Η δύναμη του μυαλού

Σηκώνω τα μάτια στα άσπρα σύννεφα στη μέση του ουρανού. Διάβαζα χθες βράδυ για τη δύναμη του ανθρώπινου μυαλού. Για δυνατότητες απεριόριστες, μα ανεξερεύνητες διάβαζα. Σελίδες ολόκληρες για το γεγονός ότι ούτε το ένα τοις εκατό, δεν χρησιμοποιούμε από τις δυνατότητες που έχουμε. Διάβαζα και για κάποιους που μετακινούν ολόκληρα βουνά με το μυαλό τους κι άλλους που κάνουν θαύματα, αυτοθεραπεύονται κι άλλα εκπληκτικά και πληκτικά ταυτόχρονα γιατί τα 'χω διαβάσει κι ακούσει τα ίδια και τα ίδια πολλές φορές. Μου μπήκε όμως απο χθές εμένα η φαηνής ιδέα ότι αφού έχει τέτοιες υπερφυσικές δυνάμεις το μυαλό μου ότι μπορώ να επιβάλω τη σκέψη μου σε αυτόν. Δηλαδή θα τον σκέφτομαι συνέχεια, συνέχεια, συνέχεια και δεν ξέρω ακριβώς πώς θα γίνει μα θα τον εξαναγκάσω -η δύναμη του μυαλού μου δηλαδή θα το κάνει- και δε θα μπορεί να με βγάλει απο το μυαλό του. Βέβαια η ιδέα μου αυτή έχει την ίδια πιθανότητα να ισχύσει όσο αυτό που έκανα όταν ήμουν μικρό κοριτσάκι και ήθελα κάτι πάρα πολύ κι έλεγα μέσα μου θα μετρήσω μέχρι το 10 και αν για παράδειγμα περάσει το λεωφορείο θα έχω αυτό που θέλω. Παρόλα αυτά, επιμένω και κάνω το πείραμα. Και έχει απο χθές που το μόνο που κάνω είναι να τον σκέφτομαι. Μου το επιβάλλω! Γι'αυτό και απο το πρωί σήμερα σήκωσα τα μάτια μου στα άσπρα, διαβατάρικα σύννεφα στη μέση του ουρανού και συλλογίζομαι. Κρέμασα και στο λαιμό μου το κινητό μήπως χτυπήσει και δεν το ακούσω, το ελέγχω κι ανα τακτά διαστήματα γιατί μπορεί να έγινε κανα περίεργο, να χτύπησε και να δονήθηκε -όντας στο λαιμό μου- και γω ούτε να το άκουσα ούτε να το ένιωσα. Μέχρι και ανοιχτό το άφησα χθές το βράδυ δίπλα απο το μαξιλάρι μου, εγω η βασίλισσα των υποχονδρίων που ο φόβος των ραδιοκυμμάτων που εκπέμπει με κάνει κάθε βράδυ και να το κλείνω και να το βάζω 3 δωμάτια μακριά μου. Μα δεν είναι μόνο το πείραμα μου. Μου έστειλε μήνυμα πριν λίγες μέρες. "Nomizo pos exeis dei polla lathos. Tha se paro til kapoia stigmi na milisoume gia na katalaveis ti ennoo". Μου το έστειλε πολύ πρωί εκείνη τη μέρα κι αυτό το κάποια στιγμή το πήρα ως κάποια στιγμή εκείνης της ημέρας. Πέρασαν μέρες απο τότε κι αυτή η στιγμή δεν ήρθε ακόμα. Κι εγώ έχω για κολιέ το κινητό μου. Αποσυγκεντρώνομαι απο τα πάντα για να συγκεντρώσω όλες τις δυνάμεις του μυαλού μου, που τόσες μελέτες αποδεικνύουν πως είναι απεριόριστες, σε αυτόν για να του επιβάλω τη σκέψη μου. Υπογραμμίζω πως σήμερα είναι Δευτέρα (μισώ), δουλεύω στο γραφείο μέχρι τις 2.30 κι έχω αμέσως μετά τέσσερις ώρες μάθημα (δε μπορείς να φανταστείς πόοοσο μισώ), πράγμα που σημαίνει ότι η μέρα είναι εξαιρετικά δύσκολη, με πολλές ευθύνες και κούραση κι εμένα δε με νοιάζει. Δεν ασχολούμαι με τίποτα. Ωρες ώρες με πιάνει μια ανησυχία πως δεν έχω ιδέα τι θα διδάξω σήμερα μα μου περνά τοσο γρήγορα. Εχω κρεμάσει το κινητό μου για κολιέ και κοιτώ τα άσπρα, σαν μαργαριταρένιο όστρακο, σύννεφα στη μέση του ουρανού. Εχω τη δύναμη να του με υποβάλω!

Θε μου, πόσο αξιολύπητη μπορώ να γίνω. Εχω πάψει πια να εκπλήσσομαι.