"...τον Μάη θα καυλώσω..."

Αν έπρεπε να φτιάξω μία λίστα με τους καλύτερους μήνες της ζωής μου, αυτός ο Μάιος θα έπαιρνε σίγουρα μια από τις πρώτες θέσεις.

Κι έτσι μ ένα ηλίθιο χαμόγελο και κολλημένο στο μυαλό μου ένα στιχάκι από σύνθημα της ομόνοιας, (αυτό μου κόλλησε στο μυαλό, τι να κάνουμε τώρα) άλλαξα ό,τι μεταφορικό μέσο συνάντησα μπροστά μου -τρένο, λεωφορείο, τραμ, αεροπλάνο, αυτοκίνητο- πέρασα τρείς χώρες και σκέφτηκα με αγαλλίαση πολλές φορές πόσο στ αλήθεια όμορφος ήταν αυτός ο Μάης.

Που τα χε όλα. Και χαρά και πανηγύρια κι έρωτα κι απογοήτευση και νέες εμπειρίες και ταξίδια και δημιουργία και διασκέδαση.

Μέσα στις αμέτρητες σκέψεις που έκανα όλες αυτές τις ώρες που ταξίδευα, ήταν και τι να έγραφα για να μου μείνει στο μπλοκ.

Για το αγόρι του Μάη, για τη Θεσσαλονίκη, για τη Σόφια, για την αγαπημένη μου που έγινε μάνα, το χενς πάρτυ κι άλλα, πολλά άλλα, που έγιναν αυτό το μήνα.

Μα όταν έφτασα στο χωριό και είχα την καλύτερη υποδοχή, όλοι έλειπαν από το σπίτι και με καλωσόρισε -περιέργως γιατί ποτέ δε με χώνεψε αυτό το σκυλί- με τρελά χάδια το Μπουμπούκι-, είδα σε περίοπτη θέση μια πλακέτα, καινούριο απόκτημα του σπιτιού.

Τιμής Ένεκεν

Στον Έφεδρο Τεθωρακισμένο

(το όνομα του παπάκη μου)

της 21 Ε.Αν- Σειράς 1973Β'

Για την Ηρωική Συμμετοχή του στην Αντιμετώπιση

της Τούρκικης Εισβολής,

τον Ιούλιο και Αύγουστο του 1974.

Και πώς μετά να έγραφα κάτι άλλο. Που μου σηκώνεται η τρίχα κάθε που την αντικρίζω.