Κυριακή 8 Μαρτίου 2009

Γράφοντας με βρήσκω

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική

(1913, Οσο μπορείς. Κ.Π. Καβάφης)



Νύχτωσε και μ' ενοχλεί. Με ενοχλεί που πέρασε η μέρα και δεν το κατάλαβα. Μιά μέρα άδεια. Η τέλεια απραξία. Το είχα αποφασίσει απο χθές. Αρκετά ξοδεύτηκα σε καφετέριες και clubs, σε συζητήσεις και συναναστροφές. Το τηλέφωνο χτύπησε πολλές φορές. Τα κορίτσια. Δεν το απάντησα καμιά. Με ενοχλεί ο ήχος του. Πρέπει να βρω να βάλω κάτι που να μην μ' ενοχλεί.
Σήμερα δεν έκανα τίποτα απολύτως. Εμεινα ξαπλωμένη όλη μέρα και ανασυντασσόμουν.
Με έχασα και είπα να ψάξω να με βρώ.
Μνήμες, συναισθήματα, απώλειες ξεδίπλωσα, μέτρησα, ξαναδίπλωσα και φύλαξα.
Και ξέρεις κάτι? Δεν βούρκωσα ούτε μια φορά.
Νομίζω έχω ξεκινήσει να συνηθίζω τα πάντα. Κι αυτό με τρομάζει.
Σηκώνομαι μόνο για να φτιάξω καφέ.
Σκέφτομαι να υποταχθώ στη μοίρα, μόνο έτσι ίσως μπορέσω να την υπερβώ.
Σκέφτομαι και τα λόγια των κοριτσιών. Στυγνά και στεγνά. Πάντα απορούσα πώς γίνεται να έχουν τόσο τετράγωνη λογική. Συμβουλές με επιχειρήματα που δεν αντικρούονται πάνω σε καμία βάση και το ξέρουν οι σκρόφες. Καμιά φορά πάω να τα αμφισβητήσω βάζοντας μπροστά το συναίσθημα, μα φωνάζουν. Κάνουν θεωρίες για την αξιοπρέπεια, τον αυτοσεβασμό κι άλλα συνώνυμα.
Μα δεν το βλέπεις! Σου ζητά χρόνο και εσύ θες ταχύτητα!
Οτι μου λένε κάνω. Μα είναι κάτι Κυριακές σαν αυτή που κάθομαι κι αναρωτιέμαι αν δεν τις άκουγα πώς θα ήταν τα πράγματα. Δεν βγάζω νόημα. Είναι που τα συναισθήματα μου άρχισαν να ξεφτίζουν. Αδεια όπως τη μέρα μου. Ψάχνω άκρη. Πάντα απο/στο γράψιμο. Κρατώ ημερολόγιο απο το 1993. Ημουν τότε 11 χρονών. Οσες φορές πήγα να το σταματήσω με έχανα και η ανάγκη με έκανε να επιστρέφω. Τους τελευταίους μήνες άλλαξε μορφή, έγινε ηλεκτρονικό και δημόσιο. Νομίζω το απολαμβάνω περισσότερο. Η ουσία όμως δεν αλλάζει. Γράφω για ένα και μόνο λόγο :
"είναι ο μοναδικός τρόπος που με κάνει να συντάσσω τον εαυτό μου".

5 σχόλια:

apparos είπε...

και όσο σε εκφράζει να γράφεις!
όσο αφορά τις φίλες, που κάνεις ότι σου λένε, καλύτερα να κάνεις αυτό που επιθυμείς εσύ λαμβάνοντας υπόψη τις συμβουλές τους σαν τρίτα άτομα, όταν ξέρεις πως θέλουν το καλό σου. Στο κάτω κάτω η ζωή είναι δική σου και όποιος μπορεί ας σε ακολουθήσει!

Καλή βδομάδα! Χρόνια Πολλά βλέπω να σου εύχονται, οπότε ευχές και από μένα με υγεία!

homo anisorropus είπε...

To kalo mou 8eloun, ma neuriazw giati to prepei (pou einai kai to swsto) de sumpiptei me ta 8elw mou.
Xarika paaara polu pou se eida edw.
Filia alogaki
.....i siderwstra
I kai ta duo
I kai kanena.

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Μια κι αρχίσαμε με Καβάφη, θα το συνεχίσω:
"Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο ΝΑΙ ή το μεγάλο το ΟΧΙ να πούνε...
Φανερώνεται αμέσως όποιος το 'χει μέσα του το ΝΑΙ -και λέγοντάς το πέρα πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθηση.
Ο αρνηθείς δεν μετανιώνει.
Αν ρωτιούνταν πάλι ΟΧΙ θα ξανάλεγε.
Κι όμως, τον καταβάλει εκείνο το ΟΧΙ -το σωστό- εις όλην την ζωή του...

homo anisorropus είπε...

Che fece...Il Gran Rifiuto!!
S' eyxaristw polu gia to poihma. Mou aresei polu, ki opws ekatalaves, ola tou Kavafi. An kai sto sygkekrimeno poiima den tou aresan oi genikeuseis kai oi ka8imerines efarmoges, to xe gia ligous pou eipan oxi megala kai ephreazan oli tous ti zwi.Alla oti kai na elege egw pali niw8w pws me ekfrazei.
Tis kalimeres kai ta filia mou.

homo anisorropus είπε...

hello fei:)
Kalwsorises!!