Αγγελος

Θεόσταλτος ήταν. Εστω αν κι αυτός συμπεριφέρθηκε έτσι. Θεόσταλτος ήταν. Μου άπλωσε το χέρι και με σήκωσε απο το πάτωμα. Μου σκούπισε τα μάτια και με έκανε να χαμογελώ. Δύο βδομάδες με έκανε να ξυπνώ με χαμόγελο... Με έκανε να συνειδητοποιήσω οτι υπάρχει λόγος να συνεχίσω. Θα μπορούσα να συνεχίσω μαζί του...ήθελα να συνεχίσω μαζί του... θα' ταν ωραία να συνέχιζα μαζί του. Μάλλον αυτός δεν ήταν ο ρόλος του στη ζωή μου. Ηρθε να μου δείξει το φώς και να φύγει. Γι' αυτό ήταν όλο τόσο μαγικά πρωτόγνωρο...Θεόσταλτος ήταν.

[Η photo απο internet]

Απογοήτευση

Τελικά ίσως φταίει ο εαυτός μου. Ενθουσιάζομαι πολύ εύκολα. Ψέματα. Πότε ξαναενθουσιάστηκα? Κι αυτό το κάνει ακόμα πιο τραγικό. Δεν ενθουσιάζομαι καθόλου εύκολα. Νομίζω πρώτη φορά μου συνέβει. Κι ήταν ωραία. Οπως περιφερόμουν με το χαζό χαμόγελο...ήταν ωραία. Μα ο ενθουσιασμός συνήθως φέρνει απογοήτευση. Πάλι καλά γιατί άλλο πόνο δεν άντεχα.

[H photo απο internet]

After him

Την αυτοεκτίμηση, τον εγωισμό κι αυτοσεβασμό τα έχασα μέσα στο μαύρο μου το πένθος. Αυτός με πετούσε, με έφτηνε, με ποδοπατούσε κι εγώ εκεί κλάματα και οδυρμοί, παρακάλια και ικεσίες. Να αλλάξει γνώμη. Πώς άλλαξε συναισθήματα? Ετσι να άλλαζε και γνώμη. Στις δεκάδες μηνύματα που τον βομβάρδιζα μου απαντούσε μια φορά στο τόσο. Κάτι γενικούρες. "Δεν είναι ότι δε σε αγαπώ απλά δεν γινόταν. // Κι εμένα μου λείπεις μα συνεχίζω" Κι εγώ ήλπιζα. Ενδόμυχα ήλπιζα. Σκεφτόμουν ότι είναι άδικο να χαθεί τέτοια αγάπη, τόσα χρόνια, τόσα όνειρα επειδή αυτός ήταν δειλός. Δειλός να αντιμετωπίσει ευθύνες, δειλός να αντιμετωπίσει προβλήματα, δειλός να ρισκάρει. Θα έκανα τα πάντα για να μας σώσω. Πίστευα πως άξιζε τον κόπο. Μα πίστευα λάθος.

Το τελευταίο μήνυμα που μου έστειλε ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Ενα ποτήρι που το άρπαξα το έριξα στον τοίχο, έγινε χίλια κομμάτια και δεν έκανα καν τον κόπο να τα μαζέψω. Δε με ένοιαζε να τα μαζέψω.

Το τελευταίο λοιπόν μήνυμα- μετά απο τόσα χρόνια που μου έλεγε ότι ήμουν η ζωή του- ήταν να ηρεμήσω, γιατί είχε άλλα προβλήματα στη ζωή του να λύσει-. Και ήταν σχοινίν και εκόπηκε! Δεν ξέρω γιατί. Μα δεν τον ξανασκέφτηκα ποτέ. Ξαφνικά μου πέρασαν όλα. Ούτε μίσος νοιώθω, ούτε παράπονο, ΤΙΠΟΤΑ. Δε με αφορά ο άνθρωπος. Ανεξήγητα πράματα. Πριν μια βδομάδα ένας πανικός και μια θλίψη μην ακουμπά άλλη γυναίκα. Και τώρα...ας κάνει ότι θέλει, ας ακουμπά όποια θέλει, εμένα να μην ακουμπά. Μακριά απο εμένα..κι ας κάνει ότι θέλει.

Είμαι χαρούμενη μετά απο πολλούς, πάρα πολούς μήνες. Εχει ξελαφρώσει η ψυχή μου. Ούτε που κατάλαβα πώς. Μα η κάθε σκέψη που πριν απο μια βδομάδα μου φαινόταν αβάσταχτη τώρα μου προκαλεί μια διαβολική χαρά. Πριν μια βδομάδα η σκέψη να με ακουμπά άλλος άντρας μου προκαλούσε αναγούλα, τώρα ανυπομονώ για φλερτ. Ανυπομονώ να απολαύσω κάθε στιγμή της single life μου. Αρχίζω να στέκομαι στα πόδια μου. Τα δικά μου πόδια. Κι οχι στα μακριά, άχαρα και κυρίως βρομερά δικά του.

Είναι ίσως η πρώτη φορά στη ζωή μου που νοιώθω όπως τον Καζαντζάκη. Δε φοβάμαι τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, ΕΙΜΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΛΕΥΘΕΡΗ!!!!!!!!!

[Η photo απο internet]

Πονώ πολύ

θα με τρελλάνει ο πόνος. Δεν ξέρω αν ποτέ τρελλάθηκε κανείς απο τον πόνο. Αλλά εμένα θα με τρελλάνει.

Ο χρόνος περνά και ο πόνος αντί να σβήνει μεταλλάσεται. Παίρνει περίεργες μορφές μέσα μου. Τις τελευταίες μέρες έγινε ένας ανελέητος πανικός. Μου τρώει το μέσα μου. Με κατασπαράζει. Ενας σπαρακτικός πανικός που πώς να βγεί. Πώς να βγεί απο μέσα μου? Εχει εγκλοβιστεί εκεί και σιγοβράζει. Μέσα μου βράζει. Με καίει. Εχω μια φωτιά στο στήθος. Πώς να σας εξηγήσω πως έχω μια φωτιά στο στήθος!

Αν υπήρχε ένας τρόπος να μου περάσει..Πονώ πολύ. Αν έπινα κάτι και μου περνούσε? Αν έπαιρνα κάτι? Αν πέθαινα? Κατι...

[H photo απο internet]

Ματαιότης

Κάθε πρωί που ξυπνώ έχω το ίδιο αίσθημα.

Περιμένω κάποιον να με τσιμπήσει για να ξυπνήσω απο τον εφιάλτη.

Ανοίγω τα μάτια και κοιτώ στο κενό.

Ας με τσιμπήσει κάποιος να ξυπνήσω απο τον εφιάλτη.

Δε μπορεί να μην είναι εφιάλτης.

Πώς μπορεί να μην είναι εφιάλτης...

26 χρόνια δεν έχω ξαναζήσει κάτι τέτοιο. Είμαι στο κρεβάτι και δεν έχω καμιά όρεξη να σηκωθώ. Το θεωρώ εξαιρετικά περιττό. Εξαιρετικά μάταιο. Πώς να το εξηγήσω. Ποιός ο λόγος?

Δεν έχω όρεξη για τίποτα. Δε θέλω τίποτα. Δεν περιμενω τίποτα.

[Η photo απο internet]

Η τελευταία φορά

Θυμάμαι την τελευταία φορά που τον είδα... να το ήξερε? Να ήξερε ότι ήταν η τελευταία φορά που με έβλεπε?

Ηταν χαράματα, πέντε το πρωί. Ημουν άυπνη. Οδηγούσα ήδη μια ώρα μέσα στην ομίχλη και κουράστηκα πολύ. Μου είπε να μην κατέβω στο αεροδρόμιο. Να τον αφήσω και να φύγω, είχα ακόμα μιαν ώρα οδήγημα για να επιστρέψω και χρειαζόμουν ύπνο. Δεν υπήρχε λόγος μου είπε. Απλά θα έμπαινε για επιβίβαση. Ούτε που θυμάμαι αν με φίλησε. Θα με φίλησε δεν γίνεται. Κι έφυγα. Μα αν το ήξερα πως ήταν η τελευταία φορά... αν το ήξερα... να ρουφούσα κάθε λεπτό μαζί του μην ξεχάσω τίποτα... να τον μυριζόμουν βαθιά μην χάσω την μυρωδιά του... να βυθιζόμουν για τελευταία φορα μέσα στα μάτια του... μα δεν ήξερα.

" Καλύτερα που δεν ήξερα πως εκέινη ήταν η τελευταία φορά που σας έβλεπα
Καλύτερα που δεν προαισθάνθηκα πως εκείνη ήταν η τελευταία φορά που σας έβλεπα"
(Κώστας Μόντης)

Ναι, ίσως ήταν καλύτερα. Ούτε τρόμος, ούτε δάκρυα, ούτε κλάματα. Τον κατέβασα κι έφυγα. Χωρίς να κοιτάξω πίσω. Ο δρόμος ήταν άδειος, η ομίχλη εξαφανίστηκε κι εγώ έτρεχα όσο πιο γρήγορα μπορούσα.

[H photo απο internet]