Κυριακή 17 Οκτωβρίου 2010

"Κι όλο τρέχω"

Εντάξει δεν υπήρξα ποτέ καλή στον προγραμματισμό. Αλλά πόσο νου χρειάζεται για να καταλάβει κανείς πως άμα τελειώνει μια δουλειά στις 2.30 δεν μπορεί αυτόματα να ξεκινά μιαν άλλη που έχει και απόσταση 20 λεπτά δρόμο. Τέλος πάντων εγώ δεν ξέρω πώς τα κατάφερα, έτσι τα κανόνισα. Νιώθω σαν την τρελή του χωριού. Κάνω πράματα που δεν είμαι συνηθισμένη. Έχει αλλάξει η ζωή μου άρδην κι νιώθω παντελώς χαμένη.
Το σπίτι μου το έχω μετακομίσει μέσα στο αυτοκίνητο, ό,τι βιβλίο θες έχει μέσα, ό,τι ρούχο φανταστείς, θες να βγεις, θες να πας να γυμναστείς, να πας δουλειά και τι παπούτσι να βάλεις, θες φλατ, αθλητικό, γόβες στιλέτο όλα τα χει, πεταμένα μπρος πίσω, μα όλα τα χει.
Τρώω μέσα στο αυτοκίνητο καταλαβαίνεις? Τα ταπεράκια μιας βδομάδας, ποτήρια, μπουκαλάκια με νερό και απορώ, κανείς δεν σκέφτηκε να βάλει μια ντουζιέρα μέσα στο αυτοκίνητο, μια βιβλιοθήκη, ένα κρεβάτι, ένα μάτι, ένα κάτι τέλος πάντων.
Θα σου πω επίσης πως εγώ ποτέ στη ζωή μου δεν είχα πονοκέφαλο. Πονοκέφαλο είχα μόνο, μα μόνο, αν έκλαιγα πολύ και την μέρα που βλέπω περίοδο και έχει δύο βδομάδες στα διαλείμματα της δεύτερης δουλειάς που τρέχω και πίνω πανατολ, που μπάη δε γουέη εγώ χάπια δεν πίνω.
Και όταν εσύ συζητάς για το Νησί, για την Ελένη την πόρνη και το Μάστερ Σεφ, δεν καταλαβαίνω τι λες γιατί εγώ κοιμάμαι, η ώρα 8.01 βλέπω όνειρο, δεν αντέχω να μείνω παραπάνω.
Ζω ένα δράμα δηλαδής και προσπαθώ να με πείσω πως δε θα είναι έτσι τα πράγματα, απλά χρειάζομαι χρόνο να συνηθίσω. Γι αυτό που λες εχάθην από όλους και όλα, μα πάνω απ όλα από μένα. Είναι κάτι βράδια που οδηγώντας για το χωριό αντιλαμβάνομαι πως όλη μέρα δεν ηρέμησα ούτε λεπτό, όλο έτρεχα, δεν έκανα ούτε μια σκέψη για μένα και παλαβώνω.
Βέβαια τίποτα απ όλα αυτά δε θα χε σημασία αν γυρνώντας στο σπίτι με περίμενε μια αγκαλιά. Τότε όλα θα ήταν όμορφα. Θα ήταν ο κόσμος υποφερτός που λέει και η Σώτη, που τώρα τελευταία όλο και συμφωνώ μαζί της.
Ξέρεις τι άλλο λέει?
Το πόσο αισθάνεσαι είναι το ακριβές μέτρο του πόσο ζωντανός είσαι.



Μόνο τρέχω.
Δεν αισθάνομαι τίποτα. 
          


24 σχόλια:

Xippasmeni είπε...

Kapos etsi niotho kai ego telefteos....olo douleia kai treximo! ipomoni!!

travelbug είπε...

Το πόσο αισθάνεσαι είναι το ακριβές μέτρο του πόσο ζωντανός είσαι.
wow...egra4e i soti. oso yia sena, koritsaki, xalarose ligo. ke mi xanesai kirios apton eafto su. esi ise pano apola, na to thimasai!

Ανώνυμος είπε...

ο προγραμματισμός θέλει εξάσκηση, έτσι είναι..λίγο δύσκολα στην αρχή...εγώ τα γράφω κάτω αυτά που πρέπει οπωσδήποτε να γίνουν κατά την διάρκεια της ημέρας και σε άλλο χαρτί αν όχι στο μυαλό αυτά που πρέπει να κάνω την συγκεκριμένη περίοδο...να σαι καλά, χαίρομαι όταν διαβάζω κάτι καινούργιο από σένα...άντε θα τα καταφέρεις!!

Ανώνυμος είπε...

Αυτά δεν ισχύουν μόνο για εσένα. Έτσι είμαι και εγώ τελευταία. Την Παρασκευή απο την δουλειά έφυγα 4:00 το πρωί του Σαββάτου. Και είχα άγχος το βράδυ της Παρασκευής ότι δεν θα τελείωνα έγκαιρα και δεν θα έβρισκα λεωφορεία. Όμως τελικά δεν χρειάστηκε γιατί πέτυχα τα πρωινά :P.

Τα πράγματα απο το αυτοκίνητο χρειάστηκε να τα πάρω καθώς είναι χαλασμένο και θέλει 15 μέρες η επισκευή. Ούτε καράβι να ήταν στον Σκαραμαγκά.

Τι θα έλεγες να τσοντάραμε και να αγοράζαμε ένα τροχόσπιτο?:P
Θα βολευόμασταν και οι δύο.

Joy Tears είπε...

Μα νομίζεις είσαι μόνη σου?? Είμαστε κι άλλοι, πολλοί!!
Προσπάθα να προγραμματιστείς λίγο και θα γίνουν όλα καλύτερα. Και ίσως βρεις και την αγκαλιά.

ρίτσα είπε...

τουλάχιστο κάμε κάτι ωραίο και ξεκούραστο με τα λεφτά που πιάννεις

ένα σπα!

Defiance είπε...

Εν γίνεται να αλλάξεις την ώρα της δεύτερης δουλειάς; Να τη μεταφέρεις μισή-μια ώρα πιο μετά; Μπορεί να αρκείς παραπάνω να τελειώνεις, αλλά τουλάχιστον έννα ξεκουράζεσαι λλίο, να χαλαρώνει το μυαλό σου. Υπομονή και ελπίζω να εν προσωρινό.

Aurora είπε...

Κύκλος είναι.
Την έχω ζήσει τη φάση που λες και σίγουρα δεν ήταν από τις αγαπημένες μου.
Μετά το πανεπιστήμιο χαμένη στη μετάφραση της αγοράς εργασίας. Και αναγκάζεσαι να κάνεις πολλές μαλακίες...
Αλλά κύκλος είναι και θα αναστηθείς/αισθανθείς.

homo anisorropus είπε...

Xippasmeni: Είναι ωραίο να ξέρεις πως υπάρχουν κι άλλοι, να συμπάσχουμε.

Marcella: Έχεις δίκαιο. Μου δίνω λίγο χρόνο να συνηθίσω και μετά πιστεύω θα χαλαρώσω μια χαρά.

Mosaicista Appassionata: Επίσης θέλει να το έχεις :) Εγώ είμαι της φιλοσοφίας γιατί να κάνω πράγματα σήμερα που μπορώ να κάνω αύριο.. Μα ναι, είναι ανάγκη να αλλάξει αυτό και το προσπαθώ.

homo anisorropus είπε...

themadinme: 4 το πρωί??!! Θα άφηνα τα κοκκαλάκια μου εκεί. Αυτά είναι ωράρια όμως! :) Κι εγώ το σκέφτηκα για τροχόσπιτο όταν έγραφα, μα θα ναι δύσκολο να μας βολέψει και τους δυο σαν είμαστε σε διαφορετικές χώρες. Μα μας έχω λύση. Θα πάρουμε το magic bus, θα λύσουμε το πρόβλημα μας και θα τραγουδούμε και χαρούμενοι "Λονδίνο, Άμστερνταμ και Βερολίνο,
έχεις ξεχάσει που ακριβώς θέλεις να πας.." Θα πρέπει όμως να επιστρέφεις πριν τις 8 για να με περιμένεις με μια αγκαλιά. Τα θέλω όλα ή τίποτα βλέπεις.

Rain Tears: Το ξέρω Rain μου πως είμαστε πολλοί (μ αρέσει κιόλας να τ ακούω) απλά εγώ είμαι καινούρια σ όλο αυτο και μου κακοφαίνεται, θα το συνηθίσω κ θα σιωπήσω, απλά το χω κιόλας να παραπονιέμαι και να μουρμουρώ πολύ

Ρίτσα : Ακριβώς! Αυτό περιμένω πως και πώς. Μου το υποσχέθηκα.

homo anisorropus είπε...

Defiance: Όχι δε γίνεται :( Αυτή η μετακίνηση και το άγχος να προλάβω να πάω είναι που με σκοτώνει. Θα δείξει τι θα γίνει.

Aurora: Μακάρι να έχεις δικαίο. Αν κι εγώ αυτά με τους κύκλους και τους τροχούς δεν τα πολύ πιστεύω. Θα δούμε :)

Aurora είπε...

Δεν το λέω με την έννοια "θα γυρίσει ο τροχός κι όλα αυτά", αλλά ότι είναι μια διαδικασία η οποία ξεκινά με μια καμπή. Αν θέλεις μπορείς να το φαντάζεσαι ως μια ευθεία, λίγο ανιούσα. Αν θυμάμαι καλά, το ίδιο πράγμα σπουδάσαμε και αν κατάλαβα καλά είσαι στη φάση που κάμνεις ιδιαίτερα και παρτ τάιμ ποτζεί ποδά για να "ποσώσεις" ένα μισθό. Αναπόφευκτο στάδιο. Υπομονή.

Aurora είπε...

Δεν το λέω με την έννοια "θα γυρίσει ο τροχός κι όλα αυτά", αλλά ότι είναι μια διαδικασία η οποία ξεκινά με μια καμπή. Αν θέλεις μπορείς να το φαντάζεσαι ως μια ευθεία, λίγο ανιούσα. Αν θυμάμαι καλά, το ίδιο πράγμα σπουδάσαμε και αν κατάλαβα καλά είσαι στη φάση που κάμνεις ιδιαίτερα και παρτ τάιμ ποτζεί ποδά για να "ποσώσεις" ένα μισθό. Αναπόφευκτο στάδιο. Υπομονή.

she είπε...

exi kai xirotera. skeftou na trexis gia ton epiousio kai na exis mora na megalosis, spiti na frontisis, na magirepsis, na katharisis...ara, enjoy your days in the car while they are less complicated than what they can actually be. kai mia agalia na se perimeni den ine panta kalo. i agalia exi kai apaitisis.

aphtha είπε...

Εγω να ρωτησω, που θα την βρεις την αγκαλια αμα τρεχεις συνεχεια; Ειναι ενα θεμα κι αυτο.. Ουφ, αυτο το τρεξιμο, πως το μισω.

Takis X είπε...

Ω δυσκολίες οσφραίνομαι..Εύχομαι και με το παραπάνω να ξεπεραστούν..

Τελικά υπάρχουν βάσανα ουσίας και βάσανα πολυτελείας. Εσυ φύσικά ανήκεις στην πρώτη κατηγορία ,χωρίς να είναι εύσημο αυτό. Ο πόνος δεν είναι δαντέλα να την απλώνεις στο τραπέζι για να την χαζεύουν οι περαστικοί . Ο πόνος είναι ιδιωτική υπόθεση ,και δυστηχώς,ιστορία αμετάδοτη.

Αλλά ηδη εγραψα πολλά. Σε φιλώ.

Φώτης Μ. είπε...

γλυκιά μου φίλη, εγώ όντας εδώ και 18 μέρες άνεργος , βρίσκομαι στην ακριβώς αντίθετη κατάσταση από εσένα! Προσπαθώ να βρω καινούργια πράγματα να γεμίσω την μέρα μου και μέχρι τώρα τα καταφέρνω! κουράγιο κοπελιά, δεν αξίζει καμιά επαγγελματική σταδιοδρομία τόσο πολύ ώστε να βλάπτουμε τον εαυτό μας!!! πολλά φιλιά...........

Ουφ! είπε...

μέχρι πότε θα πάει αυτό; μετά μπορείς να κοιμάσε δύο μέρες non stop :-)

Ανώνυμος είπε...

να σου πώ οτι απο τη μια σε συμπονω΄,απο την άλλη είμαι με τη she demon....

υπομονή!

Ανώνυμος είπε...

Με πήρες πολλά χρόνια πίσω...
Σε καταλαβαίνω απόλυτα.
Όταν ηρεμήσουν τα πράγματα κι ο χρόνος απαλύνει λίγο τη μνήμη σου, θα αποζητάς αυτή την περίοδο που, παρά την κούρασή σου, μπορούσες να τα κάνεις όλα και μάλιστα μόνη σου. Αυτό συμβαίνει ΓΙΑΤΙ εσύ ΜΠΟΡΕΙΣ. Να το θυμάσαι αυτό. Κατά τα άλλα, εύχομαι να βρίσκεις λίγο χρόνο πού και πού να χαλαρώνεις. Οπωσδήποτε όμως μόνο ο σωστός προγραμματισμός θα σε σώσει.

Γαμάει και Δέρνει είπε...

Ή που θα συνηθήσεις ή που θα σαλτάρεις. Άλλη οδός δεν υπάρχει. Αν σ' αρέσει αυτό που κάνεις προτείνω να το συνηθήσεις. Μη σαλτάρεις μόνο. Σε παρακαλώ!

Μάνα είπε...

Ρε συ σε μια φάση της ζωής μου ήμουν έτσι. το αυτοκίνητό μου ήταν το σπίτι μου. όταν μου το άνοιξαν άρπαξαν δύο τσάντες που είχα μέσα. η μια ήταν άπλυτα ρούχα και η άλλη από το γυμναστήριο με 4 σετ εσωρούχων μεσα χα χα. ακόμα τα κλαίω ήταν φρεσκαγορασμένα από τη Victoria.

πρέπει να αρχίσεις να οργανώσαι και το κυρίοτερο να μάθεις να λες όχι. δεν είναι ανάγκη να πηγαίνεις παντού.

Ανώνυμος είπε...

φιλούρες ....

Freeman είπε...

Κάνε υπομονή (όπως όλοι μας), κι ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός... Μην το βάζεις κάτω, η κλήρωση του τζόκερ πλησιάζει..!! Όσο για την αγκαλιά ε, αυτό είναι θέμα τύχης...
Καλησπερίζω την όμορφη παρέα σας!