό κι αν ακούγεται νομίζω ότι ούτε σου ταιριάζει, ούτε σου αξίζει. Καλώς ή κακώς οι συναντήσεις μας με την πίκρα και τον πόνο είναι αναπόφευκτες, Απλά πρέπει να μάθουμε να προσπερνάμε όσο πιο σύντομα γίνεται.

Διαβάζω παραδίπλα το μικρό απόσπασμα της Γαλάτειας Καζαντζάκη…

“Μονάχα το ζήτημα να μπορεί κανείς να μεθάει. Αλλά βλέπεις δεν μπορούν όλοι. Κι είναι χωρίς άλλο οι πιο αξιολύπητοι αυτοί. Ω, να μπορείς να μεθάς...Τι ανεχτίμητο χάρισμα”.

Αν και δεν έχω διαβάσει το υπόλοιπο έργο το μυαλό μου πάει σε άλλης μορφής μέθη.

Είναι ωραία να μεθάς από πάθος για ζωή, από την χαρά που σου δίνουν οι φίλοι, από την αγάπη των δικών σου ανθρώπων από την ηδονή που σου χαρίζει το άγνωστο της επόμενης μέρας και από την ικανοποίηση της προσμονής του καινούργιου έρωτα που έτσι κι αλλιώς θα εμφανιστεί στην ζωή σου αρκεί να του το επιτρέψεις ΕΣΥ.

Σου εύχομαι λοιπόν πάντα έτσι να… μεθάς.

Την καλησπέρα μου.

homo anisorropus είπε...

Eyxaristw x-man mou gia tin eyxi. Tosa xronia den epina ka8olou alkool. To 3ekinisa fetos. H atimi zwi vlepeis :) 8a me steilei neo melos stous anwnimous alkoolikous :)
Elpizw na katsei i fasi me tin doulia gia na r8eis kai na kanonisoume 8ematiki vradia seftalia - ouzo!
Filia polla