Δευτέρα 1 Μαρτίου 2010

Ό,τι θυμάμαι...

Θυμάμαι εκείνο το βράδυ Σαββάτου πώς μου το πέταξες έτσι.
Σκέφτηκα να πάμε ένα ταξίδι στο Παρίσι είπες.
Δεν ξέρω, είδες τον πανικό στα μάτια μου, το πες για να το πεις, δεν ξέρω.
Έχεις πάει όμως, έτσι, ας το αφήσουμε καλύτερα κι αμήχανα κοίταξες αλλού.
Ναι, έχω πάει, οπόταν... κι αμήχανα κοίταξα αλλού.
Κι έτσι αλλάξαμε κουβέντα.
Μα πώς το σκέφτηκες? Μόλις που είχαμε γνωριστεί. 
Και με θυμάμαι τέσσερις το πρωί να οδηγώ για το χωριό και να μου έρχονται στο μυαλό τα λόγια σου ξανά και ξανά.
Μου αρέσει που το σκέφτηκες. Κι εγώ ερχόμουν με χίλια.
Μα πανικοβλήθηκα. Πώς θα το έλεγα στα κορίτσια, στην αδερφή μου, στη μάνα μου. Με ποιόν θα πήγαινα?
Δεν ξέρω. Μόνο πως εγώ ερχόμουν με χίλια ξέρω.
Τους άλλους φοβήθηκα. Που θα είχαν δίκαιο βεβαίως. Όπως πάντα. Αφού δεν βρεθήκαμε ποτέ ξανά από τότε.
Κι η ειρωνεία φεύγοντας. Θα πληρώσω εγώ είπες. Πάλι είπα, άσε με μια φορά κι εμένα, δε νιώθω καλά.
Και θυμάμαι εκείνο το με χίλιες υποσχέσεις βλέμμα σου και το χαμόγελο εκείνο.
Την επόμενη φορά έκανες και θα' ναι σύντομα.
Κι ήμουν ευτυχισμένη έτσι.
Και μετά εξαφανίστηκες. Κι εσύ. Έτσι.
     Κι εγώ έτσι θυμάμαι εκείνο το ποίημα του Λειβαδίτη. Έχω φάει τον κόσμο. Πουθενά δεν το βρίσκω. Στις ποιητικές συλλογές που έχω στοιβαγμένες στο σπίτι, στο ίντερνετ, πουθενά. Θα πάω αύριο να το πάρω. Άμα μπει κάτι στο μυαλό μου. Μόνο αυτό θυμάμαι:  

Προσβολές που κάναμε τάχα πως δεν τις καταλάβαμε,
μεγάλες αποφάσεις τη νύχτα, που τις έθαψε σε λίγο ο ύπνος,
 ένας τυφλός εγωισμός όταν χρειαζόταν λίγη κατανόηση ή
μια ηλίθια συχώρεση όταν έπρεπε να τους πιάσεις από το λαιμό.

Έτσι ακριβώς. Η ζωή μου όλη. 
     Είναι περίεργα όσα θυμάμαι. Το πιο περίεργο όμως.
Κάθε που ο καιρός είναι τόσο χάλια, θυμάμαι μια συγκεκριμένη βραδιά πριν από χρόνια κάπου στην Ελλάδα.
Είχαμε πάει με τα κορίτσια να δούμε μια θεατρική παράσταση.
Δε θυμάμαι τίποτα από αυτήν. Ούτε το έργο, ούτε τους ηθοποιούς, ούτε τον συγγραφέα, τίποτα.
Το μόνο που θυμάμαι είναι να ανοίγω το πρόγραμμα και να μου κάνει εντύπωση αυτό που έγραφε στην πρώτη σελίδα ο σκηνοθέτης, λόγια από το έργο. 
Και με θυμάμαι να επιστρέφω σπίτι και να το αντιγράφω στο ημερολόγιο μου. Δεξιά σελίδα κάτω κάτω. Εκεί που είναι τα Σάββατα και οι Κυριακές.
Και τέτοιες νύχτες που είναι τόσο χάλια ο καιρός, όλο αυτό τριγυρνά στο μυαλό μου. Το ψάχνω μέρες. Εξαφανίστηκε. Ούτε αυτό μπορώ να το βρω πουθενά. 
     Άγρια νύχτα κι ανώμαλη. Ο αέρας έξω που φυσά και οι βροχές που πέφτουν. Άλλοι τρώνε σουβλάκια, άλλοι βλέπουν τηλεόραση, άλλοι περιμένουν σειρά να δουν σινεμά, άλλοι γαμιούνται... κι εγώ εδώ.
Ή κάτι τέτοιο.  

18 σχόλια:

Anti-Christos είπε...

"Άλλοι βλέπουν τηλεόραση, άλλοι τρώνε σουβλάκια, άλλοι γαμιούνται..."

χαχαχαχα! :) Εχάλασες όλη την ποιητική διάθεση του κειμένου. Υπέροχη! :)

Neerie είπε...

λόγια λόγια...
που τούτα ξέρουν ούλλοι τους

εν πειράζει, εν για θυμούμαστεν μετά ότι έστω για λίγες μέρες εσυγκινήσαμεν κάποιον - τζι εσυγκίνησεν μας τζαι τζείνος

homo anisorropus είπε...

Anti-Christos: ;))

Neerie: Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα Neerie μου, άκουσα τα πολλές φορές.. μην αρχίσω τώρα.
Το πρόβλημα μου εμένα είναι ότι συγκινώ τους όπως λες λίγες μέρες αλλά -πώς γίνεται- κι αυτοί συγκινούν με πολλά παραπάνω.Μήνες...χρόνια..:)

Joy Tears είπε...

Ας λέμε οτι κάποια πράγματα απλά δεν είναι "γραφτό" να γίνουν και ότι υπάρχει σοβαρός λόγος που δεν έγιναν...ας τα λέμε να αλληλοπαρηγοριόμαστε!

Ουφ! είπε...

"Προσβολές που κάναμε τάχα πως δεν τις καταλάβαμε,
μεγάλες αποφάσεις τη νύχτα, που τις έθαψε σε λίγο ο ύπνος,
ένας τυφλός εγωισμός όταν χρειαζόταν λίγη κατανόηση ή
μια ηλίθια συχώρεση όταν έπρεπε να τους πιάσεις από το λαιμό."

απίστευτο... όταν το βρεις θα με ενημερώσεις σε παρακαλώ; το θέλω...

homo anisorropus είπε...

Αχ Rain Tears μου..και δεν πιστεύω στα γραφτά και στη μοίρα...

Ουφ μου όντως απίστευτο. Θα σου στείλω email.

Neerie είπε...

μια από τα ίδια dear...
scarred for life! hehe

έτσι ένι άμαν ξέρεις να αγαπάς, εν το ξεπερνάς εύκολα, μάλλον εν το ξεπερνάς ποττέ, έτο απλά προσπερνάς, προχωρείς παρακάτω, όπως μπορείς

Aurora είπε...

Ο Λειβαδίτης είναι πολύ μεγάλος...
Αυτό είναι από τη συλλογή "Οι τελευταίοι", αλλά δεν θυμάμαι πώς ονομάζεται το ποίημα.
Αν το βρω θα σας πω.

homo anisorropus είπε...

Aaaaaaa ενας μορφωμένος άνθρωπας! Ευχαριστούμε καλή μου.
:)))

kat. είπε...

διάβασα αυτό το ποστ σου ακούγοντας "Ελένη Τσαλιγοπούλου - Εγώ σ' αγάπησα εδώ"..

καταλαβαίνεις πόσο περισσότερο χάλια ένισωα! έχει διαβάσει το τελευταίο ποστ μου και μάλλον θυμάσαι!

χμ.. δεν ξέρω.. τελικά όντως δεν ξέρω τίποτα! και ούτε θέλω να ξέρω.. το σίγουρο είναι πως ΤΙΠΟΤΑ δεν αξίζει! αν άξιζε θα υπήρχε αυτή η κατάληξη??? αμφιβάλω..
ουφ!

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Το τέλος ήταν καταπληκτικό και ποιητικότατο!
Φιλιά...

x-man είπε...

Έχω την εντύπωση οτι το Παρίσι είναι ακόμη ΕΚΕΙ...και παραμένοντας όμορφο...σε περιμένει.

Καλημέρα.

homo anisorropus είπε...

kat.: Αχ kat. μου.. εκπληκτικό τραγούδι. θα το βάλω κι εγώ να το ακούσω τώρα. Όντως δε μου ακούγεσαι καλά, πολύ απογοητευμένη και απαισιόδοξη. Θα συμφωνήσω πως αν άξιζε θα είχε καλύτερη κατάληξη. Άρα μάλλον...

Άσκαρ μου κι εγώ αυτό πιστεύω ;)

Καλημέρα χ-μαν μου. Δεν έχω με ποιόν να πάω όμως πια :)

ρίτσα είπε...

πολύ ωραία που γράφεις
μελαγχολικά, παλιομοδίτικα, ρομαντικά

παρίσι ε...

ένεχω καμιά συμβουλή να δώσω

αυτό που οι άλλοι γαμιούτναι και εγώ εδώ και γω το σκέφτομαι κάποτε

Takis X είπε...

..Θά περάσει κι αυτό σαν ολα τα αλλα..κι οπως λέει η Δασκάλα μου

Ναυλώνεις εναν κόσμο για να κάνεις τον γύρο μιάς βάρκας

Την καλησπέρα μου

kot-itsa είπε...

polla tetradia me lejeis grammenes tyxaia...sbhsmena onomata...je8wriasmenes anamnhseis...k tote 8ymamai..8ymamai ekeinh thn lejh poy krybetai sto myalo mou...k psi8yrizw...h lh8h...

homo anisorropus είπε...

Ρίτσα: Ευχαριστώ Ρίτσα μου. Τουλάχιστον αποδεικνύεται πως δεν είμαστε οι μόνες που κάνουμε τέτοιες σκέψεις.

Τακης Χ: Καλημέρα Τάκη :)) Αυτό που έλεγε η Δασκάλα σου πρώτη φορά το ακούω και το βρίσκω υπέροχο. Ναυλώνεις εναν κόσμο για να κάνεις τον γύρο μιάς βάρκας! :))

κοτ-ιτσα: Οξύμωρο ε. Θυμάμαι τη λήθη. Το πιο ποιητικό σχόλιο που είχα ποτέ :) Θενκς.

肉圓不加大蒜Jason είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.