1/13

Την αγάπησα την καθημερινότητα μου. Έτσι, που 'ναι κάθε μέρα ίδια με την άλλη, που'ναι χωρίς ευθύνες σημαντικές και στόχους και είναι άδεια αλλά και που πάλι δεν είναι άδεια. Έμαθα να την αγαπώ και να την απολαμβάνω. Την γέμισα με ανθρώπους μόνους, τους μαζεύω, τους στοιχίζω, τους μετρώ και κάθε μέρα είναι πιο πολλοί. Είμαστε πολλοί μόνοι, χαμογελώ και δεν είμαστε πια μόνοι. Μάλλον είναι αυτή η μοίρα μας. Ας την αποδεχτούμε.

Του Μάη

Άσχετο, αλλά αυτό που ονειρευόμουν στη ζωή μου ήταν το βόλεμα. Μα είναι  λες και κάποιος ακούει  τους πιο βαθιούς μου πόθους και κάνει τα πάντα για να μην πραγματωθούν. 

 Αν όμως πια  κάτι  μπορώ με βεβαιότητα να πω, είναι πως είμαι ευγνώμων γι’ αυτό. Σιγουρεύομαι κάθε που βρίσκονται πράγματα και άνθρωποι  που κάνουν την ανάσα μου να κόβεται, τις φλέβες να πάλλονται, το μυαλό να γυρνάει.  

;)

Βόλτα

Αυτό που παρατήρησα να αλλάζει μέσα μου τους τελευταίους μήνες είναι μια φυσική απέχθεια που μου δημιουργεί πια οτιδήποτε γλυκανάλατο συναισθηματικό. Μάλλον γι' αυτό δεν γράφω κιόλας.

Εκπαίδευσα τον εαυτό μου να μην πολύ σκέφτεται τα πράγματα, να μην συνδέεται με ανθρώπους και καταστάσεις και να τα παίρνει όλα όπως έρχονται.

Είμαι πιο χαρούμενη έτσι. 

  

Τελικά, δεν είναι άσχημα που είμαι μόνη.

Απόγευμα στο χωριό.

Βόλτα<ιταλική volta "στροφή"

Προχωρώντας

Από τον Οκτώβρη είμαι άρρωστη. Δε θέλω να παραπονιέμαι πως κουράστηκα κι αυτά, αλλά όσο να 'ναι το αστείο παρατράβηξε. Ουρές αναμονής, εξετάσεις, λεφτά, τρίχες κατσαρές. Έβαλα και κιλά. Λέω πως τα έβαλα από τις κορτιζόνες, ψέμα, το μόνο που κάνω είναι να τρώω. Ο ψυχολόγος είπε το βασικό μου πρόβλημα είναι πως δεν έχω πάθος για τίποτε. Πόσο λάθος, ας πούμε για το φαΐ μια χαρά παθιάζομαι. Και για εκείνον. Μπορεί όμως και όχι. Αν παθιαζόμουν τόσο θα έλεγα κάτι. Υποσχέθηκα όμως στον εαυτό μου ότι ποτέ ξανά δε θα κάνω πρώτη κίνηση και δε θα δείξω τίποτε σε κανέναν. Και κάνω πως δε μ' ενδιαφέρει. Και το κάνω καλά. Κατά τα άλλα οι μέρες κυλούν αδιάφορα στο Costa, στο Beanery και στο Se7en, κάτω από σόμπες αλογόνου με καφέδες ντεκαφεινέ και όποιον βρω εύκαιρο για παρέα.

Για φέτος έχω μόνο σάρκινες επιθυμίες. Να γίνω καλά, να χάσω κιλά και να κάνω πολύ και άγριο σεξ.

Τα ίδια επιθυμώ και δια εσάς.

Περιμένοντας το Σάββα

Τώρα που όλοι μου οι γνωστοί και φίλοι έχουν γκομενιαστεί και έμεινα η μόνη single σε αυτό τον πλανήτη -τι εννοείς δεν είμαι η μόνη, εγώ γιατί δε γνωρίζω άλλον- και επειδή πλησιάζουν τα Χριστούγεννα και η ευτυχία είναι πολλή, καταλαβαίνεις -ευτυχώς είναι και η παγκόσμια οικονομική κρίση- πήρα να κλείσω ραντεβού σε έναν ψυχολόγο - υπνωτιστή. Και είμαι σε αναμονή. Περιμένω να δω πότε θα βρει να με βάλει γιατί είναι λέει γεμάτος και ως τότε δε σκέφτομαι και δεν αναλύω, γιατί έχω πιστέψει πως άμα πάω σε αυτόν θα μου διώξει τη θλίψη. Κι έτσι ησύχασα. 

Οι μέρες μου εξάλλου είναι παλαβές. Ό,τι μπορεί να πάει στραβά πηγαίνει. Σκέψου πως είχα συνέντευξη για μια θέση στην κυβέρνηση, την οποία περίμενα δεν μπορείς να φανταστείς πόσο και ξαφνικά την προηγούμενη αρρωσταίνω, λιποθυμώ συνέχεια και μέχρι τις 6 το πρωί είμαι πρώτες βοήθειες με ορούς, στις 10.00 έδωσα -λέμε τώρα- τη συνέντευξη που απλά σαν μαστουρωμένο έκανα υπερπροσπάθεια να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά. Γι' αυτό σου λέω και φάντασμα να εμφανιστεί από την πόρτα αυτή τη στιγμή, δε θα μου φανεί παράξενο.  

Κατά τα άλλα αυτό το μήνα σιγουρεύτηκα πως σαν την υγεία δεν έχει, αυτό το χρώμα στα μαλλιά δε μου πηγαίνει, τα καινούρια μου ankle boots από το topshop δεν έχουν λάθος, όταν χτίζεις σπίτι μην συνεργάζεσαι με γνωστούς και φίλους, αγαπώ τα παιδιά μου στο σχολείο, λατρεύω Τσαρλς Μπουκοβσκι.

Tο αγόρι με τα τατουάζ εξαφανίστηκε. Πρωτότυπο θα μου πεις, αλλά δε γαμιέται, εγώ θα πάω σε ψυχολόγο.