"δεν επιτρέπονται οι αναμνήσεις"

Εμελαγχόλησα πολύ. Από χθές που πήγα στην Πανεπιστημιούπολη έπεσα σε βαριά κατάθλιψη. Δεν προετοιμάστηκα ψυχολογικά, ίσως κι αυτό. Και μου έπεσε βαρύ. Βαρύ? Τέλος πάντων, αυτό που ένιωσα πατώντας το πόδι μου στη σχολή θετικών επιστημών, ήταν μια ερεθιστική ανατριχίλα που με αναστάτωσε. Προσπαθούσα να μετρήσω τα χρόνια. Και βγαίνουν πολλά. Το μόνο που ακουγόταν στο κτίριο ήταν ο ήχος των τακουνιών μου, να αντηχεί και να συνοδεύει τις αναμνήσεις που τόσο ευλαβικά προσέχω να αποφεύγω καθημερινά. Και τόσo ξεδιάντροπα πετάχτηκαν ξαφνικά. Βρήκα την αίθουσα και κάθισα σταυροπόδι σ΄ένα παγκάκι δίπλα. Με παλάβωσαν οι αφίσες των παρατάξεων, τα τραπεζάκια, τα συνθήματα στους τοίχους, οι ανακοινώσεις, τα αποτελέσματα. Και θυμήθηκα τις αφισοκολλήσεις τα παγωμένα βράδια με την καλύτερη παρέα, το τραπεζάκι που βγάζαμε για χρόνια έξω από τη λέσχη, τα βράδια που περιμέναμε να δούμε την ανατολή του ήλιου στη λίμνη, παρέα με μπύρες και γέλια... "Κι εσύ για την εξέταση?" , με επανέφερε μια φωνή κι αντικρίζω δυό τιρκουάζ μάτια. Θα έκανα πραγματικά τρία λέπτα να απαντήσω. Διαβάζω ένα ηλίθιο βιβλίο αυτό τον καιρό για το πώς να βρει κάποιος τον έρωτα (ο καθένας με τον πόνο του) και μέσα στα πολλά λέει πως πρέπει να είμαστε πάντα και παντού έτοιμοι να τον γνωρίσουμε. Αυτό εσκεφτόμουν τα τρία λεπτά που κοιτούσα αποχαυνωμένη τα τιρκουάζ μάτια, συν ότι καταριόμουν που δεν ακολούθησα τις συμβουλές του βιβλίου και πήγα στις εξετάσεις αχτένιστη, άβαφτη και με γυαλιά της μυωπίας. "Κι εγώ για την εξέταση, λέω, μα μάλλον ήρθαμε πολύ νωρίς." "Ναι, λέει, έχουμε μια ώρα ακόμα, θέλεις να πάμε κάτω για καφέ?" 'Οχι, είπα, προτιμώ να μείνω εδώ." Ήθελα να κάτσω να συνεχίσω την μαζοχιστική μου ονειροπόληση. Την ονειροπόληση μιας ζωής που είναι σαν να έζησε άλλος, χίλια χρόνια πριν.

Ποτέ δεν σκέφτομαι τα περασμένα. Ποτέ δε μου επιτρέπω. Και δεν τα σκέφτομαι γιατί όπου και να πέσω με πονάει. Με πονάει γιατί θα πρέπει να συγκριθούν με το μίζερο τώρα, που δεν γίνεται απολύτως τίποτα. Όταν τότε γίνονταν όλα.

Τέλος. Κοιτάω μπροστά. Πάω και βρίσκω το αγόρι με τα τιρκουάζ μάτια και πιάνουμε κουβέντα, ώσπου μπήκαμε στην εξέταση.

Καταραμένη εξέταση. Κάθε μήνα δίνω εξετάσεις. Ό,τι θέση βγει στέλνω βιογραφικά, κάνω αιτήσεις και κάθομαι και τις εξετάσεις που με καλούν. Συνέχεια δεν έχει η ιστορία. Μέχρι τις εξετάσεις μένω. Ούτε τα αποτελέσματα δεν μαθαίνω. Άρχισα να παίρνω τώρα τελευταία ευχαριστήριες επιστολές από αιτήσεις που έκανα πριν δύο χρόνια κι ούτε καν που τις θυμάμαι.. Με ευχαριστούν για το ενδιαφέρον. Τι να πεις? Τίποτα να μην πεις. Ούτε για το γελοίο γεγονός που εχτές, ας πούμε, έπρεπε να εξεταστώ στα νέα ελληνικά (είμαι φιλόλογος) στα αγγλικά (έχω κάνει μεταπτυχιακό σε αγγλικό πανεπιστήμιο) και στην εκπαίδευση των καθηγητών (το μεταπτυχιακό μου είναι στα παιδαγωγικά). Άσε που απέκτησα τόσην εμπειρία, γιατί οι εξετάσεις είναι όλες ίδιες ή σχεδόν ίδιες κάθε φορά, που κάποιες στιγμές ένιωθα πως έγραφε μόνο του το χέρι μου, χωρίς να σκέφτομαι. Ετρόμαξα προς στιγμή.

Aυτά. Sana sa' eedah στους συναδέλφους μου που αύριο έχουν πρωτοχρονιά και με παίρνει και μένα η μπάλα κι έχω αργία. Και στα δικά μας.