Παρασκευή 31 Ιουλίου 2009

"Never Forget, Never Forgive"

Την περασμένη βδομάδα δέχθηκα ένα τηλεφώνημα απο τα ξένα για να μάθω μετά απο ένα χρόνο τον λόγο που ο επι πέντε χρόνια γκόμενός μου με παράτησε χωρίς καμιά εξήγηση. Προφανώς και τα κορίτσια περίμεναν να περάσει καιρός και μόλις είδαν πως μάλλον είμαι έτοιμη να το ακούσω μου το ξεφούρνισαν. Τα έφτιαξε μου είπαν με μια λεφτού, που δεν ξέρει που να τα βάλει. Εντάξει, δεν αντέδρασα. Μου είχαν περάσει όλα απο το μυαλό κι ό,τι και να άκουγα πλέον δε θα μου φαινόταν παράξενο. Να, όμως, είναι άλλο να το υποθέτεις κι άλλο να είναι σίγουρο. Μια χαρά μου λένε, μια ξερόλας είναι σαν αυτόν. Ταιριάζουν πάρα πολύ. Και κλείνουμε το τηλέφωνο.



'Εχετε νιώσει ποτέ τόσα πολλά πράγματα που να μην τα χωράει το μέσα σας? Και να μη μπορείτε να τα διαχωρίσετε, να μην ξέρετε... τι έχω τώρα, θυμό, μίσος, ζήλια, πόνο, απελπισία κι άλλα, πολλά άλλα, όλα μαζί και παρ'όλα αυτά απλά να κοκαλώνετε? Καμία αντίδραση, γιατί όλα είναι πολύ λίγα, γιατί τίποτα δε θα βοηθούσε..



Προσπάθησα να το συζητήσω με τους φίλους μου. Δε με αφήνουν. Όλοι μου λένε το ίδιο πράμα: "Ακόμα ασχολείσαι? Get over it επιτέλους!!" Και μετά απορώ γιατί μου βγήκε τόσο μίζερο αυτό εδώ το blog... ΄



Κοιτάξετε να δείτε. Αυτές τις μέρες εξαιτίας του νέου μιζεριάζω συχνά. Και κλαίω ακόμα πιο συχνά. Δεν έκλαψα όμως ποτέ γιατί μου έλειψε, γιατί τον αποθύμησα, γιατί κοιμάται και ξυπνά με άλλη. Ποτέ. Κλαίω γιατί για χρόνια κάναμε όνειρα -μόνη μου προφανώς- περιμένοντας να τελειώσουμε πτυχία, μεταπτυχιακά, στρατό κι όταν έφτασε η ώρα να τα υλοποιήσουμε, στο msn, ούτε καν να με πάρει ένα τηλέφωνο, μου ανακοίνωσε πως ο κόσμος αλλάζει και τα πράματα αλλάζουν κι αυτός άλλαξε και θέλει άλλα πράματα. Αυτό. Τον πήρα τηλέφωνα, του έστειλα μηνύματα, emails, "Τι στο καλό λαλείς?" Δεν απάντησε ποτέ. Απαξίωση... Δεν κλαίω που βρήκε άλλη, μακάρι να ζήσουν τα πλάσματα ευτυχισμένα, κλαίω που δεν εθεώρησε ότι άξιζα μιαν εξήγηση. Να κάτσει να μου πεί κάτι, ξέρεις κόρη μου, επειδή εβαρέθηκα σε ήβρα άλλην, κάτι να έλεγε. Κάτι, ό,τι να ναι να έλεγε. 'Ενα ψέμα. Συγκεκριμένο όμως. Οχι να με ξεπετάξει με μια αερολογία και να εξαφανιστεί για πάντα. 'Ολα θα ήταν αλλιώς αν κάτι έλεγε. Κλαίω γιατί μου συμπεριφέρθηκε ανήθικα. Κλαίω γιατί δεν το επερίμενα ποτέ απο αυτόν. Και οχι, δεν ξέρω αν αυτό μπορέσω να το ξεπεράσω ποτέ.



Ο Σάββας μου είπε: O άνθρωπος ήταν ανάμεσα σε δύο επιλογές. Κοίτα το λογικά. Να ξεκινούσε τη ζωή του μαζί σου, άρα αυτόματα, πλην 300 χιλιάδες, δάνειο, που θα γινόταν 65 χρονών να το ξεχρεώσει και την άλλη επιλογή να ξεκινήσει τη ζωή του με δεν ξέρω κι εγώ πόσο συν, συγνώμη αλλά κι εγώ την ίδια επιλογή θα έκανα.

'Ομως ξέρετε, εγώ δε θα έκανα αυτή την επιλογή και φανταστείτε, δεν τον αποθύμησα ποτέ. Τον μπάσταρδο!

Σάββατο 25 Ιουλίου 2009

"Πάντα υπάρχει ο κίνδυνος, μια χούφτα οδύνης.."

Είχα βγει απο το σώμα μου κι έβλεπα τα κομμάτια μου στο έδαφος. Δεν είμαι απλά κομμάτια. θρύψαλα έχω γίνει. Σκόνη. Και το ξέρω καλά. Δεν πρόκειται πια να ξαναενωθώ. Σκεφτόμουν να πάρω φόρα, να πηδήξω πάνω τους και να ξεκινήσω να τα ποδοπατάω, με όλο το θυμό, την οργή, το μίσος που έχω μέσα μου...
Θα τρόμαζες αν ήξερες το μέγεθος τους.
Αν είχα ένα μαχαίρι κι΄εσένα μπροστά μου... θα έπρεπε να τρόμαζες.
Προς το παρόν, το μαχαίρι καρφώνει τη δική μου καρδιά, μέρα τη μέρα, μ' ένα αόρατο χέρι, το νιώθω, με ορμή, να με ξεσκίζει και να χύνομαι θρύψαλα στο έδαφος. Πουθενά αίμα. Με ποδοπατάω. Πουθενά αίμα.
Ονειρεύομαι τη δύναμη που δεν έχω. Να αρπάξω μια μέρα εκείνο το μαχαίρι και να με καρφώσω κι εγώ, με όλο το θυμό, την οργή, το μίσος που έχω μέσα μου και που θα τρόμαζες αν τα ήξερες, και τι ευτυχία Θε μου, θα γεμίσει παντού αίμα, κόκκινο παντού κι εγω θα γελάω που επιτέλους, επιτέλους, θα αποκτήσει η ζωή μου χρώμα και θα γελάω που δε θα νιώθω πια, τις μαχαιριές σου, τις μαχαιρίες της, τις μαχαιριές μου.
Είναι όλα θολά γύρο μου. Πρέπει να αλλάξω τους φακούς μου Χριστίνα, τα βλέπω όλα θολά. Δεν φταίνε οι φακοί, μου 'πε. Είναι το ποτό. Δεν πίνω αλκοόλ. Δε μου αρέσει. Μα η τελευταία μου μνήμη, κάτι ποτά κι εμένα να ρωτώ, στα πόσα τέτοια δε θα νιώθω τίποτα. 'Εχασα το μέτρημα. Αχρείαστο έγινε και το μαχαίρι. 'Επεσε το σώμα μου ξερό στο έδαφος κι εγώ βγήκα απο αυτό κι έβλεπα τα κομμάτια μου...
Επιβίωσα και το χθεσινό βράδυ. Οψόμεθα γι 'απόψε.

Δευτέρα 20 Ιουλίου 2009

Της Εισβολής (Κ. Μόντης)- 20.07.74

"Είναι δύσκολο να πιστέψω
πως μας τους έφερε η θάλασσα της Κερύνειας
είναι δύσκολο να πιστέψω
πως μας τους έφερε η αγαπημένη θάλασσα της Κερύνειας."

Δευτέρα 6 Ιουλίου 2009

"Εσύ τι είσαι πραγματικά?"

"'Αλλοτε σε φωνάζουν Μαρία, άλλοτε Μαίρη, άλλοτε Μάρω κι άλλοτε Μαράκι. Άλλος σε βλέπει ως κυρα-Μαρία η ψιλικατζού κι άλλος ως μάνα του Θεού ή ό,τι γουστάρει ο καθένας. Εσύ τι είσαι? Τα υποκοριστικά των άλλων? Τα βλέμματα των άλλων? Ή τα συμπεράσματα τους για σένα? Ακόμα και ο εαυτός σου σε βλέπει σαν λίγο καλύτερο από αυτό που είσαι. ΄Η ώρες ώρες, πολύ χειρότερο. Εσύ, τι είσαι πραγματικά?"
Λένα Κιτσοπούλου
Μου τηλεφώνησε χθές βράδυ ο Χάρης να μου πει πως σκέφτεται να μην επιστρέψει Κύπρο. 'Εμεινα άφωνη με το ακουστικό στο χέρι. Δεν το σκέφτεται απλά, το αποφάσισε, έκανε αιτήσεις σε κάτι εταιρείες κάπου στα Γαλλοελβετικά σύνορα. Αν τον δεχτούν θα μείνει. Κατεβάζω μούτρα και θυμώνει " Καλά μην κάνεις έτσι, το ξέρεις πως ευκαιρίες δε θα 'χω στην Κύπρο και να παρακαλέσω κανένα να μου βρεί δουλειά δεν πρόκειται. 'Η να γίνω σαν εσένα που καταησhέφκεσαι σ' ένα γραφείο". Η μαχαιριά του μ' έριξε στο κρεβάτι για περισυλλογή.
Το άδικο που ένιωθα και μ' έπνιγε παλιά, δεν υπάρχει πια. Δεν είναι αποδοχή της κατάστασης, είναι απλά εκλογίκευση της. Δεν έχω και πού να ρίξω τις ευθύνες. Εγώ πάντως δεν τις αναλαμβάνω. 'Οσο ήτανε απο το χέρι μου μια χαρά τα πήγα. Και να μου χτυπούν πως καταησηέφκουμαι? Το επέλεξα να είμαι σε αυτό το γραφείο που απλά αποκοιμίζει ό,τι έχω να προσφέρω? Ασόψεται η ανάγκη. 'Η να σηκωθώ να φύγω κι εγώ? Και να πάω πού, μόνο αντικαταθλιπτικά δεν ξεκίνησα να παίρνω σε εκείνο το ψαροχώρι της Αγγλίας ένα χρόνο.
Ούτε που ξέρω γιατί νευριάσα τόσο. Μάλλον είναι που δεν ξέρω που να ρίξω τις ευθύνες, κι εγώ δεν τις αναλαμβάνω. Τι ήτανε να γίνω και τι έγινα. Ακουαρέλλες και τέμπερες. Δεν έγινα με έκαναν. Καμβάς. Τι τελικά. Τρίπτυχο. Μέσα σ 'ένα βράδυ το τελείωσα. Τελείωσα.