Έχω πάθει ένα παραλήρημα με το Μονόγραμμα του Ελύτη. Εγώ τον Ελύτη δεν τον ξέρω. Δεν τον μελέτησα ποτέ μου. Τόσα χρόνια στο πανεπιστήμιο και μόνο κάτι μικρές αναφορές κάναμε γι' αυτόν στην ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Δεν ξέρω γιατί. Είναι περίεργο πάντως και κρίμα. Εδώ φάγαμε εξάμηνα ολόκληρα και μελετούσαμε Γιωσέφ Ελιγιά και Ελύτη δεν ακουμπήσαμε. Τον θυμήθηκα σήμερα τον Ελιγιά. Πέρασα από το σπίτι της κυρίας Ρεβέκκας το απόγευμα κι έτσι μου κόλλησε. Ο Ελιγιά έγραφε πολλά ποιήματα για τη Ρεβέκκα, όχι αυτή τη Ρεβέκκα, τη δική του τη Ρεβέκκα πού' τανε ερωτευμένος κι έτσι μου ήρθε στο νου. Άκυροι οι συνειρμοί που κάνω. Περιττή και η αναφορά εδώ, δε νομίζω να τον ξέρει κανείς εκτός κι αν είναι Γιαννιώτης και πάλι παίζεται. Το θέμα είναι ο Ελύτης που εγώ δεν ξέρω και δεν ξέρω γιατί δεν ξέρω. Έπρεπε να ξέρω. Φέτος δίδαξα κιόλας Ελύτη. Κι έτσι έμαθα τα βασικά. Το Μονόγραμμα όμως δεν το ήξερα. Πετύχαινα μερικές φορές αποσπάσματα του σε διάφορα blogs και ενθουσιαζόμουν. Και πήγα και το πήρα σήμερα. Και μαγεύτηκα.
Κι ίσως να ' ναι κι αυτά που νιώθω.
Που δεν είμαι σίγουρη ακόμα.
Κι επηρεάστηκα βαθιά. Κι όλο το βράδυ το μουρμούριζα. Στο όνειρο μου.
Πουθενά δεν πάω, μ'ακούς
Ή κανείς ή κι οι δύο μαζί, μ΄ακούς
Το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και, μ΄ακούς
Της αγάπης
Μια για πάντα το κόψαμε
Και δε γίνεται ν΄ανθίσει αλλιώς, μ΄ακούς
Δεν υπάρχει το χώμα, δεν υπάρχει ο αέρας
Που αγγίξαμε, ο ίδιος, μ' ακούς
Και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε σ΄άλλους καιρούς
1 σχόλιο:
Δημοσίευση σχολίου