"φλου, φίλε μου όλα είναι φλου"

Τον τελευταίο καιρό νοιώθω πως όλη μου η ζωή κρέμεται από μια κλωστή. Είναι δηλαδή όλα τόσο στο όριο που χρειάζομαι μια μόνο ακόμα αναποδιά για να ανατιναχθούν όλα. Και είμαι πιο σίγουρη γι΄αυτή την αναποδιά παρά για οτιδήποτε άλλο.

  

Μέχρι τότε τριγυρνώ στη πόλη. Πίνω καφέδες κάτω από στολισμένα δέντρα, περπατώ σε δρόμους διακοσμημένους με τεράστια αστέρια κι οδηγώ κάτω από μπαλκόνια γεμάτα με πολύχρωμα φωτάκια. Μερικές φορές σκέφτομαι κι εκείνον.

  

Βαρέθηκα κάθε φορά που πάω κάπου να εύχομαι να τον δω και ποτέ να μην τον βλέπω.  Βαρέθηκα να ψάχνω αφορμές για να περνώ έξω από τη δουλειά του και τίποτε να μην βρίσκω. Αν ήτανε να γινόταν κάτι θα γινόταν, οι από δω, κάνε κάτι οι από εκεί. Βαρέθηκα.

  

Ξαπλώνω κάτω απ΄τα παπλώματα. Ακούω μουσικές κι ονειρεύομαι.

Προχθές διάβαζα με τα παιδιά διαγώνισμα για την εφηβεία. Και κατάλαβα ένα πράγμα. Η δική μου εφηβεία δεν έχει τελειώσει ποτέ.