Δευτέρα 6 Σεπτεμβρίου 2010

"γράψ' ένα σύνθημα στο ασανσέρ"


Αφού εδιάβασα τα σχόλια και τα emails των περασμένων αναρτήσεων [απολογούμαι που δεν απαντώ, μα άμα με παρηγορούν δεν ξέρω τι να λέω κι ευχαριστώ και πάαααρα πολύ για τα emails, πήρα πολλά κι εσυγκινήθηκα ακόμα πιο πολλά, με βοήθησαν πολύ] έκανα ψυχολογικές αναλύσεις ωρών με τους φίλους μου, μίλησα ώρες στα τηλέφωνα, αποφάσισα να πάω σε ψυχολόγο και το ξεαποφάσισα, είδα γενικά κι απόειδα, είπα φτάνει Ελένη μου, δεν πειράζει που είναι Σεπτέμβρης και είσαι πάλι στο πουθενά. Υγεία! Τέρμα η μιζέρια. Κανεί! Ναι? Ναι!

Επίσης επηρεάστηκα πολύ από μια κουβέντα που μου πε η Δέσπω. Άμα, είπε, είσαι μίζερος την εκπέμπεις αυτή την μιζέρια και κυρίως την ελκύεις, γι αυτό πάνε όλα στραβά κι ανάποδα. Ωραία, είπα κι εγώ κι αποφάσισα να σκέφτομαι αισιόδοξα. Η Έλενα επίσης μου είπε πως άμα θέλω κάτι πολύ να σκέφτομαι πάντα πως θα το πετύχω, να μη λέω δλδ αν πετύχω, να λέω θα πετύχω για να παίρνει τα μηνύματα μου το σύμπαν. Ωραία είπα πάλι εγώ κι αποφάσισα να σκέφτομαι και θετικά. Ναι. Υγεία λοιπόν κι όλα θα πάνε καλά. Πολλή ευτυχία λοιπόν έτσι ξαφνικά, άνευ λόγου κι αιτίας.

Επίσης εμένα μου άρεσε ένα αγόρι. Ο Γιάννης. (Το γεγονός ότι χρησιμοποιώ όλων τα αληθινά ονόματα πόσο τρομερό να είναι). Τον είδα πρώτη φορά σε μια γιορτή της δουλειάς. Από μακριά κι απλά σκέφτηκα πόσο τέλειος είναι. Αυτό. Τον ξαναείδα μετά από 2 μήνες στον οργανισμό που δουλεύει, πέρασα έξω από το γραφείο του κι απλά σκέφτηκα πόσο τέλειος είναι. Αυτό. Τρίτη και τελευταία φορά τον είδα πριν λίγο καιρό που μπήκα στο γραφείο του για να κανονίσω κάτι δουλειές με τον προιστάμενο του. Δεν εκατάφερα να κλείσω το στόμα μου. Σκεφτόμουν πόσο τέλειος είναι. Έμεινα καρφωμένη πάνω του, το στόμα μου επίσης έμεινε ανοιχτό, δεν ξέρω αν έτρεχαν και τα σάλια μου πάντως σίγουρα ίδρωσα κι έκανα μουστάκι. Προφανώς ο άνθρωπος αναρωτήθηκε ποιά είναι αυτή που με θωρεί έτσι, γύρισε και με ρώτησε αν είμαι συνάδελφος κι εγώ απάντησα με πολλή καθυστέρηση και τρεμάμενη φωνή πως δεν είμαι (πολύ θα ήθελα για να έπιανα τις λίρες που πιάνει) κι έτσι ιδρωμένη και κατακόκκινη πήρα τα κιτάπια μου κι επέστρεψα στην δουλειά μου. Κι έκανα μετά ένα τεράστιο αγώνα και πάνω από όλα ρεζίλικο αγώνα να μάθω ποιός είναι, πώς τον λένε επιτέλους, διότι σύμφωνα με τις θεωρίες της Έλενας (επιμένω να χρησιμοποιώ τα πραγματικά ονόματα όμως) πρέπει οι στόχοι να είναι συγκεκριμένοι, να ξέρεις ακριβώς τι θες, δεν πρέπει να λες, λέει, θέλω δουλειά, πρέπει να λες θέλω αυτήν την συγκεκριμένη δουλειά. Ναι? Ναι!

Σήμερα, έπρεπε να πάω στον οργανισμό που δουλεύει ο Γιάννης. Ξύπνησα το πρωί, εντύθηκα, εστολίστηκα, έβαλα το δωδεκάποντο, καθυστέρησα και μισή ώρα να πάω δουλειά λόγω του στολίσματος κι όλα αυτά, επαναλαμβάνω γιατί ήξερα πως θα πήγαινα στη δουλειά του Γιάννη. Η οποία δουλειά του Γιάννη μπορεί να εργοδοτεί και πάνω από 500 άτομα και τον Γιάννη επίσης έμαθα πως τον εμετάθεσαν σε άλλο τμήμα που έγώ πια δεν υπάρχει καμία περίπτωση να συνεργαστώ, μα επήγαινα με βαθιά την πεποίθηση ότι θα έβλεπα τον Γιάννη. Του πούστη, σκεφτόμουν, στις ταινίες μέσα σε ολόκληρη Νέα Υόρκη και πέφτει ο ένας πάνω στον άλλο κι εδώ ένας οργανισμός και δε θα τον δω κι έχω και την φιλοσοφία σύμμαχο και το σύμπαν και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο που δε συμμαζεύεται. Θα έβλεπα τον Γιάννη!

Και τα είδα όλα. Εκτός από τον Γιάννη. Βεβαίως-βεβαίως.

Ένας σιχαμερός, λοιπόν κύριος μου την έπεσε κανονικότατα, ο οποίος μπορούσε να ήταν παπάς μου. Εσυνέβαινε και δεν μπορούσα να το πιστέψω, δεν μπορούσα να καταλάβω πως εμπορούσε να το διανοηθεί ο γιαξ, ο αηδίας, δεν επίστευα στα αυτιά μου κι εγώ να ντρέπουμαι και να μην μπορώ να πω κάτι, όχι εμπορούσα αλλά hello είμαι εγώ, εγώ ποτέ δε μιλώ, απλά χαζογελώ, δεν μπορείς να φανταστείς πόσο ανακατευτήκαν τα στομάχια μου, με έφερε σε σημείο να του δώσω το τηλέφωνο μου τάχα να με βοηθήσει για κάτι στη δουλειά κι επέμενα δεν χρειάζεται θα τα βρω μόνη μου, όχι πες, πες μου μόλις μάθω να σου πω που είμαι μέσα στα πράματα. Γιαξ! Ήθελα μόνο να εξαφανιστώ. Τι μου έλεγε ο αηδίας!!! Shock. 

Εγώ σε ασανσέρ δεν μπαίνω κι επειδή κάτι γινόταν στις σκάλες, λέω θα μπω κι ας κλειστώ  εκεί μέσα ώσπου να πεθάνω (όχι δεν είμαι κλινικής μορφής, απλά έχω μερικές φοβίες, κλειστοφοβία, σκοταδοφοβία κι άλλες βέβαια και μερικές εμμονές που δεν είναι της ώρας), απλά όμως ήθελα να εξαφανιστώ. Και στέκομαι μπροστά στο ασανσέρ και δεν βρίσκω το κουμπί να το καλέσω. Λέω δεν γίνεται κάπου εδώ θα ναι. Σκανάρω όλο τον τοίχο, ξεκινώ από πάνω προς τα κάτω, σιγά-σιγά, πουθενά δεν βλέπω το κουμπί που καλείς το ασανσερ. Ορκίζομαι δεν υπήρχε πουθενά το κουμπί. Ορκίζομαι! Και τόσο ήθελα να εξαφανιστώ που περνούσε ένας νεαρός και του έκανα την κορυφαία ερώτηση." Ε. Αυτό δεν είναι ασανσέρ? "Ναι?!" "Εεεε. Και πώς το καλείς?" Ορκίζομαι, έκανα τέτοια ερώτηση. Και ήρθε και μου επάτησε το κουμπί, που ξαφνικά ήταν πάνω στον τοίχο και γιατί δεν το έβλεπα, ας μου πει κάποιος γιατί δεν το έβλεπα κι εξαφανίστηκε ο άνθρωπος κι ούτε που θέλω να ξέρω τι εσκέφτηκε για μένα.

Επέστρεψα στη δουλειά μου σοκαρισμένη, είπα ξανά τον πόνο μου, που τελειωμό δεν έχει - μα βλέπεις προσπαθώ- νευρίασαν  εκεί πέρα και θα πάρουν τηλέφωνο αύριο για παράπονο κι εγώ δε θέλω τίποτε άλλο, ούτε το Γιάννη θέλω, ούτε κανέναν άλλο. Γιαξ! Γιαξ όμως!     

26 σχόλια:

Takis X είπε...

Ανανεωμένη σας διαβάζω απο δω μακρυά σας ,και χαίρομαι που επανήλθατε εις τους χαρούμενους ρυθμούς ,οπως οφείλατε,στον ευατό σας πάνω απο ολα ,αλλά και σε μας τους αναγνώστες σας που καίγόμεθα και σιγολιώνουμε.

Για τα υπολοιπα ,που είναι αρκούντως πικάντικα σε σημείο λύσσας τα αφήνω να τα σχολιάσουν οι γύναικες ,με πρώτη και καλύτερη την Κιχλη που είναι μανούλα στο να κατακεραυνώνει αξεστα τυπάκια..

Aurora είπε...

Ωραίο το στόρι με τον Γιάννη! Ευλογη η απορία για τη Νέα Υόρκη!

Ανώνυμος είπε...

Ανανεωμένη βλέπω! Μπράβο μπράβο!
Κράτα τη θετική σκέψη και ξέχνα όλα τα άλλα. Και κυρίως το Γιάννη!

Mana είπε...

Γιαξ και πάλι γιαξ ο μεσήλικας. τούτους τους γλειώδεις τύπους που σου κολλούν με ένα αέρα λες και είναι ο George Clooney γιαξ και πάλι γιαξ.

Ανώνυμος είπε...

ααα καλή μου όπως είπε ήδη ο λατρεμένος μας,αυτοί οι γλοιώδεις τύποι θέλουνε κανονικά μαχαίρωμα στη βρώμικη αυτοπεποίθησή τους εκείνη τη στιγμή-όμορφο,γλυκό μ α χ α ι ρ ω μ α αλλα εχε χάρη που δεν θέλουμε να πέσουμε στο επίπεδό τους-

μπορούμε όμως,μπορούμε

όσο για τα υπόλοιπα,εγώ ξέρω οτι όλα κύκλος είναι

κι αφού πέρασες απο τα σκ****,τα καλύτερα έρχονται

...και ο Γιάννης,γιατί όχι ;p

Defiance είπε...

Την επόμενη φορά που θα σε πρήσει κανένας "γιαξ" πε του να φκείτε καμιά φορά για καφέ, "Έσιετε κοινά ενδιαφέροντα με το φίλο μου, έννα τα έβρετε". Αν εν και κανένας κωλόγερος μπορεί να αλλάξεις το "φίλο" με το "παπά". Πολλή η ατυχία σου πάντως. Που έννα πάει, έννα γυρίσει η τύχη. Μέχρι τότε να σκέφτεσαι θετικά και να βλέπεις την κωμική πλευρά των αναποθκιών.

Defiance είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
homo anisorropus είπε...

Takis X: Αγαπημένε μου! :) Αλλιώς δεν γινόταν.

Aurora: Το στόρι με το Γιάννη θα ήταν ωραίο αν είχε και χάπι εντ. Τώρα έτσι, εμένα δε μ αρέσει :)

Invictus: :) Αυτό και θα κάνω!

homo anisorropus είπε...

Μάνα: Ρε χθες εσοκαρίστηκα τοσο που ούτε έφαγα ούτε εκοιμήθηκα. Δεν έχει έτσι πράμα.

kihli: :) Δεν είναι πως δεν ήθελα να πέσω στο επίπεδο του απλά ντρέπομαι λίγο παραπάνω απ όσο πρέπει γι αυτό και μου συμβαίνουν κι όλα αυτά στο τέλος.
Ελπίζω να χεις δίκαιο για τον κύκλο!

Defiance: Ποτέ δεν το είχα αυτό με την ατάκα. Κι άσε το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν: γιαξ!!! σταμάτα να μου μιλάς!
Τίποτε άλλο :)

Ανώνυμος είπε...

Πρέπει να ήταν πολλά γιαξ ο τύπος πάντως! Μα να μεν μας τον περιγράψεις σιορ; τς τς τς

Πασχαλίτσα Τιμωρός είπε...

Σου έχω ατάκα για τους κωλόγερους! Επειδή κάποια στιγμή θα αναφερθεί σίγουρα στο αμάξι του μπορείς να του πεις "Το ίδιο έχει και ο πατέρας μου". Ή να τον ρωτήσεις αν τώρα με το εφάπαξ θα πάρει άλλο. Το πιάνουν το νόημα και δεν γίνεσαι και αγενής.
Αυτά με το "πίστεψε κάτι και θα γίνει" είναι τεράστιες παπάρες..

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Ρε μπας κι είναι ο Γιάννης ο Οκκάς;

Joy Tears είπε...

Έτυχε να πω κι εγώ καμιά δυο ατάκες δυνατές σε 1-2 κωλόγερους που επροσπαθήσαν να μου κολλήσουν.

Πειράζει πολύ ότι γέλασα με τον τρόπο που τα περιγράφεις όλα? :)

Anti-Christos είπε...

Συμφωνώ ότι όταν εκπέμπεις μιζέρια, λαμβάνεις μιζέρια και όταν εκπέμπεις θετικότητα, λαμβάνεις θετικότητα. Να το προσέξουμε και οι δυο μας!

Πολύ ωραιό κείμενο, από τα καλύτερά σου!

ρίτσα είπε...

ο γιάννης μπορεί να εν τέλειος αλλά εν τέλειος για ΣΕΝΑ γιαυτό αν δεν υπάρχει θέμα δουλειάς στη μέση πλις κάλεστον για ένα καφέ

καλά οι συγκεκριμένοι μεσήλικες εν πολλά γιαξ έσιεις δίκιο

Blog Skepseon είπε...

Α μάνα μου ! Παθαίνω το τζιεγώ να γυρευκω πράματα που εν μπροστά μου τζαι να μεν τα βρίσκω! Αφού το ξέρω καπου δαμέ ένει!...
Υπομονή! Μετά που μιαν ανηφόρα η ζωή επιφυλάσσει σου μιαν κατηφόρα! (Με την καλή έννοια)

homo anisorropus είπε...

Invictus: Είχε την ηλικία του παπά μου, αυτό είναι αρκετό!

Πασχαλίτσα Τιμωρός: Αυτό με το εφάπαξ πολύ καλό :)) Ο Κοέλιο μας εκατέστρεψε τελικά.

Άσκαρ: :) Αν πήγαινα για ποδοσφαιριστή πίστεψε με δε θα τον έλεγαν Γιάννη αλλά Μιχαλάκη!!!

homo anisorropus είπε...

Rain Tears: Τι να πειράξει?! Εδώ γελώ εγώ πιά!

Anti-Christos: Αρκεί που το καταλάβαμε.
Θενκς Κρις μου.

Ρίτσα: Ούτε που γνωρίζει την ύπαρξη μου ο άνθρωπος βρε Ρίτσα μου. Πώς να τον καλέσω για καφέ. Κάνω πανηγύρια μόνη μου.

Blog Skepseon: Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω πως ήταν μπροστά στα μάτια μου και δεν το έβλεπα. Ήταν απίστευτο!

Ουφ! είπε...

όταν θες κάτι πάρα πολύ το σύμπαν συνωμοτεί για να φας τα μούτρα σου. αυτό ήθελε να γράψει ο κοέλιο αλλά δεν ακουγόταν καλό και το άλλαξε :-)

Artxx είπε...

Lovely! Αισιόδοξη και λαμπερή.. να χαιρόμαστε να σε διαβάζουμε. Έτσι μπράβο..

k είπε...

κόλλησα και γω τώρα!!αυτό το κουμπί στο ανσανσερ τελικά που ήταν????
και 3 άτομα να ήταν μονο στο γραφείο δε θα τον πετύχαινες καθώς η γκαντεμιά σε αυτήν την χώρα είναι πιο διαδεδομένη και από την βλακεία!!

ατίθασο πνεύμα είπε...

Καλά... πλάκα ΜΕ κάνεις!
έβαλες 12ποντο και ο Γιάννης πήρε μετάθεση σε άλλο τμήμα;
Πάντως αν σου πω πως εκεί που έλεγες πως έψαχνες το κουμπί του ασσανσέρ περίμενα να είχε έρθει ο Γιάννης και να το πατήσει, θα με πιστέψεις;
Απογοητεύτηκα λίγο μωρέ...
Αλλά δες το θετικά... εγώ (και μερικές φίλες μου, μη σου πω...) από Γιάννη ποτέ δεν είδα καλό! (είναι και πολλοί πανάθεμά τους!)
Όλοι τους είναι σα να έχουν "τρικυμία εν κρανίο"...
Γι αυτό σου λέω... δες το θετικά... μπορεί αυτός ο Γιάννης να είναι μαλάκας/ τσιγγούνης/ εγωιστής/ διεστραμμένος/ αλήτης/ διπρόσωπος/ ότι-να-ναι... και το σύμπαν να συνομώτησε απλά για να... τον αποφύγεις! ;)

φιλιά πολλά, λατρεμένη κόρη

Γαμάει και Δέρνει είπε...

Εγώ την τελευταία (μαύρη η ώρα και η στιγμή) φορά που μπήκα μέσα σε ασανσερ άρχισε να χτυπάει ένα τηλέφωνο που είχαν εκεί μέσα (ήθελα να ήξερα ποιό φωτισμένο μυαλό σκέφτηκε να το βάλει), έπαθα μια ωραιότατη κρίση πανικού και τελικά τσίμπισα το τηλεφωνάκι του μελαχρινού αγοριού που συνταξιδεύαμε από τον 6ο στο ισόγειο.

Ανώνυμος είπε...

Καταπληκτικό κείμενο !

Τελικά έγραψες σύνθημα στον ανελκυστήρα;

ασωτος γιος είπε...

να ξαναπας και να τον βρεις
και να του πεις το συνθημα στο ασανσερ δικο σου εγω το γραψα
φυσικα να να γραψεις κατι εξυπνο πριν

Φώτης Μ. είπε...

είναι ένα τραγούδι του Ρόκου που λέει ότι του Σεπτέμβρη τα φεγγάρια είναι μελαγχολικά, για μένα μια ζωή ο Σεπτέμβρης (αν και ο μήνας που γεννήθηκα) είναι μελαγχολικός!μη μασάς από δυσκολίες, θέλω να συνεχίσω να σε έχω στη σκέψη μου χαμογελαστή! πολλά φιλιά ομορφιά μου.... ( http://www.youtube.com/watch?v=nRWAkNXxh2o )