Τρίτη 22 Ιουνίου 2010

Ας πιούμε

Χτύπησα με δύναμη την πόρτα κι έφυγα. Να πάει στο διάολο του είπα. Κι αυτός και όλοι οι άλλοι. Που μου γέμισαν τον έρωτα σταυρούς. Από κάπου το ξεσήκωσα αυτό. Δεν ξέρω ακριβώς, αλλά κάπου το διάβασα. Ταίριαζε και το είπα. Μα και να μην ταίριαζε πάλι θα το έλεγα. Σάμπως κι αυτά που έλεγε αυτός ταίριαζαν. Δεν έβγαζα νόημα. Είμαι σίγουρη πως ούτε αυτός. Δεν ξέρεις τι θέλεις. Έλεγα. Κι αυτός φώναζε τις ασυναρτησίες του. Κόκκινος από τη σύγχυση, κάπνιζε με τόσο νεύρο και σκεφτόμουν "τώρα θα με δείρει, τώρα θα με δείρει". Σιγά μην με έδερνε. Μια πρόταση με νόημα δεν κατάφερε να πει και θα με έδερνε. Στεκόταν ολόγυμνος και έκανε χειρονομίες με τα χέρια του, έπιανε το κεφάλι του και μιλούσε, μιλούσε, μιλούσε.

Δεν βγάζουν νόημα αυτά που λες. Δεν ξέρεις τι θέλεις και να πας στο διάολο. Κι εσύ κι όλοι οι άλλοι. Που μου γεμίσατε τον έρωτα σταυρούς. Έκλεισα την πόρτα κι έφυγα.

Περίμενα να ανοίξει την πόρτα και να τρέξει πίσω μου έτσι γυμνός όπως ήταν και να μου φωνάζει γύρνα πίσω, ξέχνα τα όλα,  μα δεν έτρεξε. Μπήκα στο αυτοκίνητο και ξεκίνησα για το χωριό. Περίμενα να μου τηλεφωνήσει και να μου πει, πρόσεχε στο δρόμο, ξέχνα τα όλα και ηρέμησε, μα δεν πήρε. Εφτασα στο χωριό και ξάπλωσα, περίμενα να μου έστελνε ένα μήνυμα να μου πει δεν μπορώ να κοιμηθώ, ήταν ένα λάθος, ας το ξεχάσουμε, δεν έστειλε. Σιγά μην έστελνε.
Σουρρεάλ.

Δεν είχα σκοπό να γράψω γι αυτό. Για τίποτα δεν είχα στην πραγματικότητα σκοπό να γράψω. Απλά μπήκα να δω το προφίλ μου. Ήθελα να δω κάπου γραμμένη τη νέα μου ηλικία. Άλλαξε σήμερα. Άλλη μια αφορμή να πιώ. Θα κάτσω κάτω από τα αστέρια, δίπλα στην πισίνα. Τι εννοείς ποιά πισίνα? Και θα πιω ότι υπάρχει στην κάβα. Τι εννοείς ποιά κάβα? Πάω να ξεκινήσω. Έλα κι εσύ ;) 

Παρασκευή 11 Ιουνίου 2010

Orgasm

Αϋπνίες. Στριφογυρίζω. Αφορμή να με αντιμετωπίσω. Παλιά τέτοιες ώρες ονειρευόμουν. Μετά ήταν η συντριβή της πίστης. Η κατακρήμνιση των σχεδίων. Και το έκοψα. Και τώρα είμαι απλά ρεαλίστρια. Μετρώ τη ζωή μου. Κλείνω τα μάτια. 

Δεν έχω δουλειά, δεν έχω λεφτά, δεν έχω σπίτι, δεν έχω άντρα, δεν έχω δουλειά, δεν έχω λεφτά, δεν έχω σπίτι, δεν έχω άντρα, δεν έχω δουλειά, δεν έχω λεφτά, δεν έχω σπίτι, δεν έχω άντρα, δεν έχω δουλειά, δεν έχω λεφτά, δεν έχω σπίτι, δεν έχω άντρα, δεν έχω δουλειά, δεν έχω λεφτά, δεν έχω σπίτι, δεν έχω άντρα, δεν έχω δουλειά, δεν έχω λεφτά, δεν έχω σπίτι, δεν έχω άντρα, δεν έχω δουλειά, δεν έχω λεφτά, δεν έχω σπίτι, δεν έχω άντρα, δεν έχω δουλειά, δεν έχω λεφτά, δεν έχω σπίτι, δεν έχω άντρα, δεν έχω δουλειά, δεν έχω λεφτά, δεν έχω σπίτι, δεν έχω άντρα...α..α..


Κι ύστερα κοιμάμαι βαθιά.

Τετάρτη 2 Ιουνίου 2010

"Βυθισμένες Άγκυρες"

Αν μη τι άλλο μετά από τόσες φορές που το πέρασες έμαθες να το αντιμετωπίζεις.
Με δύναμη. Με απάθεια καλύτερα.
Έμαθες να χάνεις. Έτσι όπως έπρεπε εξ αρχής.
Καταλαβαίνεις τι πάει να γίνει πριν γίνει.
Και είσαι ήδη έτοιμη. Τόσο έτοιμη που κάνεις τον άλλο να απορεί. Είσαι τόσο αναίσθητη?
Πού να ξερε.
Καλύτερα που δεν ξέρει. Έχει γοητεία το μυστήριο.
Κάνεις χίλιες άλλες δουλειές. Να παραπλανήσεις. Να παραπλανηθείς.
Αλλάζεις νευρικά τα κανάλια. Παρακαλάς να βρεις κάτι να σ αρέσει. Διαβάζεις τα περιοδικά του Ιούνη και λίγο Νησί που ξεκίνησες.
Έχεις και υποχρεώσεις. Να ταίσεις το ψάρι, να βολτάρεις τον σκύλο, να πας από δω, να πας από κει. Και κανα τηλεφώνημα. 
Το έμαθες καλά πια. Ότι κι αν κάνεις. Όλα θα πάρουν την πορεία που τους γράφτηκε.
Γι αυτό και δεν κάνεις τίποτα.
Ίσως καμιά φορά κανένα όνειρο. Πώς κάποτε κάποιος θα αγαπήσει και σένα.
Και σκάνε τότε βεγγαλικά μέσα στο κεφάλι σου. Να γειωθείς.
Σάμπως και στο τέλος δε θα ακούσεις πάλι τα ίδια, πόσο σπάνια είσαι και πόσο καλή που σου αξίζει το καλύτερο, που δεν θα είναι όμως αυτός, αλλά θα σου ευχηθεί με όλη του την καρδιά να το βρεις.
Θα σου τονίσει πόσο το αξίζεις βεβαίως.
Δύο χρόνια τώρα.